Yves Leterme werkt op dit ogenblik aan een «doorstart» voor de onderhandelingen over een oranje-blauwe regering, maar daarvoor moeten wel twee problemen opgelost worden: een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en een staatshervorming. Wat het eerste betreft zou Yves Leterme een wit konijn in zijn hoed hebben, voor het tweede zou er een regeringsakkoord moeten komen met «voldoende garanties» voor die delen die een tweederde meerderheid vergen. Alleen, als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde toch maar vijf minuten politieke moed vraagt, waarom duurt het dan zo lang om de oplossing ook op papier te zetten? En hoe zullen die «voldoende garanties» eruit zien?

Wie was dat ook al weer die verklaarde dat voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde slechts vijf minuten politieke moed nodig waren? Vandaag is Yves Leterme formateur, en ondertussen toch al een paar dagen aan het schrijven aan een voorstel tot splitsing van de kieskring waar alle partijen vrede mee kunnen nemen. Heeft Yves Leterme soms last van de beruchte «angst voor de witte bladzijde», en krijgt hij geen woord op papier gezet? Of heeft hij angst voor iets anders? Er bestaat immers een splitsingsvoorstel, en voor dat splitsingsvoorstel bestaat er wel degelijk een meerderheid in de Kamer, maar indien die meerderheid bijvoorbeeld op 6 september een splitsing werkelijk zou doordrukken, mag Yves Leterme een groot kruis maken over zijn carrière als federaal Eerste Minister. Een betere illustratie van waarom de kieskring na veertig jaar nog steeds niet gesplitst is, is amper denkbaar.

Een ander probleem vormen die delen van de beloofde en geëiste staatshervorming waarvoor een tweederde meerderheid nodig is in de Kamer. Rooms-blauw beschikt niet over zo'n meerderheid, en cdH verzet zich tegen gelijk welk akkoord dat beroep zou doen op een tweederde meerderheid. De term die in dit verband de laatste dagen meermaals is opgedoken, is dat het regeringsakkoord «voldoende garanties» zou moeten bevatten om vroeg of laat tot een tweederde meerderheid te komen. Maar wat betekent dat eigenlijk, «voldoende garanties»? Zal een soort intentieverklaring, waarmee VLD en sp.a CD&V en N-VA mooi voor de aap hielden in de Vlaamse Regering ook deze keer volstaan? Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar Yves Leterme is misschien geen ezel en wil zich als een geit graag nog eens een tweede keer bij de bok zetten. Of zal er deze keer ook sprake zijn van een resultaatsverbintenis, waarbij bijvoorbeeld CD&V en N-VA zich terugtrekken uit de federale regering indien er voor Kerstmis zo geen meerderheid gevonden wordt? Met het gevaar natuurlijk dat tegen dan de ministerportefeuilles zo comfortabel zitten dat men er onder geen beding nog afstand van wil doen? Benieuwd dus of die garanties werkelijk garanties zullen zijn, dan wel eerder in de categorie volksbedrog geklasseerd dienen te worden.