Iedereen die veel in deze narcoticastaat (volgens Jacques Chirac in een helder moment) komt, botst er op drugs als hij/zij de ogen openhoudt. Ik had een vriend in Dordrecht die alles uitprobeerde wat verboden was en hij heeft er dan ook de prijs voor betaald: hij was 43 jaar jong toen hij stierf. Wanneer ik in Maastricht een voordracht gaf, ging ik meestal iets drinken in het station. In de toiletten kwamen de Waalse gebruikers aan hun gerief. Ze kochten er hun stuff en spoten of snoven zich stoned of high zodat ze later in de trein naar Luik niet pakbaar waren want ze hadden geen drugs bij zich, alleen maar in zich. In Heerlen heb ik ooit een paar dames moeten beschermen die anders moesten spitsroeden lopen tussen een haag van agressieve junks. In de stationshal van Rotterdam herinner ik me hysterische scènes wanneer weer de een of andere verslaafde perron O had verlaten waar een dominee voor hen zorgde. Bij ieder bezoek aan Hoog Catherijne in Utrecht verloederde dat winkelcentrum meer. De trein Amsterdam-Brussel is bekend als de drugstrein. Ik ging er ooit naar het toilet en zag dat drie Noord-Afrikanen daar open en bloot hun drugswinkeltje geïnstalleerd hadden. Ze vroegen me vriendelijk naar een andere wagon te stappen. Ik ben even vriendelijk op hun verzoek ingegaan, heb de Nederlandse conducteurs verwittigd en heb onze multiculturele vrienden nog vriendelijker toegewuifd toen zij in Antwerpen verwelkomd werden door rijkswachters die hen in de boeien sloegen.

De ratio achter het Nederlandse drugsbeleid is het verschil tussen soft-en harddrugs. De overheid “gedoogt” softdrugs maar is streng tegenover harddrugs, beweert ze. Het zal wel. Ik wil direct met een paar van die Nederlandse regenten naar het hart van Amsterdam trekken waar ik met eigen ogen gezien heb dat dealers open en bloot crack verkopen om 3 uur ’s middags. In de werkelijkheid dweilt de Nederlandse overheid met de kraan open en is dat gedoogbeleid volledig uit de hand gelopen. Vorige week heeft minister van Justitie Donner dan maar de spons in de ring geworpen. Eerder had hij al beslist dat de cocainesmokkelaars uit de Antillen en Suriname vrolijk op Schiphol kunnen landen. Als ze betrapt worden met minder dan drie kilo, verliezen ze hun vrachtje, krijgen een vermanend woordje en worden met veel égards begeleid naar hun thuisvlucht. Hun naam komt op een zwarte lijst en ze regelen dan een nieuw paspoort met een andere naam en een week daarna staan ze er weer. Nu heeft Donner beslist dat de huistelers van wiet niet langer meer strafrechterlijk vervolg worden want de politie kan toch niet meer volgen.

Er zijn immers op dit ogenblik 100.000 (honderdduizend) Nederlandse families die thuis hennep telen. Dat is voor deze mensen een lucratieve bijverdienste. Veel moet je er niet voor kennen. Je gaat gewoon naar een legale “growshop” waar ze de kweekapparatuur verkopen. Wil je weten wat de laatste snufjes zijn dan bezoek je de hennepbeurs in de Utrechtse Jaarbeurshallen. Drugs telen is theoretisch verboden maar de politie neemt alleen je plantjes en je installatie in beslag wanneer een brutale buur het zou durven een klacht in te dienen. Zoals een huisteler zei:” je wordt keihard gestraft wanneer je illegaal vuurwerk verkoopt maar als je braaf je plantjes afgeeft, hoor je nooit meer iets van politie en gerecht”.

Drugs telen is zo gewoon dat het weekblad de Nieuwe Revue van eind januari van dit jaar een doosje met hennepzaad en een handleiding bij het magazine deed (dat ze daar bij Humo nog niet aan gedacht hebben). Men schat dat een huisteler gemiddeld zo’n vijftienduizend euro per jaar bijverdient met een paar plantjes; zwart uiteraard. Veel van de telers zijn uitkeringsgerechtigd en leiden dus een luilekkerleventje zonder een seconde te werken. Wordt hij betrapt, en dat gebeurt nogal eens via de kliklijn “Meld misdaad anoniem”, dan geeft hij netjes alles af en begint opnieuw. Na twee maanden zijn de investeringskosten al weer terugbetaald want één hennepplantje brengt gemiddeld zo’n 250 zwarte euro’s per jaar op.

De gevolgen zijn er natuurlijk naar. U hebt misschien wel de beelden gezien van de recente rellen in Den Bosch, van de politie-actie vorig jaar in een woonwagenkamp aan de rand van Maastricht en van de reactie van de woedende telers die dan maar de autosnelweg afsloten. Veel kwekers tappen daarenboven illegaal stroom af omdat de elektriciteitsrekening anders te hoog oploopt en brengen desnoods de hele buurt in gevaar. Men schat die diefstal op zo’n 200 miljoen euro (juist, 8 miljard frank) per jaar. Hennep moet in tropische omstandigheden geteeld worden en in veel van die huizen staat de schimmel op de muren wat meestal alleen een probleem is voor de eigenaar en in Nederland is dat zeer dikwijls een woningcorporatie. Die huistelers verkopen hun oogsten bijna altijd aan de zogenaamde 800 legale coffeeshops. Die zijn allang gestopt met import uit Afghanistan want de roeskwaliteit van de Nederlandse wiet is even groot. Wat moest gebeuren is natuurlijk gebeurd. De huisteler die graag een jointje rookt en het overschotje van zijn oogst naar de lokale coffeeshop brengt is een uiterst kleine minderheid geworden. In de werkelijkheid maakt de georganiseerde misdaad zich meer en meer meester van de huisteelt. De criminelen leveren huisinstallaties en plantjes en belasten zich met de verkoop. Zij deinzen er allang niet meer voor terug om controleurs van sociale diensten en van woningbouwcorporaties te bedreigen. Zij kennen alles over drugs want zij zijn ook diegenen die harddrugs smokkelen en op straat brengen. En daarmee is het Nederlandse drugsbeleid weer bij af en is het verschil tussen hard- en softdrugs opgeheven. Alles is daarmee zo uit de klauwen gelopen dat politie en gerecht geen andere uitweg meer zien dan maar zelf te roepen: legaliseer het hele boeltje. In de praktijk zal dat niets meer veranderen want de criminelen zullen hun pootjes niet meer terugtrekken en voortaan netjes belasting betalen. Het Nederlandse voorbeeld is dus een waarschuwing voor de idioten die Nederland tot in zijn dwaasheden willen volgen. Jongeren vertellen nu al dat er geen Vlaamse school meer is waar je soms in de school, maar zeker op honderd meter buiten de schoolpoort, drugs kan kopen.