Obama is de draad kwijt. Hij zit tot over zijn oren in de economische problemen: de werkloosheid daalt niet, integendeel; de economie groeit nauwelijks; de staatsschulden zijn hallucinant hoog; de jaarlijkse tekorten op de begroting zijn immoreel, en de dollar is zwak. Hij gelooft nog steeds dat het de taak is van de overheid om banen te creëren door geleend geld in de economie te pompen. De vriendelijke uitleg is dat hij gewoon niet begrijpt hoe de vrije markt werkt. De snijdende verklaring is dat hij de vrije markt haat en die wil vernietigen. De vraag wordt vandaag openlijk gesteld: Hoe verklaar je anders dat hij zijn eigen fouten blijft herhalen?

Zijn reactionaire collectivistische ideologie verblindt hem. Hij kan niet terugkomen op zijn beslissingen. Hij ziet zijn revolutionaire omwentelingen (ObamaCare; nationaliseringen van de auto-industrie, van studieleningen, van hypotheekleningen; uitbreiding van de macht van de vakbonden; ver doorgedreven regulering van alles wat beweegt en groeit) als fundamenteel in zijn beleid, en bepalend voor zijn persoon. Hij vindt de volgende feiten waarschijnlijk het bewijs van zijn succes:  

1. 47% van de bevolking is op één of andere manier afhankelijk van geld uitbetaald door de overheid,
2. slechts 49% van de bevolking betaalt inkomsten belasting,
3. 3% van de bevolking betaalt meer dan 50% van de inkomsten belasting,
4. de overheidsuitgaven groeiden van 20% van het BNP naar 25% tijdens zijn presidentschap.

Gisteren, donderdag 8 september, las hij nogmaals een tekst voor met zijn plannen om de Amerikaanse economie meer leven in te blazen. Het was ‘All show and No substance.’ Dat is de reden waarom hij zijn voorlezing wilde houden op het belangrijkste podium: in het Congres. Dergelijke vertoningen worden normaal beperkt tot eenmaal per jaar. 

Zijn voorstellen komen niet verder dan het herhalen van zijn oude trucs, die het land niet vooruit helpen, maar integendeel de economie verlammen. Er is niets wat we nog niet eerder gehoord hebben. Obama wil nog eens 400 miljard lenen van de Chinezen (?) en spenderen aan infrastructuur, hoewel het vorige klein biljoen voor hetzelfde doel een negatieve weerslag had op de economie en de werkloosheid. Hij wil de werkloosheidsuitkeringen nog eens verlengen in de tijd. Mensen betalen omdat ze werkloos zijn wordt door de Democraten geprezen als de beste vorm van ‘stimulus’. Hoewel ze dit woord nu ten alle prijze vermijden. Stimulus werd in de VS een woord waarmee gelachen wordt als definitie van Obama’s politiek. Hij wil nog eens vele geleende miljarden doorschuiven naar de staten om hun gesyndiceerde bureaucraten aan een job te houden. Welke staten verlangen naar dat geld? Staten die naar het bankroet geleid worden door de Democraten, bijvoorbeeld mijn thuisstaat Californië.

Maar wacht, Obama zal volgende week meedelen hoe hij de nieuwe uitgaven zal betalen. Waarom deed hij dat gisteren niet? We weten wat we kunnen verwachten: nieuwe belastingen, en fictieve besparingen over de volgende 10 jaar. Dit passeert nooit het Republikeinse House. 

In Obama’s toespraak zaten ook enkele kleine positieve maatregelen. Hij zal zijn facturen vroeger betalen, verminderen van de belastingen op de lonen, belastingkorting bij het aanwerven van veteranen, enz. Maar Obama verpakt ze tezamen met zoveel slechte maatregelen in een ‘alles of niets’ formule. Hieruit blijkt dat Obama’s bedoeling in de eerste plaats politiek was: de Republikeinen in een hoekje spelen, en ze de schuld geven geen jobs te willen creëren.

Obama beschuldigt het Congres ervan de oorzaak te zijn van de problemen, maar hij verzwijgt dat hij een absolute meerderheid had in beide kamers gedurende meer dan een jaar, en dat hij beide kamers controleerde gedurende de eerste twee jaar van zijn presidentschap. De Republikeinse meerderheid in één van de kamers is slechts 8 maanden jong. Hij kon gedurende twee jaar alles laten stemmen en uitvoeren wat hij ook maar wou. En hij maakte gretig gebruik van deze situatie, zelfs tegen de wil in van de meerderheid van de Amerikanen. 

