Dit artikel werd geschreven door Willy De Wit. 

Hoe zinvol is een eventuele splitsing en wie zijn dan de winners en wie de “losers”?

It’s the economy stupid

Met enige verbazing hebben wij op woensdagnamiddag 7/11 na de stemming over de splitsing van BHV de commentaren aanhoord op onze Vlaamse TV- en radiozenders. Nergens hebben wij de echte, ware en belangrijke redenen gehoord waarom er dringend een grondige staatshervorming moet komen. In een  vorige bijdrage hebben wij proberen duidelijk te maken, dat het naar onze mening vooral zou moeten gaan over het regionaliseren van (socio-economische) bevoegdheden en het herstellen van de democratie. De aspecten taal zijn natuurlijk ook belangrijk omdat men inderdaad paal en perk moet stellen aan het geleidelijk afpakken van Vlaams grondgebied door de Franstaligen. Anders bestaat  het gevaar dat onze Vlaamse cultuur uiteindelijk kan verloren gaan. Maar in de eerste plaats zou het moeten gaan  over “de economie”. Voor de specifieke situatie in ons land betekent dit : een efficiënt sociaal-economisch programma kan enkel met een staatshervorming.  Men kan in België bv. geen goed arbeidsmarktbeleid voeren, indien men dit beleid niet regionaliseert. Evenmin kan men een goed fiscaal beleid voeren indien Vlaanderen hierin geen verregaande bevoegdheden krijgt. Het was dan ook hallucinant dat een franstalig politicus op woensdagavond in de nieuwsuitzending  van 20 u op VRT verklaarde, dat de franstaligen nu niet meer willen praten over een staatshervorming, maar enkel nog over sociaal-economische onderwerpen. Hij besefte blijkbaar niet dat dit onmogelijk is.  Die onwetendheid bij heel wat politici, en ook bij academici is niet alleen beschamend, maar betekent tevens, dat die mensen gewoon niet beseffen hoe een echt economisch beleid moet gevoerd worden.

Het veto van Wallonië

De kern voor een staatshervorming zou dus moeten gaan over het regionaliseren van onder meer : het arbeidsmarktbeleid, het fiscaal beleid (met zo mogelijk fiscale autonomie), de ziekteverzekering, het werkloosheidsbeleid, de sociale zekerheid, om de belangrijkste te noemen.

Het probleem is echter dat Wallonië op al die punten dwars ligt en zelfs haar veto stelt. Daarom zijn er velen in Vlaanderen  van mening , dat die verregaande regionalisering niet kan verwezenlijkt worden in overleg met Wallonië en alleen zal mogelijk zijn als men België zal splitsen. Indien Wallonië niet wil weten van bv. een confederaal model met verregaande bevoegdheden voor de regio’s (zoals in Zwitserland), dan zullen velen die weigering aangeven als een belangrijk argument voor een splitsing. Volgens die voorstanders zou dit grote voordelen bieden, niet alleen voor Vlaanderen, maar ook voor Wallonië en Brussel, omdat de geregionaliseerde bevoegdheden een veel beter economisch beleid mogelijk maken. Tevens zou een splitsing niet in contradictie zijn met de huidige tendenzen, die men vaststelt inzake het splitsen van staten in kleinere eenheden. Laat ons enkele aspecten hiervan  eens van naderbij bekijken.

Kleine staten zijn meer  welvarend

In de bestseller “The Size of Nations” (2003) van de Italiaanse professoren Alberto Alesina en Enrico Spolaore wordt aangetoond  dat van de tien welvarendste landen ter wereld, (volgens BBP/capita) er slechts drie zijn met méér dan zes miljoen inwoners (de VS, Canada en Zwitserland). Vier hebben een bevolking tussen 1 en 5 miljoen inwoners. De overige drie hebben minder dan 1 miljoen inwoners.
De twee welvarendste landen van de EU zijn Luxemburg (480.000 inwoners) en Ierland (3.6 miljoen inwoners).  Zwitserland, dat geen lid is van de EU is het welvarendste land van Europa en heeft niet zoveel meer inwoners dan Vlaanderen, nl. circa 7 miljoen. De opwerping, dat Vlaanderen te klein is voor een zelfstandige staat houdt dan ook helemaal geen steek.

Geglobaliseerde economie

De globalisering van de economie maakt kleinere staatkundige entiteiten steeds leefbaarder en aantrekkelijker. Vroeger hadden grote landen een comparatief voordeel, omdat de economische markten grotendeels nationaal georganiseerd waren. Grote landen genoten daardoor  schaalvoordelen.

