Volgens een nota van het kabinet van Brussels minister Benoît Cerexhe (cdH) zou het voor de Vlamingen geen goede zaak zijn als zij de komende federale verkiezingen in Halle-Vilvoorde daadwerkelijk zouden boycotten of in het honderd sturen. Deze nota gaat echter (impliciet) uit van een aantal veronderstellingen waar toch wel wat vraagtekens mogen bijgeplaatst worden.

Al naargelang het scenario zou het gevolg van een boycot in Halle-Vilvoorde kunnen zijn dat de Franstaligen tot zes extra kamerzetels in de wacht kunnen slepen in de kieskring. Of het er meer of minder zouden zijn, doet er eigenlijk niet toe, maar het is opmerkelijk dat een krant als De Standaard de resultaten en de conclusie van de nota publiceert zonder enige randbemerking, en zelfs de titel «Boycot verkiezingen zou Vlamingen geen goed doen» boven het artikel plaatst. Ik zit dus sterk met de indruk dat de krant meestapt in de redenering van Benoît Cerexhe, en denkt dat de nota een argument is tegen de actie van de burgemeesters. Laten we echter toch even de puntjes op de i zitten:

Ten eerste is het merkwaardig dat zulke waarschuwing uit de hoek van de Franstaligen komt. Als er een reële kans zou bestaan dat de Franstaligen extra kamerzetels in de wacht zouden kunnen slepen door de actie van de burgemeesters, dan zouden zij ook geen reden hebben om de actie van de burgemeesters te doen stoppen, wel integendeel zelfs. Het zijn echter vooral de Franstaligen die groot misbaar maken over de actie van de burgemeesters, wat mij doet vermoeden dat zij eigenlijk zelf niet in de conclusies van de nota geloven. En zelfs als hun misbaar ingegeven zou zijn door hun bekommernis om de Franstalige stemmen uit Halle-Vilvoorde die door zo'n boycot niet uitgebracht zouden kunnen worden, moeten we als Vlamingen daar toch niet al te naïef over doen: geen haar op mijn hoofd twijfelt eraan dat de Franstaligen zonder verpinken desnoods een heel miljoen Franstalige stemmen uit heel Vlaanderen zouden laten vallen als hun dat extra zetels zou opleveren in de Kamer in verhouding tot hun aantal in België. Op dat vlak kunnen we van hen nog wel iets leren: het onderscheid tussen het wezenlijk en het bijkomstige.

Een ander punt is echter dat de nota van het kabinet van Benoît Cerexhe ervan uitgaat dat in voorkomend geval de verkiezingen ook geldig zouden verklaard worden. En wie verklaart ook al weer die verkiezingen voor geldig? Precies: de federale Kamer. En om een meerderheid in de Kamer te halen, heb je zuiver wiskundig ook Vlaamse stemmen nodig. Dat zou dus betekenen dat de Vlaamse partijen eerst in Halle-Vilvoorde zouden zorgen voor een boycot omwille van de ongrondwettelijkheid van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde, en vervolgens zonder problemen diezelfde verkiezingen geldig zou verklaren in de Kamer. Welke Vlaamse partij gaat daaraan meedoen? Ik zie zelfs een sp.a-SPIRIT in dit verband niet in staat een herhaling van het kunststukje dat ze afleverden in verband met het migrantenstemrecht op te voeren. Een Vlaamse partij die van plan is de verkiezingen geldig te verklaren na 10 juni zonder splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, zal ook niet in haar eigen vlees snijden door een boycot in Halle-Vilvoorde op 10 juni zelf.

Tot slot, zelfs als het tot een boycot in Halle-Vilvoorde zou komen, en er worden enkele Vlaamse stemmen gevonden om samen met de Franstaligen de federale verkiezingen geldig te verklaren –Groen! bijvoorbeeld– dan denk ik dat de Franstaligen daarmee meteen ook de onafhankelijkheid van Vlaanderen een zeer grote stap dichterbij zullen gebracht hebben. Zulke stap zou bijvoorbeeld ook internationaal de nodig aandacht trekken, en de erkenning van een Vlaamse onafhankelijkheidsverklaring aanzienlijk vergemakkelijken. De zes extra kamerzetels die het kabinet van Benoît Cerexhe meent te kunnen ontwaren in Halle-Vilvoorde zouden daarom niet meer zijn dan een Pyrrhus-overwinning, en misschien zelfs dat nog niet.

Ik denk echter dat het nooit zover zal komen. Indien de Vlaamse partijen over vijf minuten politieke moed zouden beschikken, was Brussel-Halle-Vilvoorde al lang geleden gesplitst. Een succesrijke boycot van de federale verkiezingen in Halle-Vilvoorde vergt echter meer dan vijf minuten politiek moed –enkele weken lijkt mij wat dat betreft een veel juistere schatting– wat mij op dit ogenblik doet vermoeden dat de verkiezingen in Halle-Vilvoorde zonder al te veel problemen zullen doorgaan. Ik betwijfel niet dat er bij de burgemeesters en vooral de actievoerders rond hen veel Vlaamse goede wil aanwezig is, maar vrees het ergste, en hoop dat ik ongelijk zal krijgen.