Het islamdebat in Hoboken van debatkring Res Publica, donderdag 29 september, had achteraf bekeken een onevenwichtig samengesteld panel. Twee moslims versus twee islamcritici, dat bleek in de praktijk één “democratische moslim” tegen een trio dat islam en democratie volstrekt onverenigbaar verklaarde. De arme eenzaat, mr. Ergün Top, bleek tijdens de nabespreking in Terzake wel de steun de genieten van moderator Bart Brinckman en van gastvrouw Kathleen Cools. “Laten we het goede debat niet schuwen”, zo rondde zij af, maar ze had haar panel wel zo uitgekozen dat het een debat zonder meningsverschil moest worden. Ze zaten daar mekaar moed en zelfrechtvaardiging in te praten tegen de drie afwezige “extremisten”: islamkenner Wim Van Rooy (niet genoemd wegens te gezaghebbend), islambestrijder Filip Dewinter en islamvoorvechter Abu Imran. Het eensgezind oordeel van deze drie, dat de islam de heerschappij over Europa nastreeft en onverenigbaar is met de democratie, werd zonder tegenspraak weggezet als krankzinnig.

Hoe graag zouden ze bij Terzake niet een islamkenner opgevoerd hebben die kon aanwijzen wát juist in Abu Imrans discours strijdig is met de “echte” islam. Wanneer hij zegt dat door mensen democratische bedisselde wetten niet mogen want dat alleen Allah de wetgever is, dan hadden ze zo graag een Koranvers getoond dat het tegendeel zegt. Maar helaas, dat bestaat niet. Wanneer hij Marie-Rose Morel in de hel situeert, gewoon in toepassing van de Koranverzen over de helse bestemming van de ongelovigen, wat zouden ze bij Terzake dan graag bij een voetnoot opgevoerd hebben, “behalve als het om een sympathieke moeder van twee kindjes gaat”. Helaas, dat staat er nergens. Dus maar samen heel hard roepen dat de boodschapper van de ongemakkelijke waarheid over de islam zot is. 

 

Taqijja? 

In Hoboken had Top zowat iedereen tegen zich. Dewinter en het publiek namen hem vooreerst zijn dubbele Belgisch-Turkse nationaliteit kwalijk. Wat mij betreft een vals probleem, het is nu eenmaal een feit zijns levens dat hij één been in zijn huidig land en één in een ver stamland heeft, en het is niet erg als dat ook uit zijn papieren blijkt. Even dimmen, dat monotheïsme van de nationale identiteit die als een jaloerse God geen tweede naast zich duldt. (Top noemde zich overigens “Vlaming, geen Belg”.)

Van medemoslim Abu Imran kreeg de fris geschoren democratische politicus in westers pak te horen dat hij geen echte moslim is. Daarmee had de leider van Sharia4Belgium wel een punt. Mr. Top is één van die miljoenen Europese moslims die nog wel lippendienst aan de islam betuigen, die door contrast met hun omgeving nog wel een soort moslim-“identiteit” hebben, maar die de woorden van de Profeet niet ernstig nemen. Zo schijnt hij werkelijk in de integratie in een democratische samenleving te geloven, terwijl de echt islamitische Turkse premier Erdoğan de democratie slechts een trein noemt waar moslims nu even moeten instappen om daarmee eindstation Kalifaat te bereiken en dan zonder omkijken uit te stappen.  

Toen Top over een “liberale islam” begon, kreeg hij van niet-moslimzijde het verwijt van taqijja, “veinzerij”. De term is inmiddels vrij bekend en komt, zoals Abu Imran opmerkte, eigenlijk van de sjiïtische moslims; die moesten in een vijandige soennitische omgeving hun lamp onder de korenmaat zetten. De term wordt echter ook breder gebruikt voor de misleiding van de niet-moslims, en die gaat terug op Mohammed zelf. 

Toen de Pakistaanse dictator Perwez Moesjarraf na 9/11 door de VS tot steun aan de “war on terror” gedwongen werd, rechtvaardigde hij tegenover zijn bevolking deze samenwerking met verwijzing naar het listige precedent van de Profeet. Mohammed had, zo doceerde Moesjarraf, eerst Medina overgenomen door er met de joden samen te werken, dan een wapenstilstand gesloten met de Mekkaanse heidenen om de joden uit te kunnen schakelen, en vervolgens de wapenstilstand verbroken om ook Mekka in te nemen. Zo zou ook de samenwerking met de VS op termijn tot de ondergang van de VS bijdragen. De rede was zelf een geval van misleiding in volle zicht: hij sprak in het Oerdoe en het aangehaalde gedeelte werd in de aan de westerse perslui (die toch zo gretig zijn naar geruststelling inzake de islam) rondgedeelde Engelse tekst niet weergegeven.

