Guy Verhofstadt kondigde dinsdagnamiddag in het parlement twee belangrijke begrotingsmaatregelen aan: de invoering van een roerende voorheffing van 15% op inkomsten van fondsen die voornamelijk in obligaties beleggen en de invoering van een taks van 1,1% op premies die betaald worden voor levensverzekeringen met vast rendement (tak 21) of gekoppeld aan beleggingsfondsen (tak 23).

Blijkbaar waren de twee maatregelen die samen 455 miljoen euro moeten opbrengen een tegeneis van de PS nadat de liberalen met een “tweemalige bevrijdende aangifte” op de proppen waren gekomen. Aangezien dinsdagochtend de tijd begon te dringen, het was al 5 uur ’s ochtends en enkele uren later moest de premier naar het parlement, werd besloten om beide partijen hun zin te geven. Aldus werd een éénmalige maatregel – waarvan de opbrengst onzeker is (want wie niet van de éénmalige bevrijdende aangifte gebruik maakte, gaat die nu wel berouw tonen?) – verkocht ten koste van een permanente taxatie op bepaalde beleggingsproducten.

De invoering van een roerende voorheffing op inkomsten van fondsen die overwegend in obligaties beleggen, verdedigt de regering met het argument dat een buitenlander die in dezelfde Belgische fondsen belegt, in het kader van het spaarakkoord dat op 1 juli jl. inging, nu al 15% betaalt. Buiten het feit dat het hoogst uitzonderlijk is dat een regering, zonder aandringen vanwege de Europese instanties, een discriminatie van buitenlanders t.o.v. haar eigen ingezetenen opheft, vergeet de regering erbij te vermelden dat volgens datzelfde akkoord het tarief voor buitenlanders in twee fasen moet verhoogd worden tot 35%! Benieuwd of de regering dan nog even happig zal zijn om de gelijkschakeling door te voeren.

De invoering van een premietaks van 1,1% op levensverzekeringen van de takken 21 en 23 vormt een eerste aanval op de algehele fiscale vrijstelling van deze producten. Zij worden het slachtoffer van hun succes. Het is weliswaar de bedoeling dat niet de belegger, maar de verzekeringsmaatschappij opdraait voor de taks, maar je kan er gif op innemen dat de sector, ondanks de pleidooien van de regering om het niet te doen, toch wegen zal vinden om de taks door te rekenen aan haar klanten, de particuliere beleggers.

Kortom, deze beide maatregelen getuigen van liberale politieke onhandigheid en roepen ethische vragen op. Zitten de liberalen meer in met het buitenlandse zwarte/grijze geld van grote belastingontduikers dan met het eerlijk verdiende spaargeld van de modale belegger? Of ben ik nu te streng?