De bondgenoten van de VS hebben het begrepen. Ze zijn overtuigd dat Obama hen op korte termijn daadwerkelijk in de steek zal laten.

Neem nu het geval Karzai, de corrupte President van Afghanistan. De Obama-administratie veinst verwondering omdat de man aan zijn eigen toekomst denkt. Wat wil je dat hij doet? Voor de Afghaanse verkiezingen lekt de Obama-administratie negatieve interne rapporten over Karzai, maar erkent hem wel als de verkozen President na de vervalste verkiezingen. Dan kondigt Obama aan dat Amerika Karzai nog slechts een jaar zal steunen want de VS trekt zich terug uit Afghanistan in de zomer van volgende jaar. Ondertussen gaat Obama naar Afghanistan om Karzai de les te spellen, waarna zijn administratie de vernedering van Karzai breed uitsmeert in de internationale pers.

Iedereen weet dat de situatie in Afghanistan niet gestabiliseerd is, dat de Taliban nog lang niet verslagen is. Wat zou jij als plaatselijke Afghaanse boer of clan-overste doen, als je weet dat de Amerikanen volgende jaar vertrekken? Als Karzai wil overleven na de zomer van 2011, dan wordt het hoog tijd om (opnieuw) vriend te worden van de Taliban. Als de Belgische soldaten niet oppassen zullen ze de laatsten zijn in Afghanistan om er het licht te doven.

Pure overlevingsdrang drijft Karzai in de handen van zijn buur, Iran, de nieuwe sterke macht in het Midden Oosten. Obama durft niet op te treden tegen Iran. Integendeel, hij wil nog steeds met dat verderfelijke regime akkoorden maken. De Iraanse leiders strooien ondertussen voortdurend zout in de wonde. Ze lachen met Obama’s persoontje en noemen hem een “amateur, die eerst moet leren zijn zweet te laten drogen”. Ze versnellen de ontwikkeling van hun atoomwapens. Ze houden zich niet in om de Amerikaanse bondgenoot, Israel, de spoedige totale vernietiging te beloven.

Ook Turkije hangt zijn huig naar de nieuwe wind, verlegt zijn aanhankelijkheid met het Westen naar een nieuwe verstandhouding en samenwerking met Iran.

Hetzelfde gebeurt in Irak. Obama riskeert de democratie in Irak te verliezen door zich kost wat kost terug te willen trekken. Een overhaaste terugtrekking van de Amerikanen kan een burgeroorlog, met miljoenen doden, veroorzaken tussen Shi'itische en Soennitische moslims en Koerden. Iraakse politieke leiders kiezen eieren voor hun geld. Na de jongste verkiezingen maakten drie van de vier grote Iraakse partijen hun opwachting bij de Ayatollahs van Iran, om hun blijken van goede wil en verstandhouding over te brengen en de steun van het Iraanse regime te krijgen. Niemand is vergeten dat Links Amerika ook de Vietnamezen en Cambodjanen in de steek liet, met miljoenen doden tot gevolg. De geschiedenis riskeert zich te herhalen in Irak en Afghanistan.

Of neem nu Libanon. De Droezenleider, Jumblatt, wiens vader door de Syrische President Assad werd vermoord, en in 2008 nog de Libanese Hezbollah (Partij van Allah) beschuldigde van verraad, moord en doodslag, draait zijn kar in de richting van de groeiende macht van Iran en zijn Syrische bondgenoot. De Libanese Christenen overleefden 1400 jaar in een Islamitisch milieu door goed in de gaten te houden van waar de wind waait, wie de nieuwe opkomende macht is. Ze weten dat Obama niets dan zwakte uitstraalt, en op de terugweg is uit het Midden Oosten. Willen de Libanese Christenen straks niet uitgemoord worden, dan moeten ze opnieuw de kniebuiging maken voor hun moslimoverheersers.

Als Obama de voornaamste Amerikaanse bondgenoot in het Midden Oosten, Israel, in de steek laat, wat kunnen jongere bondgenoten dan verwachten? Israel staat er alleen voor. Obama verbiedt Israel huizen te bouwen in zijn eigen hoofdstad. Obama en Europa willen dat Israel aan tafel zit en toegevingen doet aan organisaties die de totale vernietiging van Israel als hun eerste doel hebben. Telkens Israel toegaf en grond afstond aan de Palestijnen beloonden die Israel met nog meer dood en geweld. Als je toegeeft aan de boosheid, beschouwt die jouw toegift als een zwakheid en versterkt dit de boosheid om je nog harder aan te pakken.

