EU, Turkije, Cyprus, Armenië en de Koerden

Zowel Dominique de Villepin als de N-VA willen dat Turkije Cyprus erkent voor er sprake kan zijn van onderhandelingen over een toetreding tot de Europese Unie. Maar betekent dit voor hen dat indien Turkije Cyprus erkent, alle problemen van de baan zijn?

Met de ondertekening van een protocolakkoord over de uitbreiding van de douane-unie tot de tien landen die verleden jaar lid werden van de Europese Unie kwam Turkije verleden vrijdag tegemoet aan de laatste belangrijke eis van de Europese regerings- en staatsleiders om onderhandelingen over een eventueel toetreden te kunnen starten. De Franse Eerste Minister Dominique de Villepin liet echter ondertussen weten dat hij een nieuwe voorwaarde stelt, namelijk de expliciete erkenning van Cyprus, al is niet duidelijk wat die voorwaarde precies waard is. Hij wil immers niet gezegd hebben dat Frankrijk een veto tegen het opstarten van de onderhandelingen zal inbrengen indien aan de voorwaarde niet voldaan is.

Turkije is een hete aardappel voor de Europese politici, zowel voor de voorstanders als de tegenstaders van een Turks EU-lidmaatschap. Het probleem van de voorstanders is dat een groot gedeelte van de Europese bevolking uitdrukkelijk tegen is, en dat Turkije één van de Europese lidstaten weigert te erkennen. Bovendien is er nog het Koerdische probleem en de Armeense genocide. Het probleem van de tegenstanders is dat zij over Turkije geen klare wijn durven te schenken omdat zij vrezen voor racisten uitgescholden te worden, en daarom hun toevlucht zoeken tot schijnvoorwaarden. Daarbij laten zij zich er vaak toe verleiden om die voorwaarden nog voldoende vaag te formuleren, zodat Turkije erin slaagt om naar de letter te voldoen aan die voorwaarden, maar niet naar de geest. De goedkeuring van het protocolakkoord is daar een goed voorbeeld van. Naar de letter is er immers voldaan aan een belangrijke voorwaarde, maar niet naar de geest omdat Turkije verklaarde dat de goedkeuring geen impliciete erkenning van Cyprus inhoudt. Met als gevolg dat politici als De Villepin nu mooi in hun blootje staan.

En daarmee bewijst De Villepin deze week dat hij geen ezel is, want een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Theoretisch is het correct dat onderhandelingen met een kandidaat-lidstaat «moeilijk» zijn als die kandidaat-lidstaat één van de lidstaten weigert te erkennen, maar dat is in verband met Turkije het punt niet. Stel immers dat het morgen Cyprus wel erkent – kunnen de onderhandelingen dan wat De Villepin betreft wel van start gaan op 3 oktober? Indien ja, dan zal hij op het thuisfront zwaar in de problemen komen, want het is niet omwille van de Cypriotische kwestie dat de Franse bevolking tegen een Turkse toetreding is. Indien niet, hoe gaat hij dan aan de Turkse bevolking uitleggen dat zelfs wanneer Turkije aan de bijkomende voorwaarde voldaan heeft, het nog steeds geen lid kan worden van de EU (en er dus eigenlijk ferm ingeluisd werd)? Het zou De Villepin sieren indien hij klare wijn zou schenken, zowel tegenover de Franse als de Turkse bevolking. Bovendien zou het ook geen kwaad kunnen indien De Villepin zou vertellen wat de gevolgen zullen zijn indien niet aan de bijkomende voorwaarde voldaan wordt, want het heeft er alle schijn van dat hij het misschien niet echt helemaal meent. Een volgehouden Turkse weigering om Cyprus te erkennen lijkt immers niet automatisch te leiden tot een Frans veto, en vandaar ook de vraag wat de nieuwe voorwaarde van De Villepin eigenlijk waard is.

