Perceptie maakt geregeld slachtoffers binnen het politieke bedrijf. Peilingen spelen daarbij een overheersende rol.

Eind januari kwam het onheil van een tussentijdse peiling van Le Soir. Die plaatste LDD bijzonder onfortuinlijk 0.1% boven de kiesdrempel. En hoewel dat resultaat statistisch weinig meer om het lijf had dan een weerbericht dat een gemiddelde temperatuur aankondigt tussen min en plus 10 graden, bleek dat naakte percentage een psychologische en journalistieke brandversneller voor de gestage aftakeling van lijst Dedecker.

Striemende commentaren schreven de partij kort na de publicatie van de resultaten genadeloos naar de politieke schroothoop. 'Het is dus definitief gedaan met Lijst Dedecker', voorspelde Walter Pauli in De Morgen. In zijn kielzog verklaarde Bart Sturtewagen in De Standaard, Lijst Dedecker vroegtijdig dood.

De grootste sloopwerkers blijven echter binnen de eigen partij aan het werk en stapelen daarbij de ene tactische blunder na de andere op. In zelf uitgelokte communicatiecrisissituaties toont LDD zich vaak van zijn meest stuntelige zijde en bewijst zij nog maar eens hoezeer de partij wordt beheerst door individuele agenda's in plaats van gedragen door een inhoudelijk partij-politiek project.

Reddingssloep

De manier waarop een bruingetaande Jean-Marie Dedecker afgelopen zondag in De Zevende Dag bij VRT-journalist Lieven Verstraete tekst en uitleg kwam geven bij de onhandige (of waren het opportunistische) uitspraken van Vlaams parlementslid Boudewijn Boeckaert vormde daarvan nog maar eens een pijnlijke illustratie.

Het blijft verbazen hoe onhandig de grote roerganger van Lijst Dedecker dergelijke communicatiecrissisen en profileringsopstoten in de publieke arena blijft pareren met een repetitieve mengelmoes van zelfbeklag, ophemeling van de partij en probleemontkenning, kwestie van de gedemoraliseerde troepen vanop het schip van het zinkende LDD-schip moed in te spreken.

Bouckaert hoopt in 2011 maar wat graag de overstap van het Vlaamse naar het Federale parlement te maken. En net als de andere LDD-mandatarissen ondermijnen de knullige peilingen in eerste instantie de toekomst van de indivuele verkozenen.

Dat er daarbij temidden van de paniekopstoten naar reddingssloepen wordt uitgekeken is onvermijdelijk en vormt het levendige bewijs dat de stuurlui binnen LDD zelf nog maar over bitter weinig vertrouwen in de gunstige afloop van het LDD-verhaal.

Zuivering

In principe had Jean-Marie Dedecker de uitspraken van Boudewijn Boeckaert echter makkelijk kunnen pareren, kwestie van de verbale conflicthaard in het voordeel van de geloofwaardigheid van de partij om te buigen: zoveel ophefmakende conflictstof viel er uiteindelijk niet te rapen. Dat de drive uit de partij is, is behalve een understatement, een louter nuchtere vaststelling die elke waarnemer sedert de Vlaamse verkiezingen ervaart.

Door de mediatieke uitvergroting van de uitspraken van Bouckaert in Knack, werd de wonde van de aangeslagen partij echter nog maar eens pijnlijk opengereten. Andere optie was geweest om Stef Goris, de bewaker van de politieke hygiëne en krampachtige partijdiscipline binnen lijst Dedecker, in te schakelen: LDD heeft immers al voor minder ophefmakende uitspraken personeelszuiveringen uitgevoerd.

Doodstrijd

Het is binnen die context van tanend zelfvertrouwen en zieltogende geloofwaarheid dan ook onbegrijpelijk dat de partij zich ondertussen blijft verliezen in een volstrekt onzinnige en dus overbodige zoektocht naar een nieuwe partijnaam. In De Zevende Dag vermeldde Dedecker dat momenteel maar liefst drie studiebureaus zich over het probleem van de toekomstige merknaam van LDD bogen: één voor elke letter.

De queeste naar een nieuwe naam voor LDD klinkt binnen de huidige context als een rampenfilm waarin de eigenaar van een gebouw zich vermoeit in offerteaanvragen voor een nieuwe brievenbus, terwijl het pand in lichterlaaie staat. Deze zoveelste opgeklopte mediarel in een lange reeks toont aan hoezeer Jean-Marie Dedecker en alleen Jean-Marie Dedecker de potentiële aantrekkingskracht en bestaansreden van de partij bepaalt.

De verbreding van de partij bezegelen met een nieuwe merknaam kan daarbij alleen maar de consecratie zijn van de interne centrifugale krachten die de electorale toekomst van LDD ondermijnen.

LDD dreigt ondertussen in de politieke marketinghandboeken terecht te komen als een partij die haar doodstrijd tegen de negatieve perceptie roemrijk omzet in het bewerkstelligen van haar eigen ondergang.