Een zwangere vrouw loopt op straat. Ze passeert een groep hangjongeren die haar naroepen “Nederlandse hoer!” Daarop ontstaat een gevecht tussen een van de bewoners van de wijk en de groep jongeren, waarbij de bewoner wordt doodgeschoten door de politie omdat hij zwaaide met een mes in de hand. Vanaf dat moment breekt de pleuris uit. De hele wijk komt in rep en roer. De Utrechte volkswijk wordt hermetisch afgesloten om de rellen met politie en bewoners in de hand te houden.

De burgemeester plant een wandeling in de wijk die voortijdig wordt afgebroken. De sfeer is grimmig. Wie naar het ongenoegen van de bewoners peilt, hoort een gemeenschappelijke klacht. De laatste jaren is de boel verziekt. De volkswijk bestaat nu uit Antillianen, Marokkanen, Turken en Nederlanders en daartussen zitten spanningen. De sociale cohesie werd aangetast. Vijandschap en agressie bepalen de sfeer. Nederlanders zitten met het gevoel, dat die “anderen” vertellen wat ze wel of niet mogen doen. Door beleid en politie voelen ze zich in de steek gelaten.

En die “anderen” voelen zich gediscrimineerd, of kijken eveneens argwanend naar die groepjes rondhangende  jongeren die de buurt verzieken. De welzijnssector neemt het woord: Het is echt niet zo, dat er geen initiatieven genomen worden, en de laatste tijd gaat het beter!

Dit is dus volgens de welzijnswerker, niet de realiteit van iedere dag. Volgens de buurtbewoners echter wel.

Dat verschil in perspectief tussen beleidmatig denken en het oordeel van wijkbewoners, zag ik ook in Antwerpen. Beleidsmatig kijkt men zorgvuldig om de problemen heen. Die is nochtans bijzonder eenvoudig. Een groep jongeren die tegen een vrouw “hoer” roepen, zoeken problemen. Dat moet je aanpakken, dat a sociale gedrag, bij jongeren zelf, hun familie en moskees. Die problemen met het gedrag van jongeren moet besproken worden thuis, en op plaatsen waar de positie van vrouwen ter spraken komt, in de moskee. Omdat wat tot het probleem leidt, de traditionele kijk op Islamitische vrouwen is.

Rondhangen kan niet. Zet wie geen werk heeft en overlast geeft, heeft, tegen betaling van zijn uitkering in verplichte opleiding knelpuntberoep of bij de lokale groendienst. En dit zonder onderscheid van achtergrond of kleur. Beboet direct iedereen die overlast geeft. Plaats in moeilijke wijken een meldpunt dat bij problemen direct de stand van zaken kan opnemen en politie of sociale diensten informeren. Bouw een netwerk op van bemiddelaars die kunnen worden ingeschakeld, preventief, tijdens crisis en nazorg. Stop met vergaderen, met papieren beleid, leuteren en naast de kwestie kijken.

Wie voor het multiculturele feest opdraait zijn de armen die laagopgeleid gedwongen samenwonen in wijken, binnen een volkomen andere wereld dan de welzijnswerker, met zijn papieren plan in de zoveelste vergadering.

De goedbedoelde initiatieven, het eeuwig optimisme van de welzijnssector voelen aan als verraad voor wie in kansarme wijken woont. Wat aan de basis ligt van dit incident,is geen “subjectief” onveiligheidgevoel, maar de woede van mensen, die er genoeg van hebben getreiterd te worden door jongeren van andere origine die “hoer” roepen. Daar begint het mee, daar moet je dus op ingrijpen. De rest is doodgewoon flauwe kul.