In Knack van 11 juli 2001 deed Louis Tobback een opvallende bekentenis in verband met de witte mars van 1996. Er kwamen toen 300.000 mensen op straat in Brussel om te protesteren tegen het feit dat de Belgische staat niet bekwaam was om onze kinderen te beschermen. Het regime zat in die dagen met grote schrik, zo bekende Tobback, maar die angst verdween toen de ministers merkten dat de mensen betoogden in het wit en zonder slogans. Het wit, aldus Tobback, symboliseerde onschuld en maagdelijkheid, maar betekende ook dat er geen boodschap was. “Daar was ik niet bevreesd voor.” En bijgevolg is alles gebleven zoals het was. Het volk liet zich zien, maar uitte geen woede, en de regenten regeerden voort alsof er niets gebeurd was.

Gisteren hebben 80.000 Belgen het nog eens over gedaan. Een betoging zonder politieke eisen, een stil “machtsvertoon” dat een vertoon van onmacht was, of erger nog: een symbool van machtsabdicatie. Het volk toonde zich, maar uitte geen woorden. Het bood massaal de andere wang aan. De regenten zullen verder regeren alsof er niets gebeurd is.

Het ligt aan de aard van ons land. Zes miljoen Vlamingen vormen de meerderheid in België, maar laten zich al 175 jaar ringeloren. De macht van het getal is hier impotent. Lode Claes noemde het treffend “de afwezige meerderheid.” Zondag liet de meerderheid zich weer eens zien, maar naar aloude gewoonte deed ze haar mond niet open en vroeg ze niets. De kranten schrijven dat ze “diep onder de indruk” zijn. Het regime zegt dat het “diep onder de indruk” is. Wie het gelooft, is onnozel.

Kan men voor zo’n volk iets anders opbrengen dan misprijzen? Kan men een andere conclusie trekken dan dat dit volk krijgt wat het verdient? Aan het eind van zijn Bormsgedicht schreef Willem Elsschot:

Gij dacht, O lijdzaam volk, dat ‘t gruwelijk getij
der oude tyrannie, voor eeuwig was voorbij.
Weet nu dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord
zoo lang gij stamelend bidt of bedelt bij de poort.

Die boodschap, zestig jaar geleden neergeschreven, is nog altijd brandend actueel. Ze zal actueel blijven zolang België bestaat, want België is gebouwd op het principe van de gecastreerde meerderheid.

Gisteren stonden er 80.000 burgers stamelend te bidden en te bedelen aan Verhofstadt’s poort. Hun stem zal niet gehoord worden, want ze deden hun mond zelfs niet open. “Waardig” noemt de pers deze houding. Het is het soort waardigheid dat onze kinderen het leven kost. Wie denkt dat dit het gruwelijke getij der oude tirannie ook maar enigzins zal temperen, maakt zichzelf witte blaaskens wijs.