De N-VA is in hetzelfde bedje ziek als De Villepin met haar persmededeling van deze namiddag. Want enerzijds schrijft de N-VA dat het «uitgesloten [is] dat met Turkije gesprekken worden aangeknoopt over toetreding tot de EU, terwijl de huidige Unie niet eens geheel door dat land wordt erkend», maar anderzijds heeft «de N-VA [...] zich bij monde van Europarlemntslid Frieda Brepoels steeds verzet tegen de Turkse toetreding». De N-VA stelt dus een voorwaarde aan Turkije om lid te worden van de Europese Unie, om dan een paragraaf verder te stellen dat ze steeds tegen het Turkse lidmaatschap is geweest onder welke voorwaarde dan ook. Waarom dan voorwaarden stellen?

Hetzelfde probleem stelt zich trouwens wat de erkenning van de Armeense genocide betreft, of een oplossing voor de Koerdische kwestie, nog twee voorwaarden die vaak aangehaald worden door tegenstanders van Turks lidmaatschap. Geen van beide kwesties doet immers ter zake in dit debat. Indien Turkije niet alleen Cyprus zou erkennen, maar er ook in zou slagen de Koerdische kwestie op een bevredigende wijze op te lossen, en bovendien de Armeense genocide zou erkennen, allemaal onder het motto Paris vaut bien une messe (een uitdrukking die De Villepin wel bekend in de oren zal klinken), dan nog blijft het feit dat 97% van Turkije niet in Europa maar in Azië ligt. En daarom ook geen lid zou mogen kunnen worden van de Europese Unie.

Turkije Aziatisch ???

Zonder hier even in te gaan op de rol van het leger, van de islam, Koerden & Cyprus toch even een bedenking over het Aziatische karakter van Turkije...

1° de 'geografische grenzen' van Europa zijn gebaseerd op een idee, niet op feiten. Je kan enkel een Euraziatisch continent ontwaren. Bijvoorbeeld : geografen beschouwen het Oeralgebergte als de grens tussen Europa en Azië maar je kan evengoed de Dnjepr of zelfs de Donau beschouwen als de grens tussen Europa en de 'barbarij'... Dit maakt het idee Europa natuurlijk niet minder reëel maar 't is wel belangrijk dat we beseffen dat Europa een cultureel fenomeen is en geen natuurlijk...

2° Turkije zelf : Europa of Azië ?

Gebaseerd op een rigide interpretatie van mijn eerste puntje ligt geografisch Turkije inderdaad voor minder dan 10 % in Europa mààr zijn we dan allemaal Klein-Azië vergeten ?? In Klein-Azië (de Westelijke kuststreek van 'Aziatisch Turkije') ligt de bakermat van de EUROPESE beschaving !

3° Verdrag van Lausanne

Indien de antieke geschiedenis geen weerslag meer heeft op het huidige Europa dan nog volgend 'detail' :
in 1923 werd het Verdrag van Lausanne gesloten waarbij er een gigantische volksverhuizing op gang kwam van 1,3 miljoen christenen & moslims die volgens hun godsdienst beschouwd werden als Grieken of Turken (ongeacht de taal die ze spraken). Indien het Verdrag van Lausanne nooit had plaatsgevonden dan zouden wij volgens dezelfde criteria (Turkije ligt in Azië) ofwel Griekenland nu beschouwen als een Aziatisch land of Turkije beschouwen als een puur Europees land want dan zou de kaart van Griekenland/Turkije veeleer gelijken op het huidige Baarle-Hertog/Nassau met enclaves edm.

Trouwens, wanneer Turkije volwaardig lid van de EU zou worden (inbegrepen vrij verkeer van PERSONEN) valt het niet uit te sluiten dat vele 'Turken' zich terug gaan vestigen op hun voorouderlijke gronden in 'Griekenland' en - vice versa - dat vele 'Grieken' zich gaan vestigen op hun voorouderlijke gronden in 'Turkije' of hoe een bureaucratisch gedrocht als de EU een bureaucratisch gedrocht als het Verdrag van Lausanne ongedaan zou kunnen maken ... ?

Doh!

Van klare wijn gesproken Bart, welke zijn die "immense voordelen", die je niet eens vermeldt, net zoals je niet motiveert waarom die voordelen zich wel degelijk zullen manifesteren bij een eventuele toetreding.

Niet overtuigd.

Nou, misschien heb ik het verkeerde artikel, want ik vind maar twee bedenkelijke argumenten:

- een complementaire demografie met de huidige EU.