Hij zit sedert bijna drie jaar op onderhandelde handelsovereenkomsten tussen de VS en Columbia, Zuid-Korea en Panama, en weigerde deze door het Congres te laten goedkeuren. Nu stelt hij het voor alsof het Congres schuldig is aan de blokkering. 

De eerste reactie van de Republikeinen op de speech is dat ze met Obama willen praten over zijn voorstellen en het stimuleren van de werkgelegenheid.

Een recente NBC/WSJ poll toont aan dat slechts 42% van de Amerikanen Obama nog beschouwen als een sterk leider. Dit is bijna 40% minder dan toen hij verkozen werd. Obama heeft afgedaan als President. Hij zal niet herkozen worden. De meerderheid van de Amerikanen hebben zijn ballon doorprikt. Zij beschouwen hem als een leuke jongen, maar niet geschikt voor de taak van President.

Stel tegenover Obama’s ideeën de vele concrete voorstellen van de Republikeinse presidentskandidaten in hun tv-debat de avond voor Obama’s leesoefening. Allen richten zich op de groei van de economie, waardoor de werkloosheid drastisch moet dalen, en de inkomsten van de overheid moeten stijgen. Alle kandidaten zijn het eens over de strategie. Er zijn enkel verschillen onder hen in tactiek, in persoonlijkheid, en in hoe ver en hoe snel ze willen te werk gaan. 

Enkele voorstellen. 

1. Radicale verlaging van de inkomsten belasting voor de bedrijven van 39% naar 25%, of naar 9% of zelfs naar 0%. Dezelfde drastische belasting verlaging voor de burgers. Daar tegenover staat het afschaffen van elke korting op de belastingen. Bijvoorbeeld: de kost van een hypotheek, de aftrek voor een kind, allerlei subsidies aan de bedrijven, ‘groene’ kortingen, enz. Alle kandidaten zweren geen enkele belasting te verhogen, integendeel.
2. In de VS geproduceerde goedkope energie voor iedereen. Energie is de motor van de economie. Het doel is een renaissance in de industrie te veroorzaken. Het Republikeinse voorstel: intrekken van alle beperkingen op het ontginnen en exploiteren van de grote olie, gas en kool voorraden waarover de VS beschikt.
3. Snelle afbouw van de overheid en haar macht over bedrijven en burgers. De overheid is het probleem. Het aandeel van de overheid in het BNP moet terug onder 20%. Afschaffen van de verstikkende ObamaCare, en van Obama’s controle op de financiële instellingen. Obama’s voordelen aan de vakbonden worden ogenblikkelijk weer ingetrokken. Ministeries, zoals bijvoorbeeld het ministerie van onderwijs, worden afgeschaft, en hun taken gedelegeerd naar de onderscheiden Staten. De gezondheidszorg wordt volledig geopend voor de vrije markt. Schade claims worden wettelijk beperkt om de verzekeringskost voor de dokters drastisch naar omlaag te halen. 
4. Verantwoordelijkheid van het individu. Personen kunnen geld sparen op een rekening vrij van belastingen, om later gezondheidskosten te betalen. De patiënt kan zelf zijn dokter kiezen, en kan zelf bepalen voor welke remedie hij of zij wil betalen. Ouders krijgen vouchers en sturen voortaan hun kinderen naar de scholen die zij verkiezen: private of publieke.
5. Hervormen van het huidige pensioenstelsel, die terecht door kandidaat Perry een ‘Ponzi fraude’ genoemd wordt. Waarmee hij bedoelt dat de nieuwe leden, de jongeren, in het systeem betalen voor de oude leden, de gepensioneerden. De jongeren zullen hun geld nooit terugzien, omdat er niet genoeg nieuwe leden in het systeem zullen worden bijgevoegd, en de gepensioneerden nu veel langer leven. Een voorstel: Jongeren zullen tot 10% van hun inkomen kunnen sparen op een belasting vrije rekening, en dat geld zelf beleggen.
6. De huidige genationaliseerde ziekteverzekering voor de gepensioneerden, Medicare, betaalt aan de dokters een vast gelegd bedrag voor de door de overheid goedgekeurde procedures en medicijnen. Dit betekent dat de patiënt geen benul heeft van wat de procedure en de medicamenten kosten, en hij trekt het zich ook niet aan. Dit systeem zou worden omgevormd naar een systeem waarbij elke gepensioneerde een bedrag krijgt van de overheid waarmee op de vrije markt een ziekteverzekering gekocht kan worden.

Het is duidelijk voor de meeste Amerikanen wie de volwassenen zijn in de Amerikaanse politiek: de Republikeinen.