In een interview met La Libre Belgique zet Elio di Rupo nog eens de puntjes op de Franstalige i: Brussel is en zal Franstalig blijven. Hij zou zich wel eens kunnen vergissen. Erger is dat hij in het interview de ene leugen aan de andere rijgt. Jammer dat dat er in de Vlaamse kranten niet bijverteld wordt.

In het interview reageert Elio di Rupo nog maar eens op de uitspraken die Yves Leterme deed op de voorstelling van de memoires van Wilfrid Martens. Hij zei toen onder meer dat het statuut van het Hoofdstedelijke Gewest in een volgende communautaire ronde besproken zou moeten worden. Laurette Onkelinx noemde Yves Leterme naar aanleiding van die uitspraken al «dangereux».

Maar terug naar het interview van Elio di Rupo van vandaag in La Libre Belgique. Er staat alvast één zinnetje in dat alle Vlaamse politici best in dikke rode letters op een groot stuk papier schrijven en boven hun bed hangen, zeker als ze denken enige kans te maken in 2007 een nieuwe communautaire ronde zonder ernstige kleerscheuren te doorstaan:

Nous ne demandons rien.

Hoewel, en dat is eigenlijk al de eerste leugen van Di Rupo: hij vraagt wel degelijk iets, namelijk het status quo, maar is slim genoeg om dat te verkopen als «rien» waarvoor dus ook niet betaald hoeft te worden. Eens benieuwd hoeveel Vlaamse onderhandelaars die bluf zullen weten te doorprikken.

Vervolgens vraagt hij de uitbreiding van het Brusselse Gewest, «où vivent 90 pc de francophones». Welke redenering gaat daarachter schuil? Vraagt Di Rupo meer Lebensraum voor die negentig procent Franstaligen? In Vlaanderen wonen meer dan negentig procent Nederlandstaligen, en met eenzelfde redenering kan Vlaanderen dus net zo goed een uitbreiding van het Vlaamse Gewest vragen. Ik heb echter zo een vermoeden dat Elio di Rupo niet bang dient te zijn voor zulke Vlaamse tegeneis. Hij gaat in zijn discours echter wel voorbij aan een klein detail wat betreft de Brusselse realiteit, want is het werkelijk zo dat negentig procent van de inwoners er werkelijk Franstalig is? Iemand zou Elio di Rupo eens het telefoonnummer van Wouter Bos moeten geven vóór de gemeenteraadsverkiezingen van oktober, zodat hij niet voor al te grote verrassingen komt te staan. (En dan kan hij meteen ook zijn Nederlands nog eens wat oefenen.)

Over naar de volgende leugen van Di Rupo:

Aujourd'hui cette solidarité va du Nord vers le Sud, mais il faut tenir compte de l'histoire depuis 1831. La solidarité a été du Sud vers le Nord durant plus d'un siècle. Et de quelle manière.

Professor Juul Hannes heeft daarover een totaal andere mening, maar dat zal Elio di Rupo ongetwijfeld worst wezen. Verder haalt hij de talrijke investeringen van de laatste vijftig jaar als bewijs aan voor hoe goed België Vlaanderen wel behandeld heeft. De haven van Zeebrugge en de autowegen bijvoorbeeld. Dat weegt ongetwijfeld op tegen de witte olifant in Ronquières, die anderzijds zaken als de IJzeren Rijn natuurlijk totaal overbodig maakte. Bovendien slaagt Elio di Rupo erin de financieringswet, één van de vele middelen om Vlaanderen financieel te pluimen, totaal nadelig… voor Wallonië te noemen. Misschien omdat hij vindt dat Vlaanderen nóg meer zou moeten betalen?

Deze leugen wordt opgevolgd door een redenering die werkelijk om van te snoepen is:

Récemment, la Flandre a encore tenté de démontrer que les Wallons avaient des revenus bien moindres que les Flamands: quand on fait l'analyse, on se rend compte que dans certaines communes flamandes, les revenus sont plus bas que dans la moyenne des communes wallonnes.