- Turkije [kan] een impuls geven aan de Europese samenwerking die tot nog toe minder succesvol is gebleken zoals op militair gebied.

Geen van beide kan mij overtuigen: als we meer Turkse migranten zouden willen, kan dat evengoed zonder Turkije als lid van de unie. En als we dan toch migranten nodig hebben, waarom dan persé uit Turkije?

En je ander argument is meer iets voor een beteuterde verkoper van waspoeder. Met Turkije kan het beter gaan.

Ja, en het kan ook slechter gaan.

Demografische complementariteit

"En als we dan toch migranten nodig hebben, waarom dan persé uit Turkije?"

De Filipijnen leveren beter opgeleide, Engels-sprekende en Westers-Christelijk geïnspireerd migranten. De Turken ongeletterde anatolische boeren die geen enkele EU-taal spreken.
http://vh.skynetblogs.be/?date=20050416&number=140&unit=months#1083398

"Ja, en het kan ook slechter gaan."

Het _zal_ slechter gaan. De militaire agenda van Turkije is totaal anders dan die van de EU. Dat de VS Turkije zo knuffelt stamt uit de Koude Oorlog waar Turkije een diepe wig was in de Zuid-West flank van de USSR.

Poolse loodgieters

In Frankrijk was er nogal wat te doen rond Poolse loodgieters die de banen van de Fransen zouden afnemen. Me dunkt inderdaad dat als we dan toch migranten nodig hebben, er genoeg kandidaten te vinden zijn in Polen, Tsjechië, Slowakije en de Baltische landen, zowel hoog- als laaggeschoold. En als we daarmee niet zouden toekomen, is er nog altijd de Oekraïne, Wit-Rusland en Rusland.

Ik heb het altijd merkwaardig gevonden dat we moeten openstaan voor alle mogelijke vreemde culturen, maar een katholieke Pool, die mag er natuurlijk niet in!

Oost Europese kandidaten

The Economist had laatst een aardige sidebar. Met de huidige evolutie is in 2032 Duitsland het lageloonland van Europa (En Belgie zal niet zo ver af zitten), niet het Oosten. Het lijkt er dus op dat we minstens nog voor lange tijd goedkope arbeid op overschot hebben. Tot je gaat rekenen, 2032, dat is binnen 1 generatie. Misschien zijn in 2032 onze kinderen wel blij als we ervoor kunnen zorgen dat ze mogen emigreren...

Los daarvan, in Oekraïne moet de Orange revolutie nog bevestigd worden. Ik heb de laatste maanden steeds meer kritische stemmen gelezen wat dat betreft. Als het toch lukt dan lijkt het mij een uitstekende kandidaat. Wit Rusland is een autocratisch land voornamelijk op het Moskou gericht. Economische en politieke integratie daarvan is, zoals de zaken er nu voor staan, moeilijker dan met Turkije. Rusland zelf is waarschijnlijk zelf nooit vragende partij om tot de EU toe te treden.

En die Poolse loodgieter : het is inderdaad een schande dat zijn diensten nog altijd niet vrij mag aanbieden in België.

Magere 'klare wijn'

Dat politici troebele wijn schenken over het Turks lidmaatschap is logisch. Hun kiezers zijn tegen maar tegelijk beseffen ze dat de start van de onderhandelingen onvermijdelijk is.

Onvermijdelijk, juist vanwege de paradox die jij aanstreept. Iedereen wil wel iets van Turkije (persoonlijk vind ik de erkenning van de Armeense genocide wel van veel minder belang dan de modernisering van de Turkse rechtstaat). Maar iedereen beseft ook dat de meest effectieve manier om dat diplomatiek te bekomen is de belofte van lidmaatschap open houden. Zoniet riskeren we ons een Turkije dat in zichzelf kruipt, blijvend achtergesteld is en met bijbehorende immigratie. Iets wat hogergenoemde kiezers ook niet echt zien zitten.

Maar ook jij schenkt niet echt klare wijn waarom Turkije niet in de EU hoort : je verwijst naar de geografie in het laatste zinnetje en daar blijft het verder bij. Je doet geen moeite om ons te overtuigen waarom dat nu juist het geschikte criterium zou zijn of hoe dat juist moet werken.

