N-VA presenteert een ‘positief migratieverhaal’, geïnspireerd door een ‘totaalvisie op migratie’. Algemeen voorzitter De Wever licht het positieve verhaal toe:

‘Een realistisch en rechtvaardig migratiebeleid - met als sluitstuk de inburgering zoals de Vlaamse regering die vandaag al toepast - zal in het voordeel zijn van alle mensen, ook van de nieuwkomers die volwaardig lid willen worden van onze samenleving. Migratie moet voor ons een verhaal van insluiting worden.’ 

In het Nederlands is insluiting niet het tegengestelde van uitsluiting, maar het synoniem van opsluiting, omsingeling, of toevoeging. Dat bedoelt de algemeen voorzitter niet. Wat dan wel? Inburgering dus. Belangrijk thema. Sluitstuk? Ongetwijfeld. Waarom lezen we er dan verder zo weinig over in ‘Migratie een uitdaging. De totaalvisie van het N-VA’? Is N-VA van oordeel dat de inburgering - dank zij de Vlaamse regering - een feit is? Of hebben we veeleer te maken met segregatie, zoals die zichtbaar wordt gemaakt door fenomenen als zwarte scholen, probleemwijken, geringe arbeidsparticipatie van de moslimvrouw of jeugdcriminaliteit? Neemt men deze fenomenen in acht, dan ontkomt men niet aan de conclusie dat de inspanningen van minister van inburgering Geert Bourgeois niet de verhoopte resultaten opleveren. De totaalvisie volstaat met de uitroep:’welkom in Vlaanderen’ en alom bekende eisen in verband met taalkennis en ‘het omarmen van onze waarden.’ Het volstaat niet dergelijke eisen te formuleren. 

Vlaams Belang hoeft zich hierover het hoofd niet te breken. In de brochure ‘Immigratie: problemen en oplossingen’ pleit de partij immers voor een immigratiestop. Ten aanzien van ingezetenen die staatsburger willen worden, treffen we wel concrete voorstellen aan zoals de invoering van een drie jaar durend programma van inburgering naar Deens model, met taaltoetsen, de redactie van een verhandeling waarin de vreemdeling uiteenzet waarom hij staatsburger wil worden, en een mondeling examen over de rechtsbeginselen en basisnormen van onze samenleving.

Totaal is de visie van N-VA in gene dele. Zij omvat weliswaar thema’s als gezinshereniging, illegaliteit, regularisatie, arbeidsmigratie en nationaliteitsverwerving. Maar knelpunten in het migratieverhaal zoals zwarte scholen en hoge werkloosheid onder migranten hebben de stellers van ‘Migratie een uitdaging’ kennelijk niet uitgedaagd. Het lot van bloedverwanten in opgaande lijn die bij het OCMW worden gedumpt, laat hen onberoerd. N-VA wil weliswaar ‘de strijd tegen schijnhuwelijken en schijnpartnerschappen’ opvoeren, maar verzuimt concrete maatregelen te vermelden. Vlaams Belang stelt verhoging van de geldboetes en uitwijzing voor. Polygamie en huwelijksdwang lijken bij N-VA niet op bezwaren te stuiten. (Vergelijk het regeerakkoord van het kabinet-Rutte; ‘Polygame huwelijken worden niet erkend’;’Het beleid tegen schijnhuwelijken en huwelijksdwang wordt verscherpt en de handhaving geïntensiveerd’;’Huwelijksdwang is verboden en wordt strafbaar gesteld’)

En zo is er nog wel een en ander. Moet de Belg kinderbijslagen betalen voor kinderen die nooit in het land verbleven hebben? N-VA heeft geen idee. Het Nederlands kabinet wel. Het besloot tot ‘Stopzetting van de export van kinderbijslag en het kindgebonden budget naar landen buiten de EU.’

Ook een standpunt over mensenhandel ontbreekt in het positieve verhaal. Dit is nochtans een pregnant pijnpunt. In de VB-brochure lezen we:

‘Volgens Wim Bontinck, diensthoofd mensenhandel van de federale politie, wordt 66 tot 80 procent van alle asielzoekers door mensensmokkelaars naar België gebracht.’