Wat zegt die man nu eigenlijk? Niet dat het Vlaamse gemiddelde onder het Waalse gemiddelde ligt, maar dat er in Vlaanderen enkele gemeenten gevonden kunnen worden die onder het Waalse gemiddelde liggen. Eigenlijk bevestigt hij het Vlaamse verhaal, maar weet er een draai aan te geven zodat een onoplettende lezer met de indruk van het totaal omgekeerde zou kunnen achterblijven. Want de toestand zou pas echt dramatisch zijn indien er in Vlaanderen zelfs niet één gemeente zou gevonden kunnen worden die onder het Waalse gemiddelde ligt. In een normale toestand zou je immers kunnen verwachten dat ongeveer de helft van de Vlaamse gemeenten ook onder het Waalse gemiddelde zouden liggen, en omgekeerd.

Daarna wordt het interessant, en de stijl van Elio di Rupo is zeer subtiel. Waar hij in het begin van het interview Yves Leterme geen «gevaarlijke separatist» wil noemen omdat dat zijn stijl niet zou zijn, probeert hij op het einde wel een beeld van hem op te hangen als zou hij oneerlijk zijn en de Vlamingen voor de gek willen houden:

Peut-être […] tout simplement, il ne veut plus de la Belgique et du royaume.

«Misschien» dus. Elio di Rupo heeft niets gezegd, maar het toch maar lekker wél gezegd. En let op het woordje «royaume», want wat komt dat hier doen? Yves Leterme die in het geheim in een schuurtje achter zijn geitenstal al aan een guillotine aan het timmeren is wordt hier meesterlijk ontmaskerd. Wees er maar zeker van dat Elio di Rupo zijn woorden hier goed gewikt en gewogen heeft, want La Libre Belgique is zo ongeveer de meest koningsgezinde krant in België, en zo'n waarschuwing zal bij de lezers ongetwijfeld blijven hangen. Een Waals socialist als verdediger van het koningshuis, het is ooit anders geweest. Hoe dan ook heeft Elio di Rupo al zijn verklaring klaar waarvoor Yves Leterme aan die guillotine in het geheim moet werken:

Parce qu'il n'y a certainement pas de majorité en Flandre pour cela.

En daarmee zijn we bij een nieuwe leugen terechtgekomen, want De Stemmenkampioen kwam in december verleden jaar toch wel even tot een heel andere conclusie. Die «certainement» is dus meer een wensdroom van zijn zijde dan wat anders.

Tot slot pleit Elio di Rupo voor een Franstalige Eerste Minister:

Mais, plus largement, sur la durée, sur une période de 20, 30 ou 40, dans un pays où il y a 40 pc de francophones, je pense qu'il ne serait pas anormal que pendant 4/10es du temps, il y ait un Premier ministre francophone, de quel que parti que ce soit.

Elio di Rupo heeft daarbij, geïsoleerd bekeken, warempel nog gelijk ook, maar voortgaande op dezelfde redenering zou men ook kunnen stellen dat het aantal ministers in de federale regering de verhouding 60/40 zou moeten weerspiegelen, en dat die verhouding zich verder ook in de ministeries, op de ambassades, enz… zou moeten voortplanten. België is echter geen normaal land, en de verhouding 50/50 in de federale regering is gekoppeld aan de pariteit in Brussel.

Dat neemt niet weg dat Vlaanderen ondertussen al 27 jaar geplaagd zit met een reeks Nederlandstalige (geen Vlaamse dus) federale Eerste Ministers die men van veel zaken kan beschuldigen, maar niet dat ze ooit Vlaanderen voorgetrokken hebben wanneer het er werkelijk om ging. Of op gelijk welk ander ogenblik tijdens hun regering. Het zou daarom inderdaad goed zijn dat de volgende federale regering, als die er ooit komt, voorgezeten zal worden door een Waalse Eerste Minister. Het zou de ogen van de zestig procent Vlamingen in dit land ongetwijfeld eens en voor goed kunnen openen, en een snel einde aan België kunnen maken. Daarom steun ik de kandidatuur van Elio di Rupo voor die post, zeker in het licht van zijn reactie op de vraag ernaar door Francis van de Woestyne:

Je vous ai dit quels étaient mes objectifs: redresser la Wallonie, défendre les francophones et un succès pour ma formation politique.

La Wallonie en les francophones, en over België geen woord. Wie zal de werkelijke doodgraver van België zijn?