Vandaag twee jaar geleden, op 23 december 2007, gaven Bart De Wever en de andere N-VA-kamerleden hun vertrouwen aan een regeringscoalitie van CD&V, VLD, PS, MR en CdH die slechts 41 van de 88 Vlaamse kamerleden vertegenwoordigde – de eerste regering sinds de naoorlogse repressieperiode zonder meerderheid in Vlaanderen.

Intussen:

“Wij kunnen niet geloven dat de CD&V andermaal een federale regering in het zadel helpt die geen Vlaamse meerderheid heeft. Wie aan het hoofd van dergelijke regering staat, heeft dan nog weinig belang. Was het niet Herman Van Rompuy die dergelijk experiment staatsgevaarlijk noemde?” (Bart De Wever en Jan Jambon, persmededeling 20 november 2009)

“Ik wens alle Vlamingen eindelijk nog eens een federale regering met een democratische meerderheid in Vlaanderen.” (Bart De Wever, Humo, 22 december 2009)

Tja, wie een situatie mogelijk maakt, moet achteraf niet komen klagen.

 

Filip van Laenen, The Brussels Journal, 21 december 2007:

 

En Bart de Wever, die nog niet zo lang geleden een campagne voerde tegen de verstrikking van Vlaanderen, hielp vandaag mee de strik rond Vlaanderen vast aan te binden. Benieuwd welke uitleg Bart de Wever klaar zal hebben als over honderd dagen zal blijken dat de Franstaligen opnieuw demandeurs de rien geworden zijn en er van een staatshervorming niets meer in huis zal komen. Misschien kan hij dan als bliksemafleider nog eens zijn favoriete verhaaltje over de maagdelijkheid van het Vlaams Belang opdiepen, zoals hij eerder deze week nog maar eens deed?