U kent wel de foto’s van dat Londens islamitisch schorremorrie dat de nieuwe “crusaders” een afschuwelijke dood toewenst omdat een paar Denen een cartoon getekend hebben van de uitvinder van hun misdadige ideologie. Die andere schurk, Bin Laden, kan ook nooit lang zwijgen over de kruisvaarders. Toch is die islamitische afkeer van de Europeanen die ooit een dam opwierpen tegen de islamitische veroveringszucht van vrij recente datum.

Eerst 60 jaar na de verovering van Jeruzalem vindt men in een korte Arabische tekst de gortdroge mededeling dat “de Franken” een stukje van het gebied van de Egyptische sultan ingenomen hebben en dat ze niet al te zachtzinnig waren voor de aanwezige… Joden. Nog eens 40 jaar later vinden we de eerste tekst van een islamitische propagandist die beweert dat de kruisvaarders zeventig duizend moslims in de stad vermoord hebben, dwz meer dan 3 of 4 keer het aantal inwoners dat dit onbelangrijke en vuile stadje telde.

Veel belang heeft het allemaal niet want de piepkleine kruisvaarderstaatjes bestaan geen 200 jaar en voor de islamwereld is het definitieve verlies van het Iberisch schiereiland een veel pijnlijker ramp die door de islamisten nog altijd niet aanvaard wordt. De kruisvaarders komen vaagjes weer in het islamitisch bewustzijn wanneer de nakomelingen van de “Franken” na de eerste wereldoorlog het grootste deel van het Midden-Oosten hertekenen en bezetten. Maar echt “populair” worden de kruisvaarders eerst lang na de tweede wereldoorlog wanneer allerlei halfhartige moderne experimenten door corruptie, luiheid en onbekwaamheid mislukken en de achterlijke bevolkingen aangepraat krijgen dat de islam de echte oplossing is.

Nogal wat islamitische haantjes hebben in het Westen gestudeerd en daar maken zij kennis met de revisionistische geschriften van zogenaamde Westerse historici die de traditionele perceptie van de kruisvaarten op de kop zetten (dat zijn dezelfde historische scholen die lange tijd beweren dat de VS de koude oorlog veroorzaken en niet die vredelievende communisten). Die revisionistische blabla vindt dan zijn weg in de islamitische wereld met altijd groter wordend succes.

Politiekcorrecte leugens

Wat zijn zo de belangrijkste politiekcorrecte leugens die je nog altijd bij pseudo-links kan lezen (o.a. in recente uitingen van de Leuvense burgemeester, de ex-voorzitter van de veroordeelde dievenorganisatie SP)? Kruisvaarders trokken niet naar Jeruzalem om het Heilig Graf te bevrijden, maar om het land te koloniseren zoals later Fransen en Britten dat deden. Kruisvaarders waren uitsluitend tweede zonen die geen toekomst hadden in Europa en daarom een eigen rijk op kosten van de arme autochtonen wilden bouwen. Kruisvaarders deden dat met onvoorstelbaar geweld en die arme Arabische dutsjes wisten niet waar zij het hadden. Er valt een of ander af te dingen op deze interpretaties.

De aanhangers van de “godsdienst van vrede” hadden rond het jaar 900 zo’n tweederde veroverd van de landen die christelijk waren ten tijde van Theodosius, de laatste keizer van heel het Romeinse rijk. Het christendom was overal in het defensief en kon alleen nog maar naar Noord- en Oost-Europa expanderen. De aanleiding voor de kruistochten was de slag bij Manzikert in 1071, een gebeurtenis die nog iedere Griek pijn doet. De Seldjoekse Turken versloegen er definitief de Byzantijnse legers, veroverden heel Klein-Azië zodat het nog een kwestie van tijd leek vooraleer Constantinopel zou vallen.

De Basileus (zoals de Byzantijnse of Griekse keizer zich noemde) deed een beroep op de paus en was bereid om het schisma tussen de Westerse en Oosterse kerk op te heffen. Paus Urbanus vond het ook meer dan tijd dat het Christendom eindelijk eens zou reageren op de nooit aflatende islamitische agressie. Urbanus vond steun bij de Normandische ridders die nauwelijks een paar jaar tevoren de Fatimieden uit Sicilië geborsteld hadden en die in de aanval de beste verdediging zagen voor hun juist veroverd eiland.

