Dat komt er van als je je eigen leugens gelooft. Obama zou eens tonen hoe dom en obstructionist de Republikeinen zijn. Hiervoor orchestreerde hij vorige donderdag een grote bijeenkomst in een bijgebouw van het Witte Huis, waarop hij de Republikeinen uitnodigde om met hem en de Democraten te debatteren over de nationalisatie van de gezondheidszorg. Hij plande het gehele gebeuren op TV uit te zenden zodat iedereen zou kunnen zien hoe superieur Obama is, en hoe stuntelig de Republikeinen zijn.

Het draaide anders uit: Obama’s prestige kreeg een formidabele dreun. De Republikeinen wonnen het debat over de gehele lijn. Zij toonden aan serieus, praktisch, realistisch en eerlijk te zijn, in staat beschaafd kritiek te leveren, en te beschikken over duidelijke tegenvoorstellen. Zelfs de regime pers moest toegeven dat het debat uitdraaide op een ‘gelijkspel’. Als de Obama fans ‘gelijkspel’ zeggen, dan is het wel duidelijk dat de Republikeinen hoog scoorden. Er werden in de pers na het debat geen bloemetjes gegooid naar Obama. Verschillende TV stations schakelden weg van het debat na een paar uur. Het spektakel was duidelijk niet wat ze verwachtten. De grote briljante Leider werd de les gelezen door goed gedocumenteerde Republikeinen, en hij kon hun cijfers niet weerleggen.

Zijn lichaamstaal sprak boekdelen. Obama zag er uit als een schoolmeester op een klasdebat, waar hij duidelijk de kant koos van één partij, en zijn afkeuring voor de ander partij niet onder de banken stak. Hij onderbrak het betoog van zijn tegenstanders herhaaldelijk, alhoewel hij zichzelf en de Democraten meer dan twee maal zoveel spreektijd gaf dan aan de Republikeinen (vier tegen twee uur). Obama deed de Republikeinse feiten af als ‘campagne-praat’, wat hem toeliet om niet op de feiten en cijfers in te gaan. Hij was zichtbaar geërgerd omdat een Republikeinse spreker het volledige Democratische nationalisatieplan van meer dan 2.700 pagina’s bij zich had, zodat alle kijkers het ‘plan’ konden zien. Hij verweet de Republikein een show op te voeren. En dat terwijl het gehele gebeuren opgezet was als een theaterstuk ter meerder eer en glorie van Obama. Men zag Obama instemmend knikken toen Democraten aan het woord waren, maar toen Republikeinen spraken, kon de afkeuring van zijn gezicht worden afgelezen. Hij bestond het zelfs om zich weg te draaien om met zijn adviseurs te praten terwijl Republikeinen aan het woord waren. Het direct resultaat was dat de camera zich op hem richtte, zodat de belangstelling wegdraaide van de Republikein. Maar hierdoor werd tezelfdertijd duidelijk dat Obama de materie, zijn eigen plan, niet onder de knie had, en niet wist hoe te antwoorden.

Obama vertelde leugens en de Republikeinen hielden zich niet in om hem hiermee te confronteren. Bijvoorbeeld: door het Obama-plan zullen de verzekeringspremies drastisch stijgen, iets wat de onafhankelijke Rekenkamer van het Congress zelf berekende. Obama ontkende dit zonder blozen.

De Democratische leider in de Senaat, Senator Reid, ontkende dat hij een truc wil gebruiken om het plan toch door te drukken zonder de super-meerderheid, die normaal nodig is. Deze leugen is zo flagrant en lachwekkend omdat iedereen hem dit heeft horen verklaren op TV de dagen voor het debat.

De Democratische Senator Harkin bestond het om te verklaren dat de Republikeinen wel degelijk betrokken werden bij het ontwikkelen van het plan, maar iedereen weet hoe fier de Democraten waren dat ze de Republikeinen niet nodig hadden en hen letterlijk buitensloten uit de vergaderzalen.

