De Franstalige partijvoorzitters lieten vandaag na een alweer nieuwe vergadering weten dat zij een gesprek willen met de Vlaamse partijvoorzitters, «om tot een discussiekader te komen dat zich moet buigen over de ganse Brusselse problematiek, inclusief de kwestie van de burgemeesters». Een dialoog over de dialoog dus. De Vlaamse partijvoorzitters doen er goed aan die dialoog over de dialoog meteen af te wijzen, want meer dan nog maar eens een vertragingsmanœuvre is dit natuurlijk niet.

De Franstaligen willen praten met de Vlamingen, veel praten zelfs, eigenlijk zoveel dat er gegarandeerd geen vorderingen kunnen gemaakt worden met betrekking tot de staatshervorming of de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Of hun huidige taktiek veel vruchten zal afwerpen is een andere zaak, want voorlopig lijken ze bot te vangen. Of is dat wel zo?

Marino Keulen liet na zijn stoere handtekening, en nadat hij erin geslaagd was zijn Minister-President Kris Peeters ertoe te dwingen de communautaire dialoog virtueel op te blazen, in de wandelgangen weten dat er over de benoeming van de drie Franstalige burgemeesters in de Vlaamse Rand misschien toch wel te praten viel als zij bijvoorbeeld de komende verkiezingen correct zouden organizeren. Als hij daarmee bedoelt dat een benoeming de eerste zes maanden uit te sluiten valt, is er eigenlijk niets aan de hand, maar zijn uitlating doet verdacht veel denken aan de traditie die de Open Vld de laatste maanden aangehouden heeft: eerst Vlaams uithalen, en vervolgens liefst nog terwijl de CD&V zich genoodzaakt ziet ook Vlaams te moeten uithalen om zich zo de wrevel van alle Franstalige partijen op de nek te halen, Belgisch zalven. Een betere bevestiging van de stelling dat de Open Vld opnieuw een politiek spelletje aan het spelen is met maar één doel, de CD&V te beschadigen, desnoods ten koste van de Vlaamse belangen, kon amper verwacht worden.

Daarmee is het duidelijk dat de eendracht aan Vlaamse zijde ver te zoeken is, daar waar de Franstaligen er voorlopig wel nog in slagen eendrachtig over de zaak te communiceren. Daarmee is echter nog niet gezegd dat de Franstaligen hun slag thuis zullen kunnen halen, want zolang de CD&V niet bereid is zware toegevingen te doen, is een handeltje over de staatshervorming niet mogelijk. En minder dan een jaar voor de regionale verkiezingen heeft die partij weinig keuze dan het been voorlopig stijf te houden, nu ze op haar Vlaamse flank belaagd wordt door maar liefst drie partijen.

Wat de komende dagen precies zal gebeuren met de drie Franstalige burgemeesters en de communautaire dialoog is uiteindelijk niet zo heel belangrijk: waarschijnlijk worden de drie burgemeesters zoals aangekondigd opnieuw voorgedragen, en kan de carrousel dus opnieuw beginnen, en valt de communautaire dialoog volledig stil. Met Kerstmis en Nieuwjaar voor de deur is er echter bij de CD&V snel een nieuw excuus gevonden om gewoon verder in de federale regering te blijven zitten; de echte reden is natuurlijk dat Yves Leterme nog liever zijn partij volledig in de vernieling rijdt en in het stof kruipt voor de Franstaligen –«zijn verantwoordelijkheid opnemen» noemt hij dat dan– dan zijn postje op te geven. En daarmee belanden we dan in januari, wanneer Brussel-Halle-Vilvoorde onherroepelijk opnieuw op de agenda zal komen. Dat zal immers de echte test zijn. Zullen de Franstaligen het hard spelen, en nog liever de federale regering opblazen dan gewoon een nieuw belangenconflict in te roepen? En zal de CD&V de nodige ruggengraat hebben om de Franstaligen de federale regering te laten opblazen in plaats van zelf voor een uitstel van een stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde te zorgen vlak voor de regionale verkiezingen? Over een paar weken weten we het antwoord.