Over het probleem dat wel eens als islamisering wordt aangeduid, zwijgt N-VA zedig. In België worden, net als in de meeste andere West-Europese landen bepaalde sharia-praktijken oogluikend gedoogd, terwijl aan migranten met een moslimachtergrond allengs meer bijzondere rechten en voorrechten worden toegekend, hetzij onder de noemer van de positieve discriminatie en de gelijke kansen, hetzij op grond van het respect dat men zou verschuldigd zijn aan hun religie annex ideologie, en aan de met dat geloof eng verstrengelde, als ‘gelijkwaardig’ omschreven cultuur. N-VA heeft daar vrede mee. Haar bevoegde minister spaart immers geld noch moeite om het de islamieten naar de zin te maken. De moslim duikt in veertig pagina’s tekst één keer op en wel in het voorwoord:

‘Van de 109.926 nieuwkomers in 2007 hadden er 62% de nationaliteit van een EU-staat… De grootste immigratiegroepen naar ons land zijn al jaren de Fransen en de Nederlanders. Minder dan 1 op de 8 migranten is afkomstig uit een moslimland. Het is dus een verhaal met vele schakeringen’ (vetjes in de tekst).

Eén op acht, daar hoeven we ons verder geen zorgen over te maken. Ook niet als de linkse socioloog Jan Hertogen in 2008 heeft berekend dat er in België al meer dan zeshonderdduizend moslims wonen. Het kan niet ontkend dat zij een opvallende schakering vormen. Over de talrijke Fransen, Nederlanders, en verder Chinezen, Japanners, Hindoes of Maltezen lees je nooit eens wat. Ze zijn probleemloos ingeburgerd. Terwijl de moslims er toch wat afwijkende opvattingen en gewoonten op nahouden, en daar niet zelden resoluut of verongelijkt voor uitkomen.

Het liep spaak met de migratie, stelt N-VA vast. Hoe kwam dat?

‘België is een magneet voor asielzoekers’.

En:

‘In de wetenschap dat amper één asielzoeker op de vijf daadwerkelijk erkend wordt als vluchteling, moet het de bedoeling zijn dat de rest terugkeert naar het land van herkomst. In België is dit echter pure science-fiction.’

Juist is dat minder dan een tiende van de asielaanvragen leidde tot een erkenning als vluchteling (UNHCF-cijfers voor België, 1990-2009). De rest keert niet terug omdat men met zeven bevoegde ministers ‘geen efficiënt beleid kan voeren’, poneert N-VA terecht. De partij vraagt zich niet af of die ministers dat wel willen. De vier excellenties die bevoegd zijn voor verblijf en verwijdering, opvang en sociale rechten van migranten zijn Joëlle Milquet, Melchior Wathelet, Laurette Onkelinx en Philippe Courard. Hun politieke formaties hebben elke poging afgeblokt om het migratiebeleid te verscherpen. Hun totaalvisie is het multiculturalisme en is onverenigbaar met de inzichten van een groot aantal Vlamingen, en zeker met de opstelling van N-VA.

Nochtans is migratie in de onderhandelingen over een staatshervorming, die zijn gemuteerd tot een oefening dribbelen op de vierkante centimeter, nauwelijks aan bod geweest. In de nota van koninklijk verduidelijker De Wever van oktober 2010 wordt één enkele paragraaf gewijd aan arbeidskaarten. Verder niks. Migratie en asiel zijn kennelijk geen staatszaken. Men zal opwerpen dat migratie en staatshervorming aparte entiteiten zijn. Maar indien De Wever, als ik hem goed begrepen heb, streeft naar een confederatie, zou hij toch kunnen proberen zoveel mogelijk bevoegdheden binnen te halen, ook en vooral in zake de migratie die de demografie en de identiteit van Vlaanderen zeer grondig dreigt te wijzigen. Maar goed, Milquet en Onkelinx zetten de toon, en BHV is al moeilijk genoeg.

Het wanbeleid creëert een aanzuigeffect, dat zich vooral manifesteert in de aanloop naar de regularisatiecampagnes van 2000 en 2009. Daarom wil N-VA regularisaties laten ‘uitdoven’ en wel tegen 2014. Een kranig voorstel, maar… heeft N-VA niet het regeerakkoord  goedgekeurd, waarin vervat de recente collectieve regularisatie? Is hier geen sprake van een hachelijke evenwichtsoefening tussen beloften en praktijk? 

