Stel, gewoon stel, dat je in Cairo – ik weet het mensen, normaal begin je geen tekst op deze neerbuigende en emphatische toon, maar ik mag toch even de Yves Desmet van 13 september kopiëren? – stel dus lezer, dat u in Cairo een theatervoorstelling wil bijwonen. Dan zult u wel eerst door een controle moeten passeren die van het luchtvaartwezen niets meer te leren heeft. Ik las dat in Der Tagesspiegel. Dus geen parfum, zeker geen Zwitsers zakmesje, schoenen uitdoen enzovoort. Op zich is zoiets ginder wel verdedigbaar denk ik – niet alles in Cairo is pluis wellicht – maar de journalist Rüdiger Schaper maakt een vergelijking met Europa. Seltsam aber, wie die Welten sich annähern. Wij staan daar niet ver meer vanaf.

Hij bedoelt dat ook wij Europeanen niet langer vrij zijn om, als het ons zou invallen, een Mozartopera op te voeren, Idomeneo bijvoorbeeld. Voor ons bedaarde burgers leek het enkele jaren geleden nog ondenkbaar… maar bij zulke plannen als het opvoeren van een klassiek Europees werk moet tegenwoordig rekening worden gehouden met de gevoeligheid van onze moslimbroeders, en wij weten intussen allemaal dat die hypersensibel kunnen worden, zeker als ze overdag niets genuttigd hebben.

Ik hoor dat Verhofstadt, terwijl die voor de Kamer had moeten staan, aan de Rijksuniversiteit in Gent een verkiezingsspeech heeft mogen geven voor de studenten van zijn vriend prof.dr. Carl Devos. Een soort politiek dienstbetoon van Devos vermoed ik, in ruil voor de ondersteuning van zijn vakgroep, want iedereen beseft wel dat wetenschappelijk gesproken de politicologie niet veel om de hakken heeft (dixit Karel van het Reve) en dus aan een universiteit niet echt thuishoort. Wél kan dat vak de boodschappen van het regime voorzien van een pseudowetenschappelijk kleedje, en een echte professor kan aan de domme bevolking laten zien hoe een verstandig man denkt over ingewikkelde zaken. Zoiets mag beloond worden.

Het kwam beide heren goed uit laten wij zeggen. Verhofstadt mocht zijn historische kennis laten zien – hij had het over Athene, en de Raad der 500, de Boulè, een soort permanent referendum kunnen wij zeggen – en Devos kreeg een publiekssuccesje.

De politici zelf immers kunnen aan de domme bevolking niéts meer uitgelegd krijgen, als wij Devos’ collega Vande Lanotte in De Standaard bezig horen: “Zelfs complexe dingen moet je kort uitleggen. Anders zijn we de aandacht van de burger kwijt.” Vandeurzen voegde nog toe dat politieke boodschappen altijd “kort en flashy” moeten zijn.

Hoe komen die politici aan zulke bij uitstek ondemocratische opvattingen? Vanwaar die verachting voor de burger? Of vanwaar die verachting voor de vroegere kameraden bij Vande Lanotte? Die zijn niet in staat om te oordelen zegt hij, zich volkomen onbewust van de draagwijdte van zijn woorden. Waarom geloven politici liever de boodschappen die politicologen, enquêteurs, spinnen en slangen hun vertellen… dan wat bijvoorbeeld recent een volksraadpleging in Zwitserland hen zou kunnen leren? Of de raadplegingen in Frankrijk en Nederland, alweer een tijdje terug?