De VN-organisatie garandeert in haar charter de soevereiniteit en territoriale integriteit van al haar lidstaten.  Maar sommige lidstaten zijn gelijker dan andere, want momenteel werkt zij naar het verdere verknippen