Goedele Liekens kwam deze week in het oog van een kleine mediastorm terecht naar aanleiding van het laatste nummer van haar maandblad Goedele. Op de cover had ze zich laten afbeelden als een «sexy nonnetje», wat voor enige opschudding zorgde bij enkele vertegenwoordigers van de katholieke Kerk. Een spijtige zaak, want Goedele Liekens is al die opschudding eigenlijk niet waard.

Aanvankelijk reageerde de katholieke Kerk eerder met een schouderophalen op de cover van het laatste nummer van Goedele, maar het liet zich raden dat die gepaste niet lang zou blijven duren. Aangepord door de journalisten om toch maar boos te reageren –je moest al stekeblind zijn om in de berichtgeving hierover de suggesties in die zin niet tussen de lijnen door op te merken– viel er uiteindelijk dan toch een brief van de Belgische bisschoppen in de bus bij de hoofdredactie van het maandblad om de puntjes op de katholieke i te zetten. Alhoewel, een echte boze reactie kan je het niet noemen. En dat de cover niet bepaald van veel goede smaak of fijngevoeligheid getuigde, was ook al geen nieuws meer. Of Goedele Liekens ooit veel goede smaak of fijngevoeligheid gehad heeft, is trouwens een open vraag.

Erger is de reactie van René Stockman, generaal overste van de Broeders van Liefde. Het is duidelijk dat de brief in emotie geschreven werd, en dan wil de rationaliteit het al eens laten afweten. Dat de cover een schending van de godsdienstvrijheid zou zijn is fel overdreven. Als Goedele Liekens het echt nodig vindt zichzelf op de cover van haar maandblad af te laten beelden als een «sexy nonnetje», en er ook nog een paar nephosties aan toe wil voegen, dan moet zij dat vooral maar doen, en ook het recht hebben om dat te doen. Anderzijds, als René Stockman zich daardoor gekrenkt voelt en zich daarover wil opwinden, is dat natuurlijk óók zijn recht. En als anderen zich daar dan weer over opwinden, is dat ook hun goed recht. Zo lang de vrijheid van mening maar gerespecteerd wordt en er geen fysieke bedreigingen (of erger) geuit worden, is er eigenlijk geen probleem.

Blijft natuurlijk de vraag wat we moeten denken over Goedele Liekens en haar cover. Een «joke»? Een commerciële stunt? Gewoon slechte smaak? Of ronduit pathetisch? Persoonlijk hou ik het bij het laatste. Want de verdediging van Goedele Liekens is natuurlijk flinterdun. Het nummer gaat deze maand over hemel en hel, en dús moest er iets religieus op de cover. En religieus, dat kan bij Goedele Liekens niets anders zijn dan een non in combinatie met seks. Een sexy nonnetje dus, maar als het dat niet was geweest, tongzoenende nonnen. Veel verder reikt de fantasie van Goedele Liekens blijkbaar niet.

Het ligt ongetwijfeld aan mij en mijn onverbeterlijke bekrompenheid, maar ik heb toch enige problemen om het verband tussen hemel en hel enerzijds en seks en nonnen anderzijds te zien. En tussen seks en nonnen tout court trouwens ook. Maar met de opgave om eens iets pittigs te doen over hemel en hel zou ik waarschijnlijk eerder uitgekomen zijn bij iets met een engeltje en een duiveltje. Goedele Liekens half een braaf engeltje, half een ondeugend duiveltje, ik zeg maar iets. Of Goedele Liekens op een wolkje met alleen maar een paar vleugeltjes. Of Goedele Liekens die er in de hel eens goed de zweep op legt bij Beëlzebub. Geen mens trouwens die er aanstoot aan zou genomen hebben – geen bisschop of geen broeder van liefde. Of welke andere katholiek dan ook. Maar dat zou dan misschien ook precies het probleem ermee geweest zijn…

Wat die nephosties betreft: ook daar ontgaat de band met hemel en hel me lichtjes. Maar waarschijnlijk moest er deze maand nu eenmaal iets met het nummer meegegeven worden, en viel een bord rijstpap met gouden lepeltje wat te duur uit, en een pakje gloeiende kolen te heet. Terloops: de «analyse» die Rik Torfs daarover afscheidde in De Morgen raakt kant noch wal. (Zou het lezerspubliek van De Morgen trouwens veel snappen van al die moeilijke katholieke woorden die hij daar uit zijn klavier heeft geperst?) Maar alsof Goedele Liekens dus zou weten dat er een verschil bestaat tussen hosties en geconsacreerde hosties. Alsof ze, als ze het zou geweten hebben, de moeite zou gedaan hebben om haar hosties te laten consacreren. Alsof ze, als ze het zou geweten hebben en de moeite had willen nemen, ook een priester zou gevonden hebben om ze te consacreren. Niet dat de «analyse» van Rik Torfs niet interessant zou zijn of geen analyse – het onderwerp van de «analyse» is echter niet Goedele, maar Rik Torfs zelf, die zelfs wanneer hij eens gevraagd wordt over iets anders te schrijven, de helft van zijn column toch vooral over zichzelf laat gaan. Ieder vogeltje zingt zoals ie gebekt is, en Rik Torfs is nu eenmaal gebekt zoals hij gebekt is. Je blijft je wel afvragen hoe het toch komt dat die man nooit tot rector verkozen raakte!

Maar terug naar Goedele. Hoe je het ook draait of keert: de stunt van Goedele Liekens blijft pathetisch. Ofwel was het haar wel degelijk te doen om eens te shockeren in de hoop nog eens in de andere media te komen –met succes dus– om zo eens een paar nummertjes extra te verkopen, en dan is het zielig dat zij zo'n stunts nodig heeft om financieel niet kopje-onder te raken. Ofwel vertelt Goedele Liekens wel degelijk de waarheid wanneer ze zich verdedigt en zegt dat het werkelijk haar bedoeling niet was om iemand te shockeren. Dan reikt haar fantasie rond het thema hemel en hel dus echt niet verder dan seks en nonnen. Uiterste zielig, en pijnlijk… voor haar.