Reclamejongen Jan Eelen heeft een filmpje gemaakt (te bekijken via lvb.net) waarin een verwijzing naar “roofdieren” voorkomt. Die term is afkomstig van de vrienden en familieleden van de vermoorde Joe van Holsbeeck (en niet van mij, zoals sommigen denken). Yvan, de 29-jarige kozijn van Joe, verklaarde in La Dernière Heure van 21 april 2006:

“Ik moet onverschillig blijven tegenover die twee roofdieren die [Joe] het leven hebben ontnomen. [...] Mijn vriendin heeft een zoon van twaalf jaar. Hij neemt elke dag de trein. Uiteraard zijn wij bang. We hebben hem zelfs gezegd om zijn MP3 niet meer mee te nemen als hij op stap gaat. Maar is het normaal dat men zich alles moet ontzeggen om te vermijden dat men wordt vermoord? Neen, en het is daarom dat de politici in actie moeten komen, dat ze moeten ophouden met woorden, maar dat ze actie moeten ondernomen opdat door de dood van mijn kozijn de zaken eindelijk veranderen.”

(Je dois rester indifférent face à ces deux prédateurs qui lui ont enlevé la vie. [...] Ma compagne a un fils de douze ans. Il prend le train tous les jours. Bien sûr que nous avons peur pour lui. Nous lui avons même dit de ne plus prendre son MP3 lorsqu’il sort. Mais est-ce normal de se priver de tout pour éviter d'être tué? Non, c’est pour cela que les politiques doivent se bouger, qu’ils cessent leurs discours, qu’ils agissent pour que la mort de mon cousin fasse enfin changer les choses.)

De vader van de vriend die bij Joe stond toen de jongeman werd doodgestoken, schreef zijn zoon na de moord een brief, waarin volgende passage stond:

“Mijn zoon, ik huil en ik ben razend op de daders van deze verachtelijke daad, [...]. Ik ervaar een gevoel van schaamte omdat ik je heb laten opgroeien in een samenleving waarvan ik deel uitmaak, en die jullie steeds meer het elementaire recht ontzegt om je vrij te bewegen. Na twee fysieke aanvallen, een bedreiging en een poging tot afpersing in minder dan twee jaar, dacht ik dat je het ergste wel had meegemaakt. Ik had niet gerekend op de laffe moord op je vriend die voor je ogen werd gepleegd door roofdieren die uit waren op zogenaamd gemakkelijke prooien. [...] Wat moet er worden gedaan aan de honderden jongeren die, soms letterlijk, hun territorium hebben afgebakend op de metrolijnen en in de openbare ruimte, om hun laaghartige activiteiten uit te voeren? De voorzieningen die jaren geleden werden ingevoerd om naar hen te luisteren hebben op hen geen invloed gehad. Die vraag lijkt centraal te staan, aangezien die mensen, door de totale of gedeeltelijke straffeloosheid waarvan ze genieten, zichtbaar een sterke – zij het negatieve – aantrekkingskracht uitoefenen op een reeks andere jongeren die zich met hen identificeren.”

Het filmpje van Eelen toont een gefrustreerde man die zich boos maakt tegen een jongeman die de arrogantie heeft om hem thuis te komen lastigvallen met een pleidooi voor “verdraagzaamheid.” Velen zullen zich herkennen in de machteloze woede van deze man, wellicht een huisvader met kinderen die zich ergert aan de wetteloosheid in onze samenleving. Zijn opmerking over de naïviteit van diegenen die niet zien dat er in onze samenleving een “oorlog” aan de gang is, verwoordt een gevoel dat wijdverspreid is. Alleen linkse reclamemakers, journalisten en artiesten zijn dermate wereldvreemd dat ze dit niet beseffen. Als deze wereldvreemde “wereldverbeteraars” denken dat ze met dergelijke filmpjes de kiezers zullen overtuigen om niet op een bepaalde politieke partij te stemmen, dan bereiken ze juist het tegenovergestelde.