Hugo Schiltz was een groot staatsman, dus ik maak zijn woorden tot de mijne: “Leve België!” Zo, de slagzin hebben we, nu nog de betekenis. Onder “België” zou ik alvast niet het federale België van Sint Hugo verstaan, maar het unitaire België. Veel efficiënter: minder parlementen, ministers, bevoegdheidsconflicten en grendelsabotage. En democratischer: de unitaire meerderheid beslist, punt uit, ook als die meerderheid toevallig uit Vlamingen en de minderheid uit Franstaligen bestaat.

De strategie van Lode Claes om in een unitair België de macht te veroveren had vandaag veel betere slaagkansen dan ooit tevoren. Het internationaal belang van de Franse taal is verschrompeld en het Vlaams economisch overwicht blijft maar toenemen, alle wensdromen van het tegendeel ten spijt. Dat unitaire België biedt dus perspectieven op een staat die de Vlaamse meerderheid naar eigen goeddunken kan inrichten. Alleen jammer dat het niet meer bestaat, want de vooruitziende Walen hadden tijdig maatregelen genomen.

Maar zelfs het huidige België, spilziek en vierkantdraaiend, is nog te verkiezen boven de omvorming van de taalgrens tot staatsgrens. Met mijn hart zou ik zeggen: leve België, want het is mijn geboorteland en ik mag de Walen wel. Maar wat nu volgt is niet uit het hart, het zijn gewoon gevolgtrekkingen uit het Vlaams-nationale uitgangspunt: er bestaat een Vlaamse natie die recht heeft op een eigen staat. Die staat zou België kunnen zijn.

Om te beginnen, is er een rechtse rakker in de zaal? Voor hem hebben we alvast enkele redenen in de mouw om aan (zoniet van) België te houden. Aan Waalse kant is rechts de felste voorstander van het rijk der Germaanse Coburgs. De klassieke partijen melken België nog uit zolang het kan, maar bereiden zich mentaal voor op het rattachement bij Frankrijk. Daarentegen zijn de rechtse tot extreemrechtse partijtjes oprecht gehecht aan België. Zij zien Frankrijk reddeloos in handen van Arabieren en Afrikanen vallen, en Vlaanderen met zijn rechtse meerderheid als een bolwerk tegen een al te verregaande Ueberfremdung. Mocht het in Brussel ooit tot een post-Belgisch referendum over aansluiting bij Vlaanderen danwel bij la Wallonie rattachée komen, dan zullen vele Franstaligen om die reden voor Vlaanderen kiezen.

Nog een argument uit die kringen is de organische vergroeiing van Wallonië met Vlaanderen tijdens eeuwen van staatkundige eenheid onder Albrecht & Isabella of Maria-Theresia. De Zuid-Nederlandse stam heeft heel wat takken over de taalgrens. Eén derde van de Walen zijn verfranste Vlamingen: Spitaels, Van Cauwenberghe, Onkelinkx e.v.a. Voor hen geldt de VB-oproep: “redevenir Flamand”, maar dat heeft alleen kans binnen een gemeenschappelijk staatsverband. Ik weet niet of het VB het racisme aanhangt, de rechter en de verdediging schijnen daarover van mening te verschillen, maar áls het racistisch is, dan kan het beter België omhelzen. Een racist hecht minder aan taal dan aan afstamming, dus dat la Onkelinkx verfranst is, is geen reden om haar tot buitenlander te maken.

Linkse flaminganten zullen in het zog van Schiltz gevoelig zijn voor de volgende overwegingen. De koude economische logica van de natievijandige Nieuwe Wereldorde zou natuurlijk een breekpunt maken van de Vlaamse transfers naar het bodemloze vat van het PS-profitariaat, maar het warme natiegevoel dicteert ons een andere logica. Kijk eens wat Vlaanderen aan duurzaams zou verliezen in ruil voor een besparing op vergankelijke transfer-euro’s.

Nationale bewegingen hebben doorgaans irredentistische eisen, d.w.z. teruggave van verloren gebieden. De links-nationalistische Basken en Bretoenen zweren bij de historische grenzen van Euskal Herria resp. Breizh, inbegrepen gebieden die verspaanst of verfranst zijn. Men moet daar niet te gek in doen, maar het gemak waarmee de huidige Vlaamse separatisten de hele (recent en onvolledig) verfranste dorpengordel ten zuiden van de officiële taalgrens afstoten, is wel het andere uiterste. Net nu die een sterke Vlaamse inwijking kent, zou een normale nationale beweging zijn minstens gedeeltelijke hervernederlandsing ambiëren, maar die kans gaat bij splitsing verloren.

Frans Crols pleit ervoor om Brussel los te laten, hopend dat het zelf voor wederaansluiting zal kiezen, maar zonder de keuze voor Vlaamse onafhankelijkheid daarvan afhankelijk te maken. Zijn argumenten zijn redelijk, maar zo verliest Vlaanderen wel een enorm stuk van zijn patrimonium. Het wordt absurd om Brussel als Vlaamse regeringszetel te behouden zodra een internationale grens Brussel van Vlaanderen scheidt.

De beste kans om Brussel zelfs in geval van Belgische boedelscheiding voor Vlaanderen te behouden, ligt volgens strategen in het toespelen van de separatistische zwarte piet aan de Franstaligen. Dat is heel gemakkelijk (behalve voor de sullen in de Vlaamse elite), namelijk door de onverkorte toepassing van de bestaande Belgische taalwetten te eisen en daar niet op toe te geven. Dan blazen de verontwaardigde Franstalige politici de boel op.

In dat geval blijven wij België en trekken zij eruit. België behoudt zijn hoofdstad, zijn ambassades enz., maar verleent genereus de vrijheid aan zijn Waalse provincies. Wel zouden de Coburgs weigeren om van dát België nog koning te zijn, maar dat maakt dan mooi ruimte voor wat onze vrienden van Meervoud de “Dietse Democratische Republiek” noemen. Aldus dan de ondertitel, maar de naam van de Vlaamse staat blijft gewoon België, lekker historisch geworteld, veel ouder dan de Coburgs, en beter dan die slordige nieuwlichterij die “Vlaanderen” zegt waar ze delen van Vlaanderen, Brabant en Limburg bedoelt. Na de scheiding kunnen de Vlamingen in hun eigen staat juichen: “Leve België!” En voor de genereus met faciliteiten bedeelde Franstalige Brusselaars wordt het la même chose, namelijk: “Vive l’état belgo-flamand!”