De koning van een surrealistisch land houdt een irrealistische toespraak. Ondertussen vraagt de voorzitter van één van de vijf Vlaamse regeringspartijen naar hulp om een strategie uit te denken na een «hartelijk afscheid» van een «onweerstaanbaar sympathieke man».

Het simpele feit dat de 174ste verjaardag van de eedaflegging van Leopold I als koning van België het hoogtepunt moet vormen van de viering van 175 jaar België, zegt eigenlijk al genoeg. De omwenteling van 1830 startte immers pas op 25 augustus 1830, en 175 jaar geleden was er dus nog niet eens sprake van «België», toch niet anders dan in de klassieke betekenis waarin het gewoon een synoniem was voor «de Nederlanden». Welk ander land doet zoiets na?

Verder heeft koning Albert II het over een opiniepeiling waaruit zou blijken dat 87% van de Belgen wil dat België één zou blijven. Het percentage zou trouwens zowat hetzelfde zijn in de drie gewesten. Eerlijk gezegd weet ik niet precies over welke opiniepeiling hij het heeft, maar uit de grote opiniepeiling die op 13 juni 2004 nog gehouden werd, blijkt dat alvast in Vlaanderen ongeveer een kwart van de bevolking er geen probleem van maakt voor een uitgesproken separatische partij te stemmen die toen nog Vlaams Blok heette, en tellen we er de stemmen van de N-VA bij (ongeveer een vijfde van het Vlaams Kartel), dan zitten we aan bijna dertig procent. 38 van de 124 Vlaamse volksvertegenwoordigers (ook al dertig procent) zijn trouwens lid van de twee separatistische partijen. Ik heb dus toch zo een beetje mijn twijfels over de resultaten van die opiniepeiling waar de koning mee uitpakt, of over de werkelijke verknochtheid aan België van de ondervraagden. Trouwens, zoals Bart de Wever raakt opmerkt, een koning die op de nationale feestdag moet uitpakken met een opiniepeiling om zichzelf te legitimeren, het is eens iets anders.

Maar zo raak als Bart de Wever de koning op zijn plaats zet, zo slap toont hij zich in zijn confrontatie met Jean-Claude van Cauwenberghe op een debatavond georganizeerd door het VOKA. Zoals hij het zelf schrijft, «de Waalse minister-president [had] ons feitelijk vierkant uitgelachen in ons eigen parlement». Dat neemt niet weg dat Bart de Wever de man, die in zijn hoedanigheid de vertegenwoordiger is van een Gewest dat jaarlijks meer dan tien miljard euro uit Vlaanderen «ontvangt» en er onlangs nog voor pleitte om dat nog minstens tien jaar te laten doorgaan, omschrijft als een «onweerstaanbaar sympathieke man». En dat amper enkele minuten nadat hij dus vierkant uitgelachen werd in zijn eigen parlement! Laat ik het zo zeggen: als mijn buurman zou weigeren in zijn eigen tuintje te wieden, maar wel eist dat ik jaar na jaar van mijn groenten tienden aan hem blijf schenken onder het verwijt dan nog dat ik egoistisch en racistisch ben, en als die buurman mij dan bovendien nog eens vierkant komt uitlachen in mijn woonkamer, dan zou ik hem ook onweerstaanbaar vinden, maar niet onweerstaanbaar sympathiek. En het afscheid zou alles behalve hartelijk zijn!

Bart de Wever past trouwens perfect in de Vlaamse traditie van braafheid en beleefdheid, om dan luidruchtig het ongenoegen te laten blijken… achteraf, en na een paar glazen wijn (bier is eigenlijk klassieker). Carl Decaluwé had dus eigenlijk alleen maar gelijk Van Cauwenberghe even bij hem af te leveren, overigens met het zeer voorspelbare resultaat: gêne, zoals De Wever zelf schrijft. Gêne dus. Waarom feitelijk? En je zou dan misschien nog denken dat hij iet of wat gêne over die gêne zou voelen, maar dan schrijf je daar toch niet over in een krant?

Wat een verschil trouwens tussen Jean-Claude van Cauwenberghe en Yves Leterme, die in plaats van de Walen te gaan uitlachen, onlangs warempel een halve liefdesbrief naar hen schreef! «Beste Franstalige vrienden» als opvolger van «N'ayez pas peur». Je zou zowaar gaan denken dat het Vlaanderen is dat moet bedelen om Waals geld in plaats van omgekeerd.

En dat brengt me meteen bij een paar suggesties voor die strategie waar Bart de Wever naar vraagt. Hou woord. Maar écht dan. En ga niet vriendschappelijk om met heerschappen als Jean-Claude van Cauwenberghe. Men kan zich beleefd en waardig gedragen zonder de brave Hendrik uit te hangen en achteraf de man nog op te hemelen als «onweerstaanbaar sympathiek» ook. Tenzij Bart de Wever nu al zijn kiezers en militanten aan het voorbereiden is, of toch die indruk wil geven, op een federale regeringsdeelname samen met de PS. In het zog van de CD&V van Yves Leterme dus, die de laatste tijd beste maatjes schijnt te zijn met Elio di Rupo, en dit uiteraard enkel en alleen in het belang van Vlaanderen. Geert Bourgeois naar de federale regering en Bart de Wever zijn opvolger als Vlaams minister, daarvoor kan men zich al eens vierkant laten uitlachen in zijn eigen parlement. Niet moeilijk dat koning Albert positief is over de toekomst van België.