Onlangs slaagde Mevr. Clinton, de VS minister van buitenlandse zaken, er in om zelfs Groot Brittannië op een gelijkaardige manier in de zak te zetten. Vorige maand suggereerde ze in Buenos Aires dat Groot Brittannië gesprekken moet beginnen met Argentinië om de Falkland-eilanden te schenken aan Argentinië. Dat de eilanden ontdekt werden in 1592 door een Engelsman en sedert 1833 effectief bestuurd worden door Groot Brittannië, telt niet. En geloof me, ik ben er geweest, de Falklanders zijn Britten in hart en nieren, zonder één uitzondering.

Vorige week kwam dan Obama’s grootste ontrouw aan het gegeven woord van Amerika: het opgeven van een belangrijk deel van de Amerikaanse atoomparaplu waaronder bondgenoten voor decennia schuilden. Het aantal Amerikaanse atoomwapens wordt verminderd, het aantal leveringssystemen wordt beperkt, de wapens worden niet meer gemoderniseerd en er worden er geen nieuwe meer getest of aangemaakt. En als kers op de taart: Amerika zal zijn verouderende nucleaire wapens niet gebruiken tegen landen die zelf geen atoomwapens hebben. Die kunnen nu rustig een aanval met chemische en/of biologische wapens voorbereiden. Meent Obama nu echt dat zijn voorbeeld "kwade" landen er zal toe aanzetten om zelf te ontwapenen? Obama kent de geschiedenis van de 20ste eeuw niet.

De verklaring voor het laten vallen van oude bondgenootschappen is: Obama en zijn Democratische kameraden zijn isolationisten. Dat verduidelijkt ook waarom ze verschillende bilaterale handelsovereenkomsten niet goedkeuren (Colombië, Zuid Korea, etc.) Dat verheldert eveneens waarom ze invoerbelastingen opleggen. Een acuut voorbeeld: Brazilië krijgt gelijk van het WTO omtrent de verboden VS-subsidies aan VS-katoenkwekers. Brazilië mag de VS straffen met 1 miljard aan invoertaksen op VS-producten. De Obama-administratie probeert nu de Braziliaanse reactie af te kopen door het aanbieden van een paar honderd miljoen dollars subsidies... aan Brazilië! Amerikaanse belastingbetalers mogen dus tweemaal betalen! Eenmaal voor de subsidies aan de VS-katoenplantages, en een tweede maal voor subsidies aan Brazilië. Hoge VS-importmuren confronteren ook Europa, Japan, China en andere landen op een selectie van hun producten. Ook deze landen kunnen reageren door importtaksen te leggen op Amerikaanse producten. Obama laat ondertussen geen kans voorbijgaan om aan de VS pers te verklaren dat hij de VS-export stimuleert, en de tekorten op de begroting zeer serieus neemt. Zoals ze in Vlaanderen zeggen: wie gelooft die mens nu nog?

Dit isolationisme verklaart ook Obama’s focus op de VS-gezondheidszorg en andere binnenlandse uitdagingen zoals studieleningen, gratis gezonde schoolmaaltijden, absolute macht voor de vakbonden, belasting op CO2 productie, legalisatie van illegale immigranten en zo veel meer. Obama en zijn Democratische kameraden willen het geld, uitgegeven aan buitenlandse problemen, voortaan in eigen land spenderen aan dure sociale programma’s. Het beschermen van ver afgelegen bondgenoten is ondergeschikt aan de strijd voor sociale gelijkheid in de VS.

Het isolationisme van Obama riskeert de grootste bedreiging voor de wereldvrede te worden op zeer korte termijn. De proliferatie van nucleaire wapens zal stijgen in plaats van dalen. Een focus op ontwapening en uitbouwen van sociale programma’s zoals in de late 1920’s en 1930’s, herhaalt zich in de VS onder Obama. Neville Chamberlain, de Prime Minister van Groot Brittannië in 1938, koppelde ook ontwapening aan sociale programma’s. We weten wat er twee jaar later gebeurde.

Als de politie agent zich van het toneel terug trekt, dan geeft dit vrij spel aan de boosdoeners. Europa let op uw ganzen als Obama de passie preekt!