De potentiele voordelen van een stabiel Turkije in de schoot van de Europese gemeenschap zijn zo immens dat geografie slechts een detail van ondergeschikt belang is.

Allah? Nein Danke!

"Dat politici troebele wijn schenken over het Turks lidmaatschap is logisch. Hun kiezers zijn tegen maar tegelijk beseffen ze dat de start van de onderhandelingen onvermijdelijk is."

Ach zo, 'de kiezers zijn tegen', maar toch is het 'onvermijdelijk'? Huiswerk: zoek op 'dictatuur' en 'democratie'.

"Maar iedereen beseft ook dat de meest effectieve manier om dat diplomatiek te bekomen is de belofte van lidmaatschap open houden."

Een kwestie van tactiek dus. Waarom zou Turkije de volkerenmoord op de Armeniers moeten erkennen, en waarom moet Turkije zijn rechtssysteem veranderen? Ze doen maar. Huiswerk: zoek op 'soevereiniteit'.

"Zoniet riskeren we ons een Turkije dat in zichzelf kruipt, blijvend achtergesteld is en met bijbehorende immigratie."

Het staat de Turken vrij om in zichzelf te kruipen. Alleen zij hebben er last van. En immigratie, hoezo? Als volwaardige lidstaat bestaat er natuurlijk geen immigratie meer, dan zijn ze gewoon vrij om over te komen zonder meer.

"je verwijst naar de geografie in het laatste zinnetje en daar blijft het verder bij."

Geografie is niet het hoofd-argument. Groenland hoort ook ergens bij de EU. Het hoofd-argument is dat Europa de komende decennia het hoofd gaat moeten bieden aan de theocratische ambities van een racistische, haatzaaiende en discriminerende godsdienst, nl. de Islam. Er zijn 80 miljioen Turken, meer dan er Britten zijn. We hebben het paard van Troje al binnen met de "gast"arbeiders en hun nazaten, moeten we meteen ook maar de muren slechten?

Op grond hiervan zijn de Filippijnen een betere kandidaat voor EU-lidmaatschap, zie: http://vh.skynetblogs.be/?date=20050416&number=140&unit=months#1083398
Geografie speelt volgens jou toch geen rol.

Je vergeet ook dat je met de Turken de hele pan-Turkistaanse zooi in de EU sleept. Turkije had/heeft de ambitie om de Turkistaanse landen op zijn minst cultureel te binden. De grenzen van de EU worden dan China en Irak.

Uiteraard kan Turkije in een Europese vrijhandelszone worden opgenomen, maar niet in de politieke unie, en zeker niet met vrij verkeer van personen.

"De potentiele voordelen van een stabiel Turkije in de schoot van de Europese gemeenschap..."

En welke zijn die voordelen dan? Dat Sinterklaas "eigen volk" wordt?

Turks lidmaatschap

Turks lidmaatschap is onvermijdelijk juist vanwege de uitdaging van een sterk opzettende Islam. Dat hoeft niet in te houden dat de aanvaarding daarom ondemocratisch doorgedrukt moet worden. Kiezers zijn niet dom en kunnen overtuigd worden.

Soevereiniteit houdt geen opschorting van internationale wensen en verlangens in. Wat Europa wil van Turkije (dat het een moderne staat wordt) is in ons eigen belang en een perfect legitiem streven in de internationale politiek.

Met de Filippijnen hebben we misschien meer overeenkomsten op religieus vlak, maar dat is dan ook zowat het enige (ik geloof trouwens dat ze geen vragende partij zijn)

Dat de EU aan China grenst is wat mij betreft vanwege het verwachte economisch-politiek-militaire belang van dat land trouwens eerder een voordeel dan een nadeel.

Wat betreft dat voordeel van Turkije in de EU : Deutsche Bank rekende de economische groeiverwachting uit voor 3 scenario's : Turkij in de EU, status quo en een Turkije dat naar Midden Oosten toestanden afzakt. Verwachte groei : meer dan 4 % in het eerste scenario, meer dan 3% in het tweede en geen 2% in het laatste. De impact op de levensstandaard voor de gemiddelde Turk is navenant en de migratiedruk idem dito.