Als Tariq Ramadan zoetgevooisd over een “Europese islam” spreekt, dan weet je uit zijn wat radicalere geschriften dat hij je probeert in te pakken. Taqijja bestaat. Maar doet Ergün Top aan taqijja? Ik denk het niet. Miljoenen moslims hebben zichzelf er oprecht van overtuigd dat de twee belangrijkste invloeden in hun leven niét strijdig zijn: het geloof dat ze van hun ouders meegekregen hebben, en de moderne cultuur waarvan zij de vruchten plukken.  Die geforceerde oefening wordt vanuit multiculturele kringen ondersteund met de hele smoezenfabriek over het multiculturele moslim-Spanje enz.: de strohalmen waaraan mensen zich vastklampen om iets van hun wegglijdend geloof te behouden. Moslims die zich de islam als pionier van de moderniteit inbeelden, hebben grotendeels de moderne waarden verinwendigd maar missen de volwassenheid om dan ook logisch het meegegeven geloof achter zich te laten. Zij menen echter wel wat zij zeggen, al zien meer strategisch onderlegde moslims tegelijk het nut van deze zelfbegoocheling in: het oprechte zelfbedrog onder Europese moslims is nuttig om Europese niet-moslims te misleiden. Zie hoe Bart Brinckman en Kathleen Cools zich omtrent aard en doelstelling van de islam laten misleiden door de goedbedoelende Ergün Top.

 

Interneren?

De Turkse CD&V’er oogstte in Terzake bijval met zijn mening dat Abu Imran eigenlijk rijp is om geïnterneerd te worden. Waarom toch? Is het gek dat hij zich in het Vlaanderen van 2011 kleedt als een 7de-eeuwse Arabier? Als iemand hier gekleed als Oude Belg rondloopt, vraagt men hem of het soms carnaval is; maar de islam bestaat nu eenmaal uit het vereeuwigen en universaliseren van eigenaardigheden uit een andere plaats en tijd, die van de stemmenhoorder Mohammed. Nabootsing van de Profeet is de kern van de islamwet, de sjari’a waar Abu Imran voor ijvert. 

De aanblik van zijn greep op een rij jonge Marokkanen daar in Hoboken deed me terugdenken aan Amada-leider Ludo Martens in de jaren ’70. Die schuwde de krasse implicaties van zijn ideologie ook niet: openlijk het gebruik van geweld bepleiten, Stalin goedpraten e.d. Vooral kon hij alle lopende zaken vlot en overtuigend een plaats geven in termen van zijn nochtans erg houterige doctrine, het marxisme-leninisme. Het was indoctrinatie in de oorspronkelijke zin van het woord: de werkelijkheid leren zien doorheen de bril van de doctrine. Dat is wat Abu Imran doet met de islam. Net als hij nu werd Martens destijds door de rivaliserende scholen van geestverwanten (trotskisten en soft-linksen) voor gek versleten. Toen hij later dement werd door de tropische ziekte die hem onlangs geveld heeft, heb ik nog horen schamperen: “Ja, hij had het altijd al.” Zijn rechterhand Kris Merckx werd ca. 1976 voor de rechtbank daadwerkelijk als geestelijk gestoord omschreven, rijp voor internering, zoals in die dagen met Sovjet-dissidenten gebeurde.  We hebben daar nog tegen betoogd, en nu moeten we ons evenzeer verzetten tegen de vervalsing van het islamdebat door de psychiatrische uitsluiting van de authentieke islamstem.

We moeten niet bij voorbaat de mogelijkheid uitsluiten dat gestoorde geesten het tot leidersposities kunnen brengen. Het beste voorbeeld was Mohammed zelf, die uit zijn hallucinaties een enorme kracht en charisma putte. Maar er is niets dat op een stoornis bij Abu Imran wijst, hij is gewoon consequent met zijn geloof. Scheelt er iets aan wat hij zegt, dan scheelt datzelfde aan de islam.