De algemene verwachting voor de November verkiezingen is een serieus verlies voor de Democratische partij, zo erg dat hun meerderheid in beide kamers van het VS Congress geschiedenis kan zijn. In de tijdsspanne van een goed jaar hebben Obama, Reid (Senaat) en Pelosi (House) de goeie wil en het vertrouwen van het Amerikaanse volk verspeeld.

Aangezien het kiesstelsel in de VS een persoon-tegen-persoon systeem is (winner takes all), worden er voorverkiezingen gehouden als meer dan één kandidaat opkomt binnen dezelfde partij. De voorverkiezing bepaalt dus wie van deze kandidaten het mag opnemen tegen de kandidaat van de andere partij. Deze voorverkiezingen startten in volle ernst vorige maand en zullen achter de rug zijn tegen augustus. Dinsdag werden er opnieuw een aantal gehouden, o.a. in de belangrijke staat California.
 
Geen enkele Democraat, die een zetel bezet en deze nu moet verdedigen, is zeker van een herverkiezing. Zoals we in Massachusetts zagen, de meest Democratische staat, waar een onbekende Republikein, Scott Brown, er in slaagde om de zetel waarop Ted Kennedy zat, te bemachtigen. Het gevolg is dat binnen het Republikeinse kamp er verschillende kandidaten zijn, die van zich zelf geloven de zittende Democraat te kunnen verslaan in November, zelfs in districten waar de Democraten sinds vele jaren heer en meester zijn. Dit verklaart de nood aan voorverkiezingen bij de Republikeinen. Het is niet ongewoon om tot vijf en meer kandidaten te zien, allen Republikeinen, die het onder elkaar uitvechten om de kans te krijgen te mogen strijden tegen de andere partij. 

Maar ook binnen de Democratische partij dagen nieuwkomers de gevestigde waarden uit. Dus ook voorverkiezingen bij de Democraten. Deze uitdagers geloven dat de huidige zetel-zitter het niet zal kunnen halen van de Republikein, maar zij wel. Obama en het Democratisch establishment steunen overal de huidige stek-houder. Zo werd in Arkansas, de huidige Senator Blanche Lincoln in deze voorverkiezing uitgedaagd door Bill Halter. De vakbonden namen het de gematigde Lincoln kwalijk dat ze het niet altijd eens was met Obama, en steunden massaal de linkse kandidaat Halter. Lincoln won. De Democratische kiezers van Arkansas menen terecht dat Lincoln meer kans maakt dan Halter om de Republikeinen te verslaan in November.

Het fenomeen, om als gevestigde zetel-zitter uitgedaagd te worden door iemand van jou eigen partij, duikt ook op bij de Republikeinen. Hier speelt het Tea-Party fenomeen een rol. Deze beweging (geen politieke partij maar een los verband van gelijkgezinden) brengt Onafhankelijken, Republikeinen en conservatieve Democraten tezamen met de bedoeling de ongebreidelde uitgavendrift van het landsbestuur te stoppen. De Tea-Party meent dat de absolute meerderheid van de Democraten moet gebroken worden, en steunt daarom conservatieven op de Republikeinse lijsten. Obama’s hallucinant hoge begrotingstekorten en het uitdelen van een biljoen dollars aan zijn politieke vrienden betekende de start van de Tea-Party groepen in de lente van vorig jaar. Het verzet tegen de goedkeuring van een revolutie in de gezondheidssector (Obamacare) gaf de beweging vleugels sedert vorige zomer. 

Nu zijn er een belangrijk aantal zittende Republikeinen, die ook boter op hun hoofd hebben. Zij vonden begrotingstekorten ook niet zo erg in het verleden. Dat wordt hen nu afgerekend. Tijdens deze voorverkiezing steunt de Tea-Party telkens één conservatieve kandidaat op de Republikeinse lijst. Hun kandidaat is heel dikwijls NIET de kandidaat, gesteund door het kader van de Republikeinse partij. Inderdaad, je hoeft geen goedkeuring van de Partij om op te komen op hun lijst. 