Ik weet dat je mij verwijt de EU teveel te zien als een economisch project. Maar dat is volgens mij het enige wat de EU bind. De huidige culture en politieke verschillen zijn al te groot om over 1 eenheid te spreken. Liever daarom dadelijk overboord gooien wat utopie is en onze transnationale instituten tot bescheiden maar vruchtbare domeinen beperken.

«Onvermijdelijk» Turks lidmaatschap

Ik heb het niet zo voor die «onvermijdelijke» lidmaatschappen. Misschien heeft het er iets mee te maken dat ik nu in een land woon waar de bevolking zo'n onvermijdelijk lidmaatschap tot twee maal toe vermeden heeft, eenmaal in 1972 en een tweede maal in 1994?

Moeilijk vergelijkbaar

Het land waar jij nu eenmaal in woont is Turkije niet, om het met een understatement te zeggen. Nu, als overmijdelijk een te beladen woord is (want strikt genomen is inderdaad alles nog te vermijden), lees er gerust aannemelijk voor in de plaats.

Nu, en deze thread toont het weer aan, er is veel emotioneel verzet tegen Turks lidmaatschap. Maar de argumenten tegen zijn zelden ingebed in een globale visie op waar we nu juist met Europa naar toe willen. En als die visie er al er is, dan wordt die volgens mij te weinig gearticuleerd.

Misschien is die kritiek ook op mij van toepassing. Daarom nog eens duidelijk zeggen waar het volgens mij in Brussel om moet draaien (en niet draaien). Met het Europese grootse natie-bouwproject heb ik weinig affiniteit. Vandaar dat culturele, sociale, religieuze of geografische argumenten mij niet overtuigen. De Europese hoofdzaak is volgens mij de interne markt en economische integratie. In die context is Turks lidmaatschap (onder de juiste voorwaarden) een veel minder fundamentele stap maar een loutere afweging van baten en kosten. Mi (en daarin ben ik door een belangrijk deel van de Angelsaksische pers gesteund) zijn de baten waarschijnlijk groter dan de kosten.

Europese geografie

Ik dacht dat het geografische criterium besloten lag in de naam van het beestje, namelijk Europese Unie. Het lijkt me bijvoorbeeld onlogisch dat Aziatische landen lid zouden kunnen worden van een Europese Unie.

Sommigen pleiten ervoor «Europees» socio-ekonomisch en cultureel te interpreteren, maar dan kunnen m.i. alle landen van de Amerika's plus Israël, Australië en Nieuw-Zeeland ook lid worden van de Europese Unie. En als het erom te doen is landen te stabiliseren door hen lidmaatschap aan te bieden, kunnen àlle landen van de wereld lid worden van de Europese Unie. Wie heeft er immers belang bij dat de Fiji-eilanden in zichzelf kruipen en achtergesteld blijven met de bijbehorende immigratie? De vraag is dan alleen wat er nog Europees is aan die Europese Unie...

"Het lijkt me bijvoorbeeld

"Het lijkt me bijvoorbeeld onlogisch dat Aziatische landen lid zouden kunnen worden van een Europese Unie."

Nochtans is Cyprus volgens geografen een Aziatisch land.

Een naam is maar een naam

De betekenis van termen verandert voortdurend. Er is geen reden waarom dat in de context van 'Europese gemeenschap' anders zou zijn. Vergelijk met de Vlaamse Gemeenschap, ook die naam dekt niet de geografische betekenis (Zeeuws- en Frans Vlaanderen ontbreken), toch is dat geen bezwaar. Enkel in Oostende, geloof ik, tekent een ziekenhuisarts eenzaam verzet aan.

Mij niet gelaten, verander de naam desnoods in democratische vrijhandelsunie. Wat ik belangrijk vind in de Europese Unie is hoe ze haar inwoners en mij in het bijzonder ten dienste is. En als dat met Turkije of de Fiji eilanden beter kan, waarom niet.

Nu, geografie speelt uiteraard een rol in de beoordeling van de diensten die de Unie levert. Economische integratie, een van de belangrijkste, kan effectiever met buurlanden dan met landen aan de andere kant van de aardbol. Daarom ook dat Turks lidmaatschap weinig zin had toen het ging om een unie met 6 maar hoe verder naar het Oosten wordt opgeschoven hoe groter de voordelen van de opname van Turkije worden.