Een maand of wat geleden had ik het voorrecht om in Washington DC het jaarlijks congres bij te wonen van de American Academy of Religion, het invloedrijkste korps deskundigen ter wereld in de religieuze studiën. Belangrijke genodigden waren afwezig omdat hun visum niet in orde geraakt was of omdat zij nog op de luchthaven teruggestuurd waren, dit in het kader van de waakzaamheid tegen de terreurdreiging. Onder hen Tariq Ramadan, de welbespraakte spindoctor van de radicale islam die in de VS op de zwarte lijst staat. Een petitie van de AAR had de veiligheidsdiensten niet kunnen overtuigen om dit zwart schaap binnen te laten. Maar ook zonder hem waren de pleitbezorgers van de islam nog ruim vertegenwoordigd.

In een panel over de Deense cartoonkwestie zat niemand die het zonder als’en en maar’en opnam voor het spreek- of tekenrecht van de cartoonisten en andere hekelaars van de Profeet. Wel was er een woordvoerder van de American Civil Liberties Union, die ondermeer pornografie en het verbranden van de Amerikaanse vlag als cruciale uitingen van vrije meningsuiting verdedigt, maar hij hield zich onledig met de voorspelbare verdachtmakingen jegens islamcritici: “racisme”, “islamofobie”, u kent het intussen.

Dat refrein beheerste ook de discussieronde, waar moslims in het publiek, ook allemaal doctores, zeer egocentrisch het “respect” voor hun eigen gevoeligheden opeisten maar alle opmerkingen straal negeerden of boos afweerden over het gebrek daaraan bij moslims jegens anderen. En dat is meteen het kernprobleem met de islam: ze kennen daar de “gulden regel” der wederkerigheid niet. Integendeel, het hele opzet van Mohammeds heilsstaat en dus van het islamitisch recht is juist de ongelijkheid tussen de islam en de rest: een moslim mag wel een niet-moslim bekeren of om zijn geloof hekelen, maar niet omgekeerd. Welbeschouwd is het de houding van verwende kinderen. Die vinden gelijke behandeling een groot onrecht en worden furieus als iemand hen aandoet wat zij met de grootste vanzelfsprekendheid anderen aandoen.

Er was al helemaal niemand in dat geleerde gezelschap die de waarheidsvraag stelde: was het waarheidsgetrouw van die cartoonisten om Mohammed als een terrorist voor te stellen? De grondteksten van de islam zijn daarover ondubbelzinnig: hij pleegde roofovervallen, nam gijzelaars voor losgeld, liet de gijzelaars verkrachten, dwong zelf de weduwe van een door hem vermoorde man zijn harem in, liet krijgsgevangenen in massa terechtstellen, liet zijn critici door sluipmoordenaars ombrengen, schond de bestaande oorlogsconventies, en zegde eenzijdig een vredesverdrag op zodra hij zich sterk genoeg wist voor de zege.

Maar in het panel zat een professor uit Indonesië, en die wist het allemaal beter. Volgens hem was Mohammed een heel vreedzame en gastvrije man, die ondermeer alle wraakacties op critici verbood. Ik ga ervan uit dat hij niet glashard zat te liegen doch oprecht geloofde wat hij zei. De suikerzoete bewoordingen die hij gebruikte, verrieden dat zijn bron niet de eigenlijke grondteksten waren, maar het soort stichtelijke devotionele literatuur dat ze aan schoolkinderen geven. Als die professor geen toneel speelde, dan vertegenwoordigde hij met zijn Mohammed-verheerlijking de typische “gematigde” moslim, degene die ooit de koran in onbegrepen Arabisch van buiten geleerd heeft maar eigenlijk zeer weinig weet over de inhoud ervan.

Zo iemand neemt zonder nadenken aan dat de islam die hij van huis uit meegekregen heeft, per definitie het goede leert, en dat de waarden die in de wereld als goed gelden, dus logischerwijze ook islamitisch moeten zijn. Als kind ondervindt hij dat hij niet uit vaders geldbeugel mag stelen, want je krijgt slaag als je betrapt wordt, dus neemt hij aan dat stelen on-islamitisch is. Later als publieke intellectueel merkt hij dat wie openlijk de onverdraagzaamheid bepleit, met een slechte pers bestraft wordt, dus gaat hij verkondigen dat onverdraagzaamheid on-islamitisch is.

De meeste mensen zijn niet achterdochtig jegens wat ze van hun geliefde ouders als identiteit meegekregen hebben, dus nemen moslims gewoon aan dat de islam goed is, zonder dat via tekststudie te gaan verifiëren. En leren ze later in het werkelijke leven dat bepaalde zaken daar als goed gelden, dan zullen die dus wel islamitisch zijn. Toen de wetenschap in de mode kwam, stonden ze klaar om buiten verband te citeren dat “de inkt van de geleerden Allah dierbaarder is dan het bloed van de martelaren”. Nu de ecologie trendy is, ontdekken ze plots dat Allah “de mens als rentmeester over de natuur heeft aangesteld” (staat niet in de koran, is zonder bronvermelding ontleend aan de christenen). Botsen ze na migratie naar het Vrije Westen op dat buitengewoon subversieve feminisme, dan blijkt na enig zoeken dat “Mohammed de eerste feminist was”.

Het is met zulke flauwiteiten dat de islam zich afschermt tegen het licht van de redelijke kritiek. Aan halfgeletterden met een goed hart maar een slecht ontwikkeld onderscheidingsvermogen kun je het niet kwalijk nemen, maar voor een heuse professor is zulke doorzichtige zelfvleierij toch wat beneden niveau. Het vergt toch niets buitengewoons aan karakter en waarheidsliefde om de tegenstelling tussen de islam en bepaalde universele waarden onder ogen te zien. Eigenlijk heb ik tegen pleitbezorgers van de islam maar één ding te zeggen: word nou eens volwassen.