De nieuwe Franse president Nicolas Sarkozy wordt wat onnauwkeurig een “Hongaarse jood” genoemd.  Hongaar is hij door zijn blauwbloedige Hongaarse vader, jood door zijn uit Saloniki afkomstige joodse moeder.  Maar vooral is hij Fransman, die naar eigen zeggen nu aan Frankrijk iets wil teruggeven uit dankbaarheid voor wat zijn geadopteerd vaderland hem gegeven heeft.  Dat is eens een ander geluid dan al die immigranten die op hun gastland kankeren zonder het dan consequent te verlaten. 

Maar Sarkozy was ook de kandidaat van wet en orde, wat rechts genoeg is om hem voor “nazi” uit te schelden.  Op affiches hebben kladders zijn foto van een Hitlersnorretje voorzien, allicht met het oog op een prijs voor originaliteit.  Tegelijk hebben moslims en oud-rechts elkaar gevonden in het verwijt dat deze “nazi met jodenneus” een zionistisch agent is die Parijs aan New York en Tel Aviv wil vastketenen.  Dat “la racaille” voor Ségolène Royal en vooral tégen Sarkozy zou stemmen, stond bij voorbaat vast, maar na de eerste stemronde riep ook de nationalistische voorman Pierre Vial op om Ségo en zeker niet Sarko te stemmen.

Daar hoorden we nog eens een antiek standpunt dat in ons deel van de wereld binnen de rechterzijde gemarginaliseerd is.  Hier is rechts soms fel pro-zionistisch, bv. Pim Fortuyn, Geert Wilders, of dichter bij huis het scheldkrantje ‘t Scheldt.  De British National Party is eveneens Zion-vriendelijker geworden sedert het zijn focus van algemeen “anti-immigrant” naar “anti-islamitisch” verlegd heeft.  Een gelijkaardige evolutie heeft zich ook binnen het VB voorgedaan, in die mate dat Filip Dewinter vorig jaar de Israëlische invasie in Libanon steunde, een weinig sympathieke operatie die zelfs vele Israëli’s afwezen. 

Alweer 15 jaar geleden sprak ik op een VB-colloquium over het islamprobleem, en ik vermeldde daarbij het verschijnsel van de islamitische jodenhaat.  De enige VB-er die ik toen persoonlijk kende was Marc Joris, uitgesproken zionist, en ik nam voor logisch aan dat mensen die tegen de islamterreur in het geweer komen, dus ook sympathie voor Israël zouden hebben.  Nou, dat viel tegen.  Het VB had toen de islam als probleem maar amper ontdekt, en een deel van het voetvolk was nog helemaal niet mee met deze nieuwe marsrichting.  Mensen van de oorlogsgeneratie bleken vaak net als Hitler en Himmler alle sympathie te hebben voor de islam, bondgenoot tegen “de joden”. 

Zo kwam iemand zich aan mij voorstellen als een ervaren bestrijder van het terrorisme, waarmee hij dan niet de moslimvariant bleek te bedoelen, wel de weerstand tijdens WO2 (deze zelfverklaarde SS-man bleek de roemruchte Paul Debaes te zijn, die enkele jaren later zijn VB-lidkaart met veel drama zou verscheuren).  Een andere oude heer kwam een boom opzetten over de theorie dat de Asjkenazische joden eigenlijk Chazaren zijn, een Turks volk dat zich tot het jodendom bekeerd heeft en bij gebrek aan bloedband geen recht heeft op Palestina,-- nog steeds een geliefd thema op anti-joodse websites.  Ik had de populariteit van De Protocollen van de Wijzen van Zion in de moslimwereld vermeld, en een VB-parlementslid kwam mij in alle ernst vragen hoe het daar nu juist mee zit: “Is dat echt een vervalsing?”   Ik dacht: God, waar ben ik nu terecht gekomen?

Inmiddels is de collabo-generatie praktisch uitgestorven, en jongere nazi-sympathisanten zijn uit de partij gezet of hebben zich afgekeerd van een VB dat volgens hen te soft geworden is.  Daarmee bespaart de partij zichzelf het lot van die zusterpartijen die in de ogen van de kiezer (bedoeld is dus de kiezer, niet de mediacraten) een al te extremistisch stempel blijven dragen.  In je pionierstijd kan je je wat wilde haren veroorloven, maar een volwassen partij moet zich daarvan ontdoen.

De Franse verkiezingsuitslag geeft een grote verschuiving te zien van Jean-Marie Le Pen naar Sarkozy.  Men ziet dit als een signaal dat de immigratievijandige partijen in Europa over hun hoogtepunt zijn terwijl mainstream-partijen een deel van hun agenda overnemen.  Wie houdt nog vol dat het volk altijd het origineel boven de kopie verkiest?  Overigens vind ik deze verschuiving naar centrumrechts een goede zaak.  Tenslotte gaat het bij veiligheid en integratie om bekommernissen van een groot deel van de bevolking, niet van een extremistisch franje, en het is democratisch gesproken dus maar normaal dat centrumpartijen ze ter harte nemen. 

Maar is de indruk van een pan-Europese trend wel juist?  In Nederland zien we inderdaad dat de multiculturele dogma’s na Fortuyn ook door centrumpolitici in vraag gesteld worden.  Wilders heeft nog een rol te vervullen, maar zijn groeipotentieel is beperkt zolang ook liberaal Rita Verdonk en socialist Jan Marijnissen laten voelen dat zij de bekommernissen van de kiezer ernstig nemen.  In het Verenigd Koninkrijk ontwijken de Conservatieven uit angst voor de linkse opinieterreur echter heel nadrukkelijk elke indruk van “racisme”, ze steken Labour links voorbij en laten de rechterflank helemaal aan de BNP (die alleen nog door het kiesstelsel klein gehouden wordt). 

In Vlaanderen hoeft het VB nog minder te vrezen voor een recuperatie door de gevestigde partijen.  Ten eerste is “extreemrechts”, voor zover daarmee het VB bedoeld wordt, hier minder extreem.  Het is geworteld in een fatsoenlijke tendens met brede volksbasis, namelijk de Vlaamse beweging.  Maar vooral: hier blijven de andere partijen hardnekkig weigeren om de legitieme zorgen van de bevolking tot de hunne te maken.

Anders dan hun Franse en Nederlandse geestesgenoten vertikken de Vlaamse centrumpolitici het om met de multiculturele onzin te breken.  Soms maken ze om electorale redenen wel de juiste geluiden, maar die worden dan door hun daden tegengesproken.  VLD-voorzitter Bart Somers heeft op TV eens het verschijnsel aan de kaak gesteld van Marokkaanse vrouwen uit de tweede generatie die destijds vlot Nederlands geleerd hebben, vervolgens met een kozijn uit Marokko getrouwd zijn, en wier kinderen vandaag op school niet meekunnen omdat hun Nederlands te gebrekkig is.  Inderdaad, deze tendens van verminderende integratie is een groot probleem, en het was een goed begin dat Somers het erkende.  Maar juist de snel-Belg-wet die zijn eigen partij ingevoerd heeft, maakt dat het alleen maar erger zal worden. 

Soms verkiest het volk een kopie boven het origineel.  Maar dan moet de kopie wel minstens de kwaliteiten van het origineel bezitten.  Men durft erop vertrouwen dat Sarkozy de meer redelijke programmapunten van Le Pen zal verwezenlijken.  Maar wie ter wereld gelooft dat Somers, die zelfs zijn eigen woord nooit eens gestand doet, de beloften van Dewinter zal uitvoeren?