Na meer dan drie maanden serieus nadenken (Democraten), of rond de pot draaien (Republikeinen), heeft Obama uiteindelijk beslist om extra troepen in te zetten in Afghanistan. Doel: de Taliban en hun Al Qaeda bondgenoten definitief verslaan. Dat heeft hij dinsdagavond 2 december 2009 aangekondigd. Zoals altijd las hij zijn voorgeschreven speech uitstekend voor, en haperde de teleprompter niet.

Obama zit tussen hamer aan aanbeeld. Hij kan zich niet veroorloven om de oorlog in Afghanistan te verliezen, want dan wordt hij zeker niet herkozen. Amerikanen verliezen namelijk helemaal niet graag een oorlog. Daarbij komt nog dat hij zijn nek heeft uitgestoken tijdens zijn verkiezingscampagne en gezegd heeft dat de oorlog in Afghanistan noodzakelijk is. Aan de andere kant willen zijn hardste supporters dat de troepen worden teruggetrokken en de oorlog beëindigd. Ze dachten blijkbaar dat Obama het niet meende tijdens zijn campagne.

Generaal Stanley McChrystal, persoonlijk gekozen door Obama om de strijd in Afghanistan te leiden, vroeg hiervoor in augustus 60.000 extra troepen, met een 40.000 minimum. Hij krijgt er 30.000. Obama meent dat de NAVO bondgenoten wel de andere 10.000 plus zullen leveren. Hier wringt de eerste schoen. Zullen deze landen dit doen? En zullen hun luttele troepen ook mogen vechten? Vrijdag wordt de sluier iets opgelicht in Brussel op het NAVO hoofdkwartier wanneer enkele bondgenoten hun extra hulp zullen aankondigen. Indien de bondgenoten niet over de brug komen met de extra troepen, en de strijd loopt slecht af dan zal Obama de blaam krijgen. Hij heeft dan namelijk niet het aantal troepen geleverd die gevraagd werden, hij heeft het advies van zijn generaal naast zich gelegd. Hij zal zijn generaal niet de schuld kunnen geven.

Wat echter de deur sluit voor zijn nieuw plan is de verklaring dat hij met 18 maanden de strijd zal staken (juli 2011). Ten eerste zegt dit aan de vijand: “Hou je koest voor een tijdje zodat wij in stilte kunnen vertrekken, en dan heb je de laan vrij.” Ten tweede kunnen de Afghanen zich afvragen wat er met hen zal gebeuren in 2011 als de strijd niet gewonnen is en de Amerikanen naar huis gaan. Het woord victory (overwinning) kwam trouwens tijdens de speech niet over de lippen van Obama. In Irak werd de strijd gewonnen op een dergelijk korte tijd door het inzetten van extra troepen, maar Bush stelde geen vertrekdatum vast, en stelde resoluut te zullen vechten tot de overwinning. Het gevolg was dat de Iraakse bevolking koos voor de Amerikanen en hun eigen Iraaks leger. Opdat Obama's plan zou werken, moet het Afghaans leger en de Afghaanse politiemacht op minder dan twee jaar tijd in staat zijn om zelf alleen de strijd tegen de Taliban verder te zetten. Binnen 10 maanden wil Obama daarom het Afghaans leger met ongeveer 50 % uitbreiden (van 95.000 naar 135.000) om die over de volgende twee jaar nog eens uit te breiden met nog een extra 105,000). De politiemacht moet worden uitgebouwd in een goeie twee jaar van 92.000 naar 160,000. Dit betekent dat het optrekken van het aantal soldaten niet voltooid zal zijn op het moment van de aangekondigde Amerikaanse terugtrekking. Het probleem met beide Afghaanse strijdmachten is vandaag de desertie. Jonge mannen komen wel een opleiding halen, maar  25 % van hen deserteert van zodra het vechten begint. Twee extra vragen worden gesteld. Vanwaar zullen de vele nieuwe rekruten komen? Wie zal de soldij van die vele soldaten en politieagenten betalen?

Obama verklaarde verder in zijn speech dat de VS de massa-vernietigingswapens (nucleair) van de aardbodem zal doen verdwijnen, maar hij durft niet op te treden tegen Iran of Noord Korea, die deze wapens binnenkort op grote schaal zullen aanmaken. Hij stelt overal de strijd tegen verdrukking te steunen, maar durft niet de kant te kiezen van de Iraanse bevolking in hun ongelijke strijd tegen hun repressief religieus regime. Hij erkent dat de sterkte van de Amerikaanse economie het draagvlak is om onze strijd tegen Islamitisch terrorisme te voeren, maar hij riskeert de Amerikaanse economie te vernietigen door het opleggen van CO2 taksen, door het invoeren van een zeer duur nationaal gezondheidssysteem, door het vernietigen van de waarde van de dollar, en door het maken van hallucinante staatsschulden. De belastingen voor de bedrijven en voor de consumenten zullen tot ongeziene hoogten stijgen.

De speech was een poging om zijn steun van de linkse krachten te behouden. Tijdens de jongste maanden verloor hij reeds de steun van de onafhankelijken. Obama’s populariteit is reeds gedaald tot 45 % (Rasmussen). Net voor zijn speech vindt slechts 35% dat hij de oorlog in Afghanistan goed beoordeelt. In juli was dat nog 56%. We kijken uit naar de nieuwe poll. Alhoewel Obama nu eigenlijk de strategie van Bush verder zet in Afghanistan, stelt hij toch in zijn speech:

De huidige situatie is de schuld van Bush. Hij vocht in Irak en verwaarloosde de oorlog in Afghanistan. Nu moet ik, Obama, wel meer troepen sturen om de boel daar recht te trekken. Maar kijk, het is de allerlaatste keer, en het is maar voor 18 maanden. Alle troepen zullen thuis zijn voordat de campagne voor mijn herverkiezing begint in 2012. Een beetje meer oorlog nu, om straks sneller vrede te krijgen. Een uitbreiding van de troepen nu betekent dat ik hen straks vroeger thuis kan brengen.

De linksen bijten echter niet. De eerste reacties zijn bijzonder negatief. Moveon.org, een vijf miljoen leden tellende basisbeweging, roept zijn leden op om het Witte Huis op te bellen (of te e-mailen) met hun protest. De beweging stelt dat de miljarden hier in de VS moeten gespendeerd worden aan de economie en aan de gezondheidszorg. Michael Brenner (Huffingtonpost.com, de leidende linkse webstek) heeft semantische opmerkingen maar stelt zonder meer dat het kiezersbedrog door Obama nu erger is dan wat Bush ooit gedaan heeft. Hij vraagt zich af of Obama echt gelooft dat zijn linkse basis echt zo idioot is om te geloven dat hij de situatie in Afghanistan op een dergelijke korte termijn kan oplossen door het sturen van meer troepen. Anderen vragen zich af of de anti-oorlogsbetogingen zullen herbeginnen. Als dit niet gebeurt is het duidelijk dat de anti-oorlogsbetogingen tijdens de Bush-jaren enkel een politieke strijd was om de Democraten aan de macht te brengen. Het linkse deel van de Democraten verwerpt het idee van meer oorlog, en verwachtte van Obama een idealistische en pacifistische beslissing: stop met vechten.

De Onafhankelijke en Republikeinse kritiek op het plan is tweevoudig: niet genoeg troepen, en de domheid te zeggen hoelang je wil vechten. De enige boodschap die je je een vijand mag sturen is: we vechten tot we winnen.