‘Migratie afstemmen op de noden van de samenleving’ zo luidt een aanbeveling van N-VA. Een verstandige optie. Hoe zal ze worden gerealiseerd? Door ’Actieve migratie (arbeidsmigratie en studentenmigratie)’. Dit is de kern van het verhaal, de positieve boodschap. Jammer genoeg ontbreekt elke toelichting, behalve dan de opmerking dat studenten komen om te studeren en arbeiders om te werken. We mogen op beide oren slapen:

‘De migratie van de toekomst vormt zowel een meerwaarde voor de samenleving en economie van het land als voor de migrant zelf.’ 

Vlaams Belang heeft in de brochure ‘Immigratie: problemen en oplossingen’ het thema arbeidsmigratie wel uitvoerig doorgelicht. Er is nu al een aanzienlijke instroom door economische migratie. Zo hadden de Belgische bedrijven tijdens de eerste negen maanden van 2008 al 141.834 gedetacheerde buitenlanders in dienst. In dezelfde periode werden 56.335 arbeidskaarten uitgereikt aan vreemdelingen. De bedrijfsleiders weten heus wel hoe ze de nood aan vaardige werknemers kunnen lenigen.

Vervangingsmigratie, bedoeld om de sociale zekerheid in stand te houden is al helemaal een waanidee. Misschien is N-VA het hiermee eens. Maar we komen het niet te weten. Laten we dus volstaan met een verwijzing naar een studie van ING-België waaruit blijkt dat tot 2050 niet minder dan 6,6 miljoen immigranten nodig zouden zijn om het aandeel van de 65-plussers in de bevolking niet te laten stijgen.

Citaat uit de VB-brochure:

‘De bevinding van het onderzoek (van het Nederlandse Centraal Planbureau, 2003:jdm) dat bij alle leeftijden van binnenkomst immigranten een belastende factor voor de overheidsfinanciën vormen, indien hun sociaal-economische karakteristieken overeenkomen met het gemiddelde van de huidige ingezetenen met een niet-Westerse achtergrond… Slechts immigranten die het op de arbeidsmarkt beter doen dan de gemiddelde Nederlandse ingezetene zijn – over een brede waaier van leeftijden bij binnenkomst – een ontlastende factor voor de overheidsfinanciën.’  

Vlaams Belang besluit: ‘Arbeidsmigratie kan slechts een meerwaarde voor onze economie betekenen als het gaat om goed integreerbare, hoogopgeleide migranten.’ De realiteit vandaag is dat België net als alle andere West-Europese landen geconfronteerd wordt met hoge werkloosheid onder laaggeschoolde allochtonen, en dat omzichtigheid bij elke vorm van migratie geboden is.

Uit het voorgaande kan men slechts besluiten dat de N-VA-tekst over migratie meer vragen openlaat dan hij antwoorden biedt. Dat dergelijk werkstuk dan wordt aangeboden met de uitroep dat ‘een blind racistisch verhaal zoals van Vlaams Belang niet werkt en niet zou mogen werken’ (N-VA-kamerlid Sarah Smeyers in De Standaard) geeft te denken. Kan men een migratieplan ernstig nemen indien het is opgevat als een strategisch wapen tegen een politieke concurrent? Wil N-VA echt de migratiestromen indijken, of is de totaalvisie vooral bedoeld om vroegere en huidige VB-kiezers te verleiden? Heeft de algemeen voorzitter, die zich beroemt op het hoge beschavingspeil van zijn formatie, niet beloofd het Vlaams Belang de keel te zullen afsnijden?

In tegenstelling tot de slappe koffie die N-VA serveert, redigeerde de hartsgrondig verwenste partij ten minste een samenhangend, goed geargumenteerd en met een keur aan officiële, academische en andere onverdachte bronnen gestaafd programma. Met krachtige en tot controversie aanleiding gevende standpunten, zoals de immigratiestop, het beding dat alleen nog Europese vluchtelingen zouden worden opgevangen, of het voorbehouden van het staatsburgerschap aan afstammelingen van ten minste één Belgische staatsburger. 

In een democratisch land zou daarover gedebatteerd worden.

Er komt in het hele VB-verhaal overigens geen gebenedijde moslim voor.