Door de globalisering zijn de handelsmarkten supranationaal geworden, zodat klein niet langer een nadeel is. Een klein land heeft thans toegang tot een even grote economische (geglobaliseerde) markt als een groot land. Vroeger was dit anders. Toen was er een wereld van tolgrenzen, protectionisme en handelsbelemmeringen. In die structuur was de grootte van een land wel belangrijk.

In tegenstelling tot wat “Eurofiele” politici  denken, doet de economische eenwording van Europa, de nood aan politieke eenwording afnemen. Méér nog, de economische eenwording, maakt opsplitsen in steeds kleinere politieke eenheden mogelijk en zelfs wenselijk.

De tendensen tot secessie (afsplitsing) steken overal de kop op. Een recent voorbeeld :

Tjechië en Slovakije : De motieven voor de splitsing, (die zich heeft doorgevoerd) zou men kunnen vergelijken met een mogelijke splitsing van Wallonië en Vlaanderen. Tchechië was het beu om het meer socialistische Slovakijë steeds geld toe te stoppen. Zeer leerrijk wat er is gebeurd.:  Slovakijë is liberaal geworden o.a. met een vlaktaks van slechts 19 % en is nu het grootste auto-assemblageland in Europa, en kent een sterk groeiende welvaart. Reeds in 1995 besteedde het tijdschrift Trends aandacht aan dit onderwerp. In de editie van 20 juli 1995 schreven zij het volgende:

“…West-Kansas wil los van de rest van Kansas, Noord-Louisiana ergert zich aan Zuid-Louisiana, West-Michigan wordt zich bewust van zijn eigen identiteit, het noorden van de staat New York wil het juk van New York City kwijt, en binnen het New York City zelf wil Staten Island een volledige onafhankelijke stad worden….”

 

Verder kennen wij allemaal de verzuchtingen van Schotland, Catalonië, van Kosovo, van Bretagne….en nog zovele andere.

En Brussel?

André Monteyne, voormalig lid van het Brussels parlement, heeft heel wat studies gepubliceerd over de plaats van Brussel ingeval  er een opsplitsing van België zou komen. Hij is van mening dat het een verouderde opvatting is om enkel het alternatief te bekijken : “Brussel bij Wallonië of Brussel bij Vlaanderen”.

In het nieuwe denkkader zoals het ontwikkeld werd in het bovenvermelde boek “The Size of Nations” is hij van mening dat er een derde weg is, nl. een totaal onafhankelijk Brussel. Hiervoor geeft hij heel wat argumenten. Hij haalt ondermeer het voorbeeld aan van Singapore.  Wat schrijft hij hierover : (bron : tijdschrift  “Secessie” maart 2001 blz. 7, zie www.secessie.nu))

“Een voorbeeld misschien op Brussel toepasselijk, is Singapore. Tweeëntwintig jaar geleden werd de voornaamste stad van Maleisië geplaagd door alle kwalen van een grootstad in verval en werd ze bovendien geteisterd door een massale inwijking van “gastarbeiders”, waardoor de bevolking opliep tot méér dan twee miljoen, samengeperst op een gebied dat niet zoveel groter is dan dat van de Brusselse agglomeratie. Zoals Brussel telde Singapore een heterogene bevolking met zelfs vier hoofdtalen. Toen deze stad onafhankelijk werd, zagen vele waarnemers hierin een onbegrijpelijk staaltje van collectieve zelfmoord.
Toch is Singapore heden een der zindelijkste en veiligste steden ter wereld. De republiek heeft de hoogste economische groeivoet in Zuid-Oost Azië en heeft inmiddels een welvaartspeil bereikt, dat ver boven dat van de buurlanden uitsteekt. Maar de staat had dan ook drastische maatregelen  getroffen, die er op neer kwamen, een uiterst liberaal economisch klimaat te scheppen, met krachtige ingrepen op het vlak van de veiligheid, de strijd tegen vandalisme en de demografie. Niets zegt, dat Brussel, waarvan de problemen zeker nog niet te vergelijken zijn met die van het vroegere Singapore, deze evenmin zou kunnen oplossen, wanneer het daartoe verplicht zou worden . ( …….)  Een zelfstandig Brussel zou waarschijnlijk in de EU blijven. In dat geval zou het gesofisticeerde financieel en economisch communicatieapparaat van Brussel optimaal benut blijven, ook de belangrijke relatie met het Antwerps handelscentrum zou behouden blijven.”

In het boek “Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa” van de denkgroep “In de Warande” wordt voor Brussel een andere formule gesuggereerd. In hun analyse zou het statuut van Brussel kunnen geïnspireerd worden op het statuut van Washington D.C. Zonder twijfel zijn er meerdere formules mogelijk.