De oproep van Urbanus had zeer veel succes en in 1099 trokken de kruisvaarders Jeruzalem binnen om volgens de “correcten” een paar koloniale rijkjes te stichten. Nonsens natuurlijk, want er was niemand in het moederland die van de verovering profiteerde of die de nieuwe rijkjes bevelen zond. Oorspronkelijk was het trouwens de bedoeling om al het veroverde gebied aan de Basileus, de vroegere eigenaar, terug te geven. Hertog Godfried (van Bouillon) had in naam van zijn gezellen leenhulde aan de keizer gebracht. Maar toen de kruisvaarders in een hopeloze situatie in Antiochië zaten, durfde de keizer het niet aan hen te helpen met zijn legers. De kruisvaarders overwonnen toch en hadden geen zin meer om hun veroveringen aan een heerser te geven die hen in de steek had gelaten en zijn feodale plichten niet had vervuld.

De meeste belangrijke leiders zoals Robrecht van Vlaanderen en de Normandische hertog Robert Curtehose keerden zo vlug mogelijk weer naar huis. Zelfs Godfried, die al zijn goederen had beleend, wou terug (hij deed nooit afstand van zijn titels), maar liet zich tenslotte toch overtuigen om in Jeruzalem te blijven, zij het niet met de koningstitel.

Andere tijden, andere zeden

Maar het blijft onbegrijpelijk voor vele moderne (slechte) historici om zich onder de huid van een vroegere tijd te werken en de mentaliteit te begrijpen van mensen die al hun leven en bezittingen opofferden uit christelijke overtuiging.

De kruisvaarders gingen inderdaad niet zachtzinnig te werk bij de verovering van de stad. Godfried vermeldt in een bekende brief dat hij tot aan zijn knieën in het bloed van moslims waadde. Dat is natuurlijk retorische nonsens, want het kleine Jeruzalem was alleen een symbool en er waren waarschijnlijk geen 20.000 mensen aanwezig, meestal vluchtelingen uit de omgeving. Maar het is duizenden jaren lang een gewoonte dat men de verdedigers van een stad een eervolle aftocht aanbiedt. Weigert men de overgave, dan is niemand zijn leven zeker bij een eventuele verovering. Alexander de Grote in Tyrus, Sulla bij de Samnieten, Nur-ed-Din in Aleppo en sultan Bayars in Antiochië tegenover de Christenen, de bevelhebbers van Ghingis in Kiev of Timoer-Lenk in Bagdad laten na de verovering geen mens of dier meer in leven.

Een onnozele uitgetreden non als de Amerikaanse Karen Armstrong vind het in haar Jeruzalem-boek nodig om deze barbaarse gewoontes alleen de kruisvaarders aan te rekenen en te wijzen op het ridderlijk gedrag van Salah-al-din na zijn herovering van de stad. Ze “vergeet” te vertellen dat de christelijke bevelhebber Salah-al-din verzekerde dat hij geen levende moslim in de stad zou vinden als de sultan de christenen geen vrije aftocht bood.

“Heilige stad”

De stad heeft in die tijd alleen een symbolisch belang voor Christenen en Joden. Voor de Arabieren zijn Cairo, Bagdad en Damascus de belangrijke steden en niet dat vuil rattennest zonder strategische of commerciële waarde. Een van de opvolgers van Salah-al-din schenkt trouwens Jeruzalem, Nazareth en Bethlehem aan de Duitse keizer Frederik II. Islamieten liegen nog altijd als ze zeggen dat Jeruzalem de derde heilige stad van hun geloof is omdat M. ibn Abdollah daar eventjes ten hemel gevaren is om er te confereren met andere profeten. In de koran komt het woord Jeruzalem niet voor omdat de stad nog in Byzantijnse handen was toen ibn Abdollah stierf. Jeruzalem is alleen maar heilig omdat de stad niet meer in islamitische handen is.

Toen koning Hoessein er de plak zwaaide tot 1967 was er niets heiligs aan de stad en geen enkele Arabische leider kwam er op pelgrimstocht. Een agressieve ideologie als de islam vindt het normaal iedereen te onderwerpen, maar aanvaardt niet dat de tegenstanders ook maar een vierkante centimeter heroveren van wat hen ooit toehoorde.