Als de conservatieve Tea-Party kandidaat verkozen wordt in deze voorverkiezing, riskeert deze te extreem te zijn zodat de kans stijgt te verliezen in November tegen een Democraat, die zich als gematigd voorstelt. Dit is een actuele situatie in Kentucky en Nevada. De Tea-Party antwoordt hierop dat een ‘Gematigd Democraat’ een contradictio in terminis is. Als bewijs voeren ze het blindelings bijna unaniem volgen van Obama, Reid en Pelosi door alle Democraten in hun politiek van nationalisaties, sociale herverdelingen en ongebreidelde begrotingstekorten.

De nieuwe golf van Republikeinse kandidaten zijn in hoofdzaak mensen die voor het eerst opkomen, en ze zijn allemaal fiscaal heel conservatief. Zij geloven in afbouw van ‘s land’s bureaucratische structuren, sluitende begrotingen, hervormingen in de sociale zekerheid, en maximale belastingvermindering. Daarnaast zijn ze allemaal voor een sterke defensie, en zijn ze geschokt door de amateuristische en naïeve buitenlandse politiek van Obama. Zij staan allemaal pal achter Israel.

California is bankroet. Sommigen vergelijken California met Griekenland, maar dat is overdreven want California heeft een productieve economie, met sectoren die wereldleiders zijn. Toch zijn de over de jaren verzamelde schulden torenhoog, en de lopende tekorten op de begrotingen onhoudbaar. Arnold, verkozen op de Republikeinse lijst, probeerde in het begin de kar te keren, maar hij kon niet op tegen het Californische parlement waar de Democraten bijna een twee-derde meerderheid hebben. Na zijn herverkiezing, vier jaar geleden, gaf hij de strijd op, en genoot van de functie terwijl hij de Democraten zo weinig mogelijk in de weg legde. Hij wordt een RINO genoemd. RINO is een korte naam voor een nijlpaard, maar hier betekent het ‘Republican In Name Only’. 

Dit jaar verscheen Meg Whitman op het toneel. Zij maakte, als Directeur-Generaal, van E-Bay een groot succes. Haar vermogen wordt op verschillende honderden miljoenen geschat. Ze won dinsdag de voorverkiezing voor Gouverneur en komt in november op tegen de Democratische kandidaat, een oude krokodil binnen de partij, Jerry Brown, 72 jaar jong en dertig jaar geleden ook Gouverneur (1975-1983). Na Massachusetts is California waarschijnlijk de meest Democratische Staat. Het zal dus hard tegen onzacht gaan. Meg zou reeds 80 miljoen dollar van haar eigen geld uitgegeven hebben om deze voorverkiezing te winnen. De Gouverneursverkiezing van California wordt de duurste verkiezingsstrijd voor het Gouverneurschap ooit.

Een tweede charmante nieuwkomer op het politieke toneel is Carly Fiorina, ex hoofd van Hewlett-Packard. Zij won de voorverkiezing en daagt de Democratische zittende Senator Barbara Boxer uit. Boxer is één van de meest extreme socialisten binnen de Democratische Partij en zetelt in de Senaat sedert 1992. Fiorina is fiscaal zeer conservatief, gelooft natuurlijk in de vrije markt, en wil de illegale immigratie drastisch aanpakken. De keuze tussen beide dames kan niet duidelijker zijn.

Tijdens deze voorverkiezing steunde de Tea-Party in beide gevallen een andere Republikeinse kandidaat, maar blijkbaar gelooft de meerderheid van de Republikeinen dat Meg and Carly een betere kans maken om hun Democratische tegenspeler te verslaan. De Tea-Party zal hen toch helpen verkiezen. In hun zienswijze is elke Republikein beter dan een Democraat. Democraten zijn voor hen niet te vertrouwen. Hadden de conservatieve Republikeinen niet thuisgebleven tijdens de jongste Presidentsverkiezingen, omdat McCain niet conservatief genoeg was, dan was Obama waarschijnlijk niet verkozen. Deze fout maken ze nooit meer.