Republikeinen toonden aan hoe het Obama-plan tenminste een half biljoen dollars in het rood gaat gedurende de eerste 10 jaar, en daarna meer dan anderhalf biljoen gedurende het volgende decennium. Een truc van het plan: gedurende de eerste 10 jaar worden nieuwe belastingen geïnd vanaf het begin, maar de belangrijkste uitkeringen in het plan beginnen slechts na vier jaar. Dit is dus 10 jaar inkomsten om 6 jaar uitgaven te betalen. Republikeinen bewezen met concrete cijfers dat Obama’s plan sommige inkomsten twee keer inschrijft, en dat het sommige uitgaven vergeet. Deze cijfers werden door Obama niet weerlegd, maar kort afgedaan als onwaar, zonder tegenbewijzen aan te brengen. Om het debat van onderwerp te doen veranderen, gaf hij op dergelijke momenten het woord aan een Democraat om een emotioneel verhaaltje op te dissen omtrent één of andere patiënt zonder ziekteverzekering.

Dankzij de ijdelheid van Obama waren de Republikeinen in staat het verschil tussen hen en de Democraten aan te tonen. Sommigen uit het Amerikaanse publiek stellen dat beide partijen even slecht en corrupt zijn, maar hier werd het onderscheid open en bloot ten toon gesteld. Een groot, oncontroleerbaar en complex Democratisch plan, met meer dan honderd nieuwe administraties, versus een stapsgewijze aanpassing en verbetering van het huidige systeem. Een plan die een half biljoen nieuwe belastingen oplegt, versus een plan die dit niet nodig heeft. Controle van de medische sector door de federale regering of controle door de patiënten. Grote tekorten op de begroting of geen tekorten. Een plan dat Obama wilt, maar de bevolking afwijst, tegenover een plan dat de bevolking begrijpt en vertrouwt. Het creëren van een ‘recht op gratis gezondheidszorg’, die hopen nieuw belastinggeld verslindt, versus een plan om de huidige kosten te drukken. Onder ander door concurrentie in de sector toe te laten, en door het drastisch inperken van de mogelijkheid om dokters en klinieken voor de rechtbank te dagen en astronomische boeten op te leggen. Twee maatregelen die niet voorkomen in het Democratisch plan. 

Obama’s plan stelt dat een half biljoen kan bespaard worden door ‘fraude’ op te sporen en te stoppen in de gezondheidszorg voor de bejaarden. De Republikeinen geloven niet dat deze fraude-bestrijding zo veel kan opbrengen, maar vragen om dit deel van het plan direct uit te voeren. Ze willen hiervoor onmiddellijk stemmen. Obama wees dit af!

Het show-debat eindigde met de bedreiging geuit door Obama dat hij zijn plan kost wat het kost zal doorvoeren zonder de Republikeinen. De inbreng van twee partijen betekent voor Obama: JIJ doet wat IK zeg. Hiervoor zal hij de regels van de Senaat moeten veranderen. De stichters van de Republiek wilden het extra moeilijk maken om zaken snel te veranderen, en bouwden de regel in dat een wet in de Senaat slechts kan worden goedgekeurd als 60% van de Senatoren akkoord gaan, de zogenaamde super-meerderheid. Door de verkiezing van Scott Brown een maand geleden als nieuwe federale Senator verloren de Democraten deze super-meerderheid. Alleen budgettaire besluiten, aanpassingen van begrotingen, worden met een gewone meerderheid goedgekeurd. Obama wil zijn plan laten goedkeuren als een budgettaire aanpassing. Deze techniek wordt door de Democraten ‘reconciliatie’ genoemd, maar door de Republikeinen de ‘nucleaire optie’, een atoombom. Een wet die 16% van de Amerikaanse economie nationaliseert kan moeilijk als ‘klein’ worden beschouwd. Bemerk ook dat Obama dezelfde dreiging uitte waarvan Senator Reid enkele uren voordien nog het bestaan ontkende.

Obama stelde tezelfdertijd, dat het hem niet kan schelen hoeveel zetels de Democraten zullen verliezen bij de volgende verkiezingen in november. Inderdaad, ik herhaal mijn voorspelling van 10 november: de kans voor links om controle te krijgen over leven en dood van de burgers is te groot om te laten liggen. ‘Damn the torpedoes. Full speed ahead’, zei Admiraal David Glasgow Farragut op 5 augustus 1864, toen hij met zijn vloot van houten schepen de haven van Mobile Bay in Alabama binnenvoer gedurende de Amerikaanse burgeroorlog. Obama zegt nu hetzelfde. Hij wil eindelijk een eerste grote overwinning en zijn naam in de geschiedenisboeken. De politieke realiteit is echter: de CNN poll van vorige week zegt dat slechts 25% van de Amerikanen voorstander zijn van ‘Obamacare’, terwijl 73% het plan volledig willen schrappen.