Misschien stem ik straks voor het eerst in mijn leven voor een SP.a-kandidate. Niet om haar mooie benen, maar om haar onvervaard herstel van de gezinswaarden. Ja, zelfs een rooie meid, en dan nog één die lang de identiteit van haar onofficiële levensgezel geheim gehouden heeft, kan een heilzaam gebaar stellen tegen de lamentabele miskenning van het moederschap.

Ik ben geen racist, maar... ik ben wel “seksist”. Zo noemt men tegenwoordig iemand die het wetenschappelijk feit van het verschil tussen de geslachten erkent. Ik heb er dus geen al te groot probleem mee dat Knack een vrouw die moeder wordt, ervan verdenkt geen tijd voor een thesis te hebben, terwijl men dat niet doet bij een man die vader wordt (een vreugde die mijzelf te beurt viel tijdens mijn eindexamens). Laat ons opnieuw heel seksistisch de galanterie beoefenen en het zwakke geslacht een helpende hand bieden: na de geassisteerde bevalling, desnoods ook het geassisteerde proefschrift.

Dat zelfs Koen Meulenaere zich als seksist geout heeft, moet men hem niet kwalijk nemen. Kan hij het helpen dat hij van Mars komt en Freya van Venus? Kom nou, Knack-redactie, zeg het maar openlijk: jullie geloven niet in de seksegelijkheid. En laat ons meegenieten van het proces dat het CGKR jullie dan zal aandoen wegens seksediscriminatie.

Louter hypothetisch: stel nu eens dat het waar is dat Freya (noteer de seksistische praktijk in deze discussie om een publieke vrouw – bedoeld is een XX-bechromosoomde BV – bij de voornaam te noemen, terwijl niemand het over “premier Guy” heeft) echt heeft moeten kiezen tussen haar thesiswerk uitbesteden om zich op het aankomend moederschap te concentreren danwel ze zelf schrijven en de vrucht afdrijven. In dat geval heeft zij een moedige keuze gemaakt en zich de juiste prioriteiten gesteld. Soms is een kind krijgen een politieke daad van verzet, zoals bij Benazir Bhutto tijdens haar premierschap in Pakistan. En zoals bij studente Freya of nadien minister Freya, die daarmee twee maal een neus zette naar de kindvijandige tendens in onze samenleving.

Onze vice-première had reeds veel zure kritiek gekregen toen zij verklaarde van slechts minister te zijn op werkdagen tussen 9 en 17 uur om zich voorts aan haar kroost te kunnen wijden. Ook daar zou ik zeggen: proficiat Freya, jij laat niet met je sollen, jij houdt je eigen gezonde prioriteiten hoog. Want laten we wel wezen: de 24-uurseconomie is een onding en na de nachtwinkels hebben wij heus geen behoefte aan nachtministers. Regeerders moeten zich niet inbeelden dat ze voltijds onmisbaar zijn, dus we verheugen ons op het aantreden van een nieuw type minister dat zijn verplichtingen in de juiste verhouding kan zien. Minder staat, dat wil ook zeggen: meer vrije tijd voor onze talrijke ministers, meer kwaliteitstijd voor hun gezin.