De voorbije week was paars-groen even terug van weggeweest: gezamenlijk dienden de zes partijen immers een resolutie in om de pauselijke nuntius op het matje te roepen naar aanleiding van de recente uitspraken van de paus over AIDS in Afrika. Nadat eerst de journalisten een rondje paus-bashen hadden mogen trekken, konden de politici inderdaad niet achterblijven, en moesten ook zij hun nummertje opvoeren. De vraag is echter of de «condomieke» kerk deze week zoveel zieltjes heeft kunnen bijwinnen – voor epidemioloog Luc Bonneux bijvoorbeeld was de onzin die journalisten als politici gezamenlijk brachten zo stuitend dat hij in De Standaard een opiniestuk liet verschijnen om de paus «(gedeeltelijk)» gelijk te geven.

Het was eigenlijk voorspelbaar: nadat de pers eens een rondje had mogen doen om met de sterkst mogelijk veroordelingen te komen van de uitspraken van de paus, moesten ook de politici eens de gelegenheid krijgen om zich op een goedkope manier te kunnen profileren tegen paus Benedictus XVI. En wat past er dan beter dan dat de anti-katholieke partijen eendrachtelijk een resolutie indien om hun afschuw uit te schruwelen over die conservatieve paus? Dat was natuurlijk zonder de onvermijdelijke Minister van Buitenlandse Zaken Karel de Gucht gerekend die op zijn eigen allerarrogantste manier nog een tandje moest bijsteken om zich nog eens extra te kunnen profileren. En wat Karel de Gucht mag, dat moet André Flahaut natuurlijk ook, en dus moest die nog iets straffer verzinnen. De ambassadeur bij de Heilige Stoel terugroepen! Het verbaast me eigenlijk dat hij niet meteen voorstelde om een C-130 met para's naar het Vaticaan te sturen om de Romeinse Curie in het Colloseum samen te drijven en ze daar voor de leeuwen te werpen, kwestie van zeker te zijn dat de paus in een volgende interview niet opnieuw een katholiek standpunt zou innemen.

Laat er echter geen twijfel over bestaan, zelfs al geeft Karel de Gucht de pauselijke nuntius de fermste bolwassing die hij al ooit gegeven heeft, veel zal men zich van die uitval in het Vaticaan niet aantrekken. België staat er immers bekend als het land van de vrije abortus, euthanasie en het homohuwelijk, met moreel eerder een negatief dan een positief soortelijk gewicht. In dezelfde week dat de Hoge Raad van Financiën een budgettaire horror voorspelt zou je in het parlement dus wel iets anders verwachten dan de behandeling van de hoogdringendheid van een resolutie om de nuntius aan te pakken over enkele pauselijke uitspraken waarin per slot van rekening ook niets nieuws verkondigd werd. En misschien leest die nuntius wel Belgische kranten, en weet hij wat soort vlees hij in de kuip heeft met onze Minister van Buitenlandse Zaken, zowel qua intellectuele als diplomatieke capaciteiten? Het zou dus kunnen dat die nuntius één en ander perfect in perspectief weet te zeggen.

Vormde overigens het voorstel van André Flahaut om de ambassadeur terug te roepen een paars-groen hoogtepunt van verdwazing, dan vormde de persmededeling die de CD&V liet verspreiden een nieuw dieptepunt voor de vis-noch-vlees-houding van die partij. Enerzijds wil ze immers niet gezegd hebben dat de paus misschien zelfs nog maar een klein beetje gelijk zou kunnen hebben –CD&V-senator Els Schelfhout lijkt warempel wel een dissident binnen haar eigen partij omdat ze het wél aandurft de paus gelijk te geven–, maar anderzijds wil de partij toch ook van geen openlijke kritiek op de paus weten. Het is duidelijk dat de partij met de verkiezingen in aantocht haar laatste restje gelovige kiezers nog niet aan de deur wou zetten en daarom probeerde voor te wenden dat de C in haar naam nog steeds iets zou betekenen, maar de manier waarop ze zowel de kerk als de loge probeerde te sparen had vooral tot gevolg dat ze zich hopeloos belachelijk maakte. Soms is zwijgen inderdaad goud.

En dan was er dus het opiniestuk van Luc Bonneux, die gedetailleerd aangaf waar het in Afrika wel fout loopt, en waar niet. Niet dat hij iets schrijft dat iemand die wil zien en niet vastgeroest zit in de dogma's van de condomieke kerk nog niet wist, maar dat hij zich de moeite neemt om daarvoor in zijn pen te kruipen, en een krant als De Standaard er zelfs plaats voor over heeft is toch een duidelijk teken aan de wand. Misschien kan iemand bij een volgende gelegenheid dat stuk van Luc Bonneux eens onder de neus van Karel de Gucht steken en hem naar een reactie daarop vragen? Ik wil in ieder geval niet uitsluiten dat er in Vlaanderen de laatste week een heel pak mensen tot het inzicht is gekomen dat de condomieke kerk misschien dan toch niet alle wijsheid in pacht heeft.