Als we de krantencommentaren moeten geloven eindigde het debat tussen Yves Leterme en Elio di Rupo op een gelijk spel. Het is best mogelijk dat het debat geen winnaars kende, maar toch vallen er drie verliezers aan te duiden.

Ik zal maar meteen bekennen: het debat heb ik niet gezien, maar het verslag ervan heb ik wel gelezen. Wat de inhoud van het debat betreft is het niet moeilijk het eens te zijn met de krantencommentatoren: potten werden er niet echt gebroken, maar op nog meer dan veertig dagen voor de verkiezingen valt dat misschien ook niet te verwachten in een debat tussen twee kopstukken die vandaag al weten dat ze na de verkiezingen hoogstwaarschijnlijk tot elkaar veroordeeld zullen zijn. Ik vraag me echter wel af wat de commentatoren eigenlijk verwacht hadden van het debat, wanneer ze concluderen dat het geen winnaars heeft opgeleverd: hoe had immers één van hen het debat kunnen winnen? De twee spreken immers voor een verschillend kiezerspubliek, hoewel ze er tegelijkertijd toch moeten voor oppassen dat ze door het kiezerspubliek van de andere niet als de baarlijke duivel opgevat worden. Dat betekent dat de strategie voor zo'n debat nogal gemakkelijk gekozen is: speel op veilig en ga de grootste controverses uit de weg, en dat is wat er ook gebeurd is. Dat tijdens het debat dus niets «interessants» verkondigd zou worden stond al op voorhand in de sterren geschreven. De enige die Yves Leterme onderuit had kunnen halen op het debat was Yves Leterme zelf, en idem dito voor Elio di Rupo.

Toch zijn er drie verliezers, hoewel niemand dat opgemerkt lijkt te hebben. Inderdaad, het feit dat het debat tussen Yves Leterme en Elio di Rupo ging toont nog maar eens aan dat Johan vande Lanotte, Guy Verhofstadt en Didier Reynders in het diepst van hun gedachten misschien wel kandidaat-premiers zijn voor na 10 juni, in de praktijk zijn ze echter alledrie outsiders, en dat werd nog maar eens onderstreept. Voor iemand als een Guy Verhofstadt, en die is nota bene op dit ogenblik premier, moet het toch pijnlijk zijn vast te stellen dat hij niet eens uitgenodigd werd. Hetzelfde voor Johan vande Lanotte die zich nog niet eens zo lang geleden zelf uitriep tot kandidaat-premier, terwijl Yves Leterme nog niet eens heeft willen zeggen óf hij überhauptwel aan de verkiezingen zal meedoen. En Didier Reynders is de enige andere Franstalige kandidaat-premier, maar niemand in Vlaanderen die het over hem heeft als het gaat over de vraag of een Franstalige Eerste Minister wel mogelijk zou zijn in België. Slotsom: geen winnaars, maar wel drie verliezers na het eerste kopstukkendebat in deze verkiezingscampagne.