Voorstanders van een splitsing hanteren ook nog  volgende argumenten

1.    België is onbestuurbaar wegens te ingewikkelde staatstructuur
2.    De economische ideologie van Wallonië staat haaks op deze van Vlaanderen. Deze Waalse ideologie leidt tot werkloosheid en economische achteruitgang en belemmert Vlaanderen in zijn ontwikkeling en expansie. Een typisch voorbeeld van een verkeerde ideologie is te vinden in het Waalse “Marshall”-plan, dat in 2005 gelanceerd werd. 91 % van het geld dat voor dit plan werd beschikbaar gesteld gaat naar subsidies, waarbij de Waalse overheid beslist waarnaar het geld gaat. Maar het is al tot in den treure bewezen dat overheidsbureaucraten slecht geplaatst zijn om te weten waarin best geïnvesteerd wordt. Dit laat men natuurlijk beter over aan de ondernemingen. Niet door het toekennen van subsidies, maar door verlaging van de belastingdruk. Welnu slechts 9 % van de gelden van het Marshall-plan zijn voorzien voor een vermindering van de fiscale druk op de ondernemingen. Dit Marshall-plan is dan ook tot mislukken gedoemd.
3.    De jaarlijkse transfers van circa 12 miljard Euro van Vlaanderen naar Brussel en Wallonië zijn niet productief en zelfs pervers. Zij verhinderen dat Wallonië overschakelt op een economie van groei en zijn er dan ook de voornaamste oorzaak van, dat Wallonië arm blijft.
4.    België is een kunstmatige staat, die burgerzin en vaderlandsliefde ontbeert, twee elementen, die een noodzakelijk bindmiddel uitmaken in elke normale staat. Dit bindmiddel is er niet, omdat ons land de kunstmatige bijeenvoeging is van twee verschillende volkeren, met een verschillende taal en cultuur, een andere ethiek en een andere economische ideologie.
5.    De voorstanders van een splitsing stellen dan ook, dat de samenvoeging geen enkele méérwaarde biedt, enkel minwaardes

Wie zullen de winners en wie de “losers” zijn bij een eventuele splitsing van ons land?

Persoonlijk denken wij dat een Zwitsers Confederaal democratisch model te verkiezen is boven een splitsing. Maar vermits Wallonië en Brussel hiermee niet akkoord gaan en hiertegen hun veto stellen, is een splitsing wellicht de enige mogelijke keuze.

De winnaars in dat geval zijn naar  onze overtuiging de regio’s zelf, dus Vlaanderen, Brussel en Wallonië, omdat zij dan een economisch en sociaal beleid kunnen voeren, dat rekening houdt met de specifieke toestanden in de regio, die voor elke regio grondig verschillen en dus ook een andere aanpak vergen.

Maar er zullen ook verliezers zijn. De eerste en grootste verliezer is de Monarchie, die haar bestaansreden verliest. Verder zullen aan de verliezende kant staan de bureaucratische machtscenakels, die nu hun macht puren uit een ongelooflijk omslachtige en ingewikkelde bureaucratische staatsstructuur, die helemaal niet transparant is.  Hetzelfde geldt voor de vakbonden. Maar wellicht is het de hoogste tijd, dat die ondoorzichtige machtsstructuren met dikwijls verregaande corruptie zouden gezondgemaakt en afgeslankt worden. Die bureaucratische zuilen met de vakbonden op kop zijn echter zeer machtig en zullen dan ook alles in het werk stellen om een grondige staatshervorming tegen te houden. Zij kunnen dit onder meer doen via de Vlaamse media, waar hun invloed zeer groot is. Zo is het zonder twijfel te verklaren dat onze Vlaamse media meestal Belgicistische standpunten innemen  inplaats van Vlaamse standpunten te verdedigen.  Professoren (politologen bv) die door onze VRT voor interviews worden uitgenodigd worden veelal gekozen uit linkse Belgicistische hoek. Sommigen Vlaamse politici hebben al laten opmerken, dat VRT beter terug BRT zou noemen, omdat die naam meer in overeenstemming is met de inhoud van hun duidingsprogramma’s.

Als besluit zouden wij kunnen stellen dat bij een splitsing de ganse bevolking er beter van zal worden, maar dat de Monarchie, het Belgische estbablishment, de machtszuilen en de vakbonden minstens een deel van hun macht zouden verliezen.  Dit geldt uiteraard ook voor een Confederaal Model naar Zwitsers voorbeeld. De strijd zal dan ook niet zo gemakkelijk gewonnen worden.