Drie jaar geleden verscheen bij een grote, eertijds Vlaams-nationalistische, uitgeverij een boek over het “leven en de liefdes van Leopold I.” Ik heb dat boek nooit gelezen. Zelf publiceerde ik enkele maanden geleden bij een Engelse uitgeverij een geschiedenis van België onder de titel “A Throne in Brussels.”  Ik gebruik daarbij het verhaal van ‘onze’ zes vorsten als kapstok om mijn verhaal over België te vertellen. De monarchie is, samen met de Sociale Zekerheid, immers één van de twee pijlers waarop de Belgische constructie rust.

Vorige week ontving ik een brief van de schrijfster van het boek over Leopold I. Ze beschuldigt mij van plagiaat omdat ik, zonder haar te vermelden, geciteerd zou hebben uit brieven van Leopold die in haar boek vermeld staan. Het is de eerste keer dat ik van plagiaat beschuldigd word. Het feit dat het gaat om mijn eigen hoofdstuk over Leopold I, dat ik reeds in 1999 en 2000 schreef, en toen reeds aan een aantal mensen toestuurde, waaronder een literaire agent in Londen, de Britse auteur Hugo Vickers, en een aantal Vlaamse journalisten en professoren, betekent dat ze haar klacht niet hard kan maken. De brieven waaruit ik citeer werden ook in ander historisch werk reeds aangehaald.

De dame verwijt mij tevens dat ik, in tegenstelling tot haar, geen opzoekingen heb gedaan in het archief van het koninklijk paleis (AKP). Ze verwijst naar de koninklijke archivaris die haar dit heeft bevestigd. Ik weet echter dat de brieven waaruit ik citeer zich in het AKP bevinden. Ik vermeld in mijn boek ook onder welk klassement. Al wie wil kan dit bijgevolg gaan controleren. Op voorwaarde dat hij in het AKP binnen mag. Want daar knelt het schoentje.

Privaat

Het AKP is privé-bezit. Het is eigendom van de Coburgs die wij met zijn allen al 174 jaar onderhouden. Om in het AKP opzoekingen te mogen doen, moet men de toestemming van de eigenaar krijgen. Die krijg je niet zomaar. De archivaris kan weigeren en hoeft daar geen reden voor te geven. Hij wint trouwens vooraf inlichtingen in omtrent alle verzoekers. Men moet ‘waardig’ bevonden worden om in het AKP in de papieren van de familie te mogen snuisteren. Vandaar dat auteurs die het AKP mogen raadplegen, in het voorwoord van hun boeken de koning steevast bedanken voor de ‘gunst’ die hij hen heeft verleend.

Omdat mijn manuscript volgens mijn uitgever de helft te lang was, is een passage waarin ik het over het AKP heb, geschrapt uit het boek. Het ging daarbij om het zogenaamde “Goffinet-archief” dat in 1983 werd ontdekt en dat privé-brieven bevat van de koningen Leopold I en II (over hun huwelijksleven maar ook over hun persoonlijke fortuin). Leopold II had die aan zijn secretaris Goffinet gegeven.

Het Goffinet-archief werd in de tweede helft van de jaren tachtig op diverse veilingen in België en Groot-Brittannië (o.a. bij Sotheby’s in Londen) te koop aangeboden. Begin jaren negentig slaagde de Koning Boudewijn Stichting (KBS) er in om het grootste deel van het archief bij de nieuwe eigenaars terug te kopen. In plaats van de documenten aan het Rijksarchief te geven (waar iedereen ze kan gaan inkijken), zoals dat hoort voor goederen die met gemeenschapsgelden worden aangekocht, werden ze door de KBS aan het AKP geschonken. De KBS wordt o.a. gesponsord met geld van de Nationale Loterij. Door de Goffinet-documenten aan het AKP te geven, heeft de KBS de Coburgs bijgevolg persoonlijk verrijkt en het privé-fortuin van de familie een beetje aangedikt. Wettelijk gezien mag dat niet. In dit immorele land echter maalt niemand om de wet.

Anders piepen

De dame die mij van plagiaat beschuldigt, is, zo schrijft ze, vooral kwaad omdat mijn boek “grotendeels een leugen” is. “U maakt uw land in het buitenland bloeddorstig smerig en noemt zijn bewoners moordenaars. Bent u niet beschaamd?” vraagt ze. Neen, ik ben niet beschaamd omdat ik de buitenlanders mijn mening over België vertel. Ik ben, integendeel, dankbaar omdat ik ginds dingen kan uitgeven die hier niet kunnen.

Heel wat geïnteresseerden hebben mij reeds gevraagd of er een Nederlandstalige versie van mijn boek komt. Ik vrees van niet. Ik heb geen zin om een boek in eigen beheer uit te geven en heb evenmin zin in een uitgever die me geen distributie kan verzekeren via de boekhandels. Het boek werd in het Engels geschreven omdat ik het probleem voorzag dat ik in Vlaanderen geen uitgever met volwaardig distributienet zou vinden. Het hele boek hertalen in het Nederlands wil ik alleen doen indien het de verspreiding kan krijgen waarop andere auteurs kunnen rekenen. Zoniet kan ik mijn tijd nuttiger besteden.

De reden waarom mijn boek de grote uitgevers niet interesseert, is uiteraard omdat ‘ons’ land er niet al te gunstig uitkomt. Mijn thesis is immers dat België, vanuit zijn aard als artificieel land, een constructie is die immoreel gedrag en corruptie aanmoedigt. Dat is een thesis die in een land waar uitgevers kunnen rekenen op adellijke titels (als ze braaf zijn) niet graag gehoord wordt. Vandaar dat ze liever pseudo-heiligenlevens over ‘onze’ koningen laten publiceren door auteurs die het waardig bevonden worden om tot het AKP toegelaten worden.

Wingewest

Ik heb het boek van de schrijfster in kwestie dus niet gelezen, maar ik kan wel vermoeden dat Leopold I er als ‘een goed mens’ uit te voorschijn komt. De dame schreef mij dat ik haar boek moet lezen en dat ik dan wel “anders zal piepen.” Dat “anders piepen” zou er o.a. in bestaan dat ik dan zou erkennen dat Leopold I “zielsveel” van zijn eerste vrouw Charlotte en van zijn tweede (volgens mij: derde) vrouw Louise heeft gehouden. Ik betwijfel dat, omdat naar mijn mening Leopold I een gierige hypochondrische misantroop was die niet tot liefde in staat was, behalve voor geld. 175 jaar geleden bekeek hij vanuit Londen de gebeurtenissen in Brussel, en spoedig zag hij de kans schoon om van ons land zijn wingewest te maken.

Dat hij niet van dit land noch van zijn bewoners hield, heeft hij nadien duidelijk gemaakt in meerdere brieven uit het Goffinet-archief. Die zijn wellicht niet te vinden in het boek van de dame, maar wel in het mijne, en na te lezen in het AKP (indien u binnenmag). Leopold I haatte België en de Belgen, maar hij bleef in Brussel hangen omwille van het goud, zijn énige liefde.