Toen ik gisteren de krant las viel ik bijna van mijn stoel: Fatima Bali in een interview met De Standaard, die daar verklaringen aflegde die zo weggeknipt leken uit een verkiezingsbrochure van het Vlaams Blok van jaren geleden. Inderdaad, Vlaams Blok, want het Vlaams Belang van vandaag zou zoiets niet meer durven schrijven, en met reden, want het zou prompt een nieuw racismeproces aan zijn broek gelapt krijgen.

Wat zegt Fatima Bali daar immers allemaal? «We zitten nu met jongeren die geen voeling meer hebben met de samenleving, agressief worden, geen respect hebben of hun heil zoeken in fundamentalisme.» En over het alcoholverbod in sommige allochtone (nieuw-Vlaamse?) winkels: «het fundamentalisme is een realiteit». En nog een citaat, speciaal opgedragen aan Marij uijt den Bogaard: «Als moderne jonge gasten plots beginnen rondlopen met een lange baard en zich beginnen afsluiten van de maatschappij, moet je dan niet alarm slaan?» De correcte vraag is misschien eerder of we vandaag eindelijk al over zoiets alarm mogen slaan, en indien –indien– ja, sinds wanneer dan wel? Schreef het Vlaams Blok in de jaren negentig in meer dan twee pamfletten of brochures na mekaar wat Fatima Bali vandaag zegt, werden de teksten op het beruchte proces als bewijsstukken aangebracht om het racisme en de kwade wil van de partij aan te tonen. «Systematisch», weet je wel.

Over Vlaams Blok/Belang en deze ware talibanisering van Borgerhout gesproken, zouden er nog zo van die dingen zijn die het Vlaams Blok verkondigde, waar het voor veroordeeld werd, maar die feitelijk waar zijn? Die no go-zones in Brussel bijvoorbeeld, waar de politie niet meer mag binnenkomen, zou daar dan toch iets van aan zijn? Dat er allochtone meisjes lastiggevallen worden, ja zelfs verkracht, omdat ze geen hoofddoek gebruiken, zou dat waar kunnen zijn? Het past immers allemaal nogal goed in het rijtje van lange baarden, alcoholverboden en verbod op muziek… En ik die dacht dat immigratie en multicultuur één groot feest was, om over de verrijking van ónze cultuur nog maar te zwijgen.

Ondertussen vraagt Fatima Bali met aandrang «dat het debat gevoerd wordt». Meer zelfs, het moet «in zijn globaliteit» gevoerd worden. Of misschien toch niet, want Fatima Bali heeft de conclusie eigenlijk al klaar: «Moet je dan niet tegen de stad en de Vlaamse regering durven te zeggen dat er wat misloopt met het tewerkstellingsbeleid.» En «[v]oor Borgerhout vraag ik de komst van een diversiteitambtenaar». Hoewel: «We hebben hier een legertje aan welzijnswerkers, die lovenswaardig werk doen, maar er is hier geen basiswerk meer waarmee de allochtonen worden bereikt.» Wat doen die welzijnswerkers dan wel dat zo lovenswaardig is als het toch geen effect heeft? Het is hoe dan ook duidelijk dat Fatima Bali weet wie schuld heeft aan de problemen van vandaag: de stad en de Vlaamse regering, uiteraard, en de oplossing is eenvoudig: een diversiteitsambtenaar die het groepje professionele pamperaars nog moet komen vergroten. Diversiteitsambtenaar, het woord alleen al! Maar enige reflectie over wat er misschien wel eens fout zou kunnen zitten bij de allochtonen zelf is er dus niet bij, maar het was waarschijnlijk ook helemaal de bedoeling niet dat het debat in zo'n globale globaliteit gevoerd zou worden.

Helemaal grotesk, of is pathetisch een beter woord, wordt het op het einde van haar interview: «Ik was deze week op een feest van allochtone kinderen, de zaal zat vol enthousiaste allochtone moeders. Die vragen dan ook, waar zijn de media nu?» Moeten de voltallige nationale media nu ook al opgetrommeld worden telkens enkele allochtonen eens een feestje organiseren zonder dat er relletjes uitbreken? De komende weken worden er over het hele Vlaamse land talrijke communiefeesten georganiseerd, telkens zalen vol enthousiaste autochtone kinderen, moeders en vaders. Ik twijfel er niet aan dat ook zij zich ettelijke keren vertwijfeld en in zijn globaliteit de vraag zullen stellen, waar zijn de media nu? Ja toch?