Na de mislukking van Yves Leterme als formateur duiken er stemmen op om de cdH aan Franstalige zijde te vervangen door Ecolo. De inspiratie voor zo'n coalitie komt natuurlijk voort uit de openlijke sollicitatie van Jean-Michel Javaux eerder deze week, maar hoe zo'n rooms-blauw-groene coalitie er precies zou kunnen uitzien is toch maar zeer de vraag.

Naar het schijnt zou de relatie tussen Didier Reynders en Jean-Michel Javaux uitstekend zijn, dat wil zeggen: stukken beter dan tussen Didier Reynders en Joëlle Milquet, om over de PS nog maar te zwijgen. Maar een scenario waarbij de cdH ingewisseld wordt voor Ecolo roept toch wel enkele vragen op:

1. Als Ecolo toetreedt tot de coalitie, betekent dit dan dat ook Groen! toetreedt tot die coalitie? Mieke Vogels liet alvast weten dat zij niet bereid is om rooms-blauw zonder meer te depanneren, maar anderzijds vormen Groen! en Ecolo wel één fractie in Kamer en Senaat. Benieuwd hoe dat zal uitdraaien.
2. Langs Franstalige zijde hebben Ecolo en MR samen geen meerderheid: zij beschikken immers over slechts 31 zetels in de Kamer, net zoals PS, cdH en Front National samen, en dat in de veronderstelling dat Didier Reynders erin slaagt het FDF aan boord te houden. Zal men voor alle gemak Front National buiten beschouwing laten, of zal men willen redeneren dat de helft van de stemmen ook al een meerderheid is? Technisch is dit natuurlijk geen probleem, maar psychologisch zal dit een grote handicap vormen voor zo'n coalitie aan Franstalige zijde.
3. Jean-Michel Javaux liet al meerdere malen optekenen dat hij slechts wil toetreden tot een coalitie indien de N-VA uit de coalitie wordt gezet. Is de CD&V bereid haar kartelpartner aan de deur te zetten –ongetwijfeld niet zoals blijkt uit de gebeurtenissen van de laatste dagen– of komt Jean-Michel Javaux vandaag terug op die eis? Dat wordt meteen al een goed begin.

Ongetwijfeld nog het meest interessant is hoe zo'n coalitie in de praktijk zou kunnen samenwerken. Ik kan me bijvoorbeeld inbeelden dat men bij Open Vld niet bepaald staat te springen om Groen! terug in de regering te halen. Ook bij N-VA zal men waarschijnlijk niet al te enthousiast zijn bij dat vooruitzicht: was het niet Tinne van der Straeten die zich als enige onthield bij de stemming over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde op 7 november? En was Groen! niet die partij waarvan het bestuur «spontaan» de Brabançonne begon te zingen toen een prinsenkind geboren werd?

Ook de basisdemocratische principes van Ecolo kunnen nog voor enkele interessante ogenblikken zorgen. Hoe gaat men bijvoorbeeld die fiscale incentives voor de bedrijven door de partijraad jagen, wanneer de mandatarissen diep van binnen nog het liefst van al alle sectoren zouden willen nationaliseren? Daar gaat veel volk naar komen kijken. Als het ooit al zo ver zal kunnen komen.