Dit is een mooie parabel die ik ergens hoorde. Ik neem aan dat hij tot het publieke domein behoort. Elke vrijheidslievende blog in Vlaanderen zou hem moeten plaatsen. Leve de vrijheid van mening! Weg met de censuur! F*** You, De Morgen!

Ik kan me alleen een beeld uit mijn jeugd voor de geest halen. Ik ben
een stadskind, geboren in een rijhuis, midden in een straat vol
bakstenen gevels. In de zomer namen we de tram en reden naar een
buurdorp waar nog dennenbossen waren. We speelden in de schaduw van de
bomen, raapten dennenappels en sprokkelden brandhout voor de winter.
Tussen de verdorde naalden kropen grote, rode bosmieren. We mochten ze
niet plattrappen van moeder. Het waren ook levende wezens die alleen
beten als ze zich aangevallen voelden. Het bos was hun biotoop en wij
waren er de indringers. Op een bepaald ogenblik zagen we echter mieren
in onze keuken, in de stad. Hele kolonies trokken over de vloer, liepen
over de tafel, zaten in de voorraadkasten. Dàt kon moeder niet hebben,
want die keuken was hààr terrein. Ze probeerde eerst met DDT, maar dat
hielp niet. Toen zocht ze waar het nest zich bevond en ging er met de
bunzenbrander op los. Het probleem was van de baan.