Het beeld is nog niet helemaal duidelijk, maar het heeft er alle schijn van dat de winnaar van 16 oktober zich laat  rollen bij de vorming van de bestuursmeerderheden in de Vlaamse steden en gemeenten en dat is hun eigen schuld. 

In Vlaams-Brabant is het plaatje bijna rond en, eerlijk gezegd, ziet het er bizar uit. In 61 van de 65 Vlaams-Brabantse steden en gemeenten zijn bestuursakkoorden gesloten. De N-VA zetelt er in 19 lokale besturen en levert 8 burgemeesters. Dat is een kwantumsprong voorwaarts voor de partij, maar toch verre van een correcte afspiegeling van de resultaten. De N-VA haalt immers zowat een kwart van de stemmen in Vlaams-Brabant en is er de grootste partij. Vergelijken we met de andere partijen dan wordt het plaatje zo klaar als pompwater. De SP.A schuift met pakweg 15 % van de kiezers mee aan de collegetafel in liefst 28 gemeenten en levert 6 burgemeesters, het iets grotere Open VLD zetelt in 27 besturen en levert 15 burgemeesters en CD&V gaat met de hoofdvogel lopen. Ongeveer twintig procent van de kiezers levert hen 27 burgemeesters en zetels in maar liefst 42 gemeentebesturen op. Dat steekt heel schril af tegenover de N-VA me dunkt.

Het was al niet bijster intelligent om vooraf bij monde van Jan Peumans de lat al heel laag te leggen. Vijfentwintig burgemeesters en ze zouden al héél content zijn, die van N-VA. Is het echt zo moeilijk om de lang gekoesterde, typisch Vlaamse mentaliteit van de underdog te veranderen in die van een winnaar die pakt wat hem toekomt ? Blijkbaar wel. Ter compensatie laat men de spierballen rollen tegenover aartsvijand SP.A over Aalst en Borgerhout.   Al dit gebrul in de pers verraadt echter een gebrek aan tactisch inzicht achter de schermen.

Wat is dat bijvoorbeeld met de bestendige deputatie in de provincie Antwerpen ? Daar was, zo bevestigen mij drie bronnen binnen de provincie, op voorhand een akkoord getekend met SP.A en CD&V. Zelfs het aantal gedeputeerden was vooraf netjes geregeld. Twee voor elke partij. Niet slim. Komen de verkiezingen en blijkt dat CD&V en N-VA alleen volstaan voor een coalitie. De partij van Bart kon de SP.A wippen en vier postjes bemachtigen in plaats van twee. Dat men zich aan een gegeven (dom) woord houdt,  pleit op zich voor de gematigde Vlaams-nationalisten, maar kan men de uitvoering van dat voorakkoord dan niet als breekijzer gebruiken ? Kan men niet even wachten met tekenen ? In het verleden sloten de traditionele partijen in Antwerpen bestuursakkoorden voor stad en provincie TEGELIJKERTIJD af. Het provinciale niveau kon zo dienen als pasmunt voor de stad of vice versa. Dat had de N-VA beter ook gedaan. Ze geven hun wapens uit handen. Eerder hadden we al het verhaal van een klungelende N-VA in Schilde, waar de partij niet één, maar twee voorakkoorden had gesloten en dan maar beschaamd voor de oppositie koos.  Onervarenheid troef !  

De Belgische ziekte dat de werkelijke macht zelden de verkiezingsresultaten weerspiegelt, wordt door de N-VA nu op lokaal niveau versterkt. Ongewild zonder de minste twijfel, maar een toonbeeld van verandering ? Quod non. Wel een mooi cadeau aan de concurrentie.  

Bart schrijft ondertussen opiniestukjes over -of all things- de financiële crisis, geeft nog een wapen uit handen in Antwerpen door gedoogsteun van het Vlaams-Belang te radicaal af te wijzen en ziet zijn mars op het Antwerps stadhuis de avond van de verkiezingen mislukken als PR-stunt.