Vandaag is het de Dag van de Media, een gelegenheid om eens na te denken over de staat van de media in Vlaanderen. En die kan alleen maar ronduit bedroevend genoemd. De recentelijke veroordeling van de VRT door de Raad van State, opgevolgd door een interview met Kris Hoflack in Knack waarin hij verklaarde dat die veroordeling vooral betekende dat de openbare omroep in de toekomst het leper zal moeten spelen, illustreert dit perfect.

Zoals bij elke verkiezingscampagne had de VRT in 2007 weer eens het onderste uit de kan gehaald om het Vlaams Belang zoveel mogelijk van de politieke debatten te weren. Truuk van de dag was het concept van de kanseliersverkiezingen, waarbij de VRT zelf oordeelde dat partijvoorzitter Frank Vanhecke van het Vlaams Belang geen kandidaat was voor de post van Eerste Minister, en dús ook niet uitgenodigd diende te worden voor het «kanseliersdebat». Het foefje dat tot dan toe gebruikt werd –alleen maar de «grote» partijen uitnodigen– kon in 2007 niet meer toegepast worden omdat het Vlaams Belang in 2004 uitgegroeid was tot… de allergrootste partij in Vlaanderen.

Iedereen weet dat de VRT het Vlaams Belang zowel op openlijke als achterbakse wijze discrimineert, maar het probleem van de partij is dat zoiets, ondanks de herhaaldelijke en veelvuldige verklaringen van nogal wat topmensen bij de VRT, altijd moeilijk hard te maken is voor een rechtbank. In 2007 was de discriminatie echter zo flagrant dat de partij toch gelijk kreeg voor de Raad van State, met een serieuze tik op de vingers van de VRT tot gevolg. De reactie van Kris Hoflack in Knack sprak echter boekdelen. In plaats van ootmoedig te erkennen dat een openbare omroep, gefinancierd met het belastinggeld van álle kiezers, en dus ook die van het Vlaams Belang, zich niet mag gedragen als een ordinaire propagandamachine tegen het Vlaams Belang, vond hij het vooral jammer dat men het spelletje in 2007 niet slim genoeg gespeeld had. En voegde er nog aan toe dat men in de toekomst aan de Reyerslaan enkel wat voorzichtiger zal zijn – niet om aan objectieve en onpartijdige berichtgeving te doen, maar om zich niet opnieuw zo domweg te laten veroordelen. De arrogantie droop er zo van af. Het is misschien goed er even aan te herinneren dat dit diezelfde man is die begin 2006 Freya van den Bossche eens liet herkansen bij Phara de Aguirre. Je moet er allemaal maar het lef voor hebben… En geen enkele journalist uit een ander medium die daar enige bedenkingen bij wenst te plaatsen.

Dat objectiviteit bij de Vlaamse journalisten niet bepaald bovenaan het lijstje van de na te streven deugden staat was ook al eens duidelijk gemaakt naar aanleiding van de recente controverse rond het nazi-onthaalgezin in Hoboken. Terwijl de media nog steeds in opperste staat van verrukking waren als gevolg van het uitgebreide rondje zelfbevrediging dat plaatsvond na de ontdekking van deze authentieke nazi in Vlaanderen, bleek dat Hanan Taouil de pineut was als collateral damage. Of de paleo-nazi (geen neo-nazi) een dossier bij de Staatsveiligheid heeft is niet geweten, maar dat de echtgenoot van Hanan Taouil, imam Nordine Taouil, met stip als staatsgevaarlijk genoteerd staat, daar bestaat geen twijfel over. Kind & Gezin vond het daarom wijs om ook de erkenning van Hanan Taouil in te trekken, wat al iets minder in de smaak viel van de vaderlandse media. Dat er bijvoorbeeld ook mensen zijn die, ondanks alles, eerder voor de «nazi-nanny» dan voor Hanan Taouil zouden kiezen als dat de keuze zou zijn, is een nuance die men nergens in de media kon lezen. Het was duidelijk dat het ook nooit de bedoeling van de media is geweest een Berufsverbot voor álle staatsgevaarlijke individuen af te kondigen. Merkwaardig genoeg heeft nog geen enkele journalist zich tot nog toe geroepen gevoeld om eens bij mevrouw Taouil aan te bellen voor een gesprek onder vier ogen (en een verborgen lens) in haar huiskamer over, ik zeg maar wat, joden, homoseksuelen, of de plaats van de vrouw in de maatschappij. Van kinderkribben «voor het volk» waar portretten van àndere massamoordenaars aan de muren hangen heeft men blijkbaar al helemaal niet gehoord in de Vlaamse redactielokalen.

Wie eens wil weten hoe de media écht zouden kunnen werken, en hoe een kwaliteitsinterview écht klinkt –niet het inquisitieverhoor waar de vertegenwoordiger van Kind & Gezin aan onderworpen werd om stante pede de erkenning van de «nazi-nanny» in te trekken– raad ik aan te abonneren op de Best of Today-podcast van BBC4. Men hoeft het niet altijd eens te zijn met de interviewer of de BBC –ook daar is de rode draad in de berichtgeving meer dan eens, inderdaad… rood– maar interessant zijn de interviews wel, zelfs al gaat het over één of andere cricket test match tussen Engeland en Pakistan die mij in se eigenlijk geen bal kan interesseren. Stel je voor, rasinterviewer John Humphrys of James Naughtie die Caroline Gennez eens op de rooster zou leggen over de «smoel» van de sp.a – het meisje zou waarschijnlijk al na een minuut huilend terug naar huis moeten gaan. Schertsfiguren als een Bert Anciaux, Freya van den Bossche of Bart Somers, om over een Jean-Jacques de Gucht nog maar te zwijgen, zouden geen kans maken om politiek door te breken of ook maar iets te betekenen. Patrick Dewael zou het onmogelijk tot kamervoorzitter geschopt hebben. Wat Herman van Rompuy tegenwoordig uitspookt in de «16» zou in een normaal land aanleiding geven tot menig hard interview, maar de media kiezen er blijkbaar liever voor het huidige non-beleid met de mantel der liefde te bedekken. Idem dito voor de échte erfenis van acht jaar paars beleid onder leiding van Guy Verhofstadt. Een Bart de Wever of een Gerolf Annemans daarentegen zouden wel perfect passen in de studio's van BBC4.

Eén keer per jaar moet het toch toegelaten zijn even weg te dromen over échte kwaliteitsmedia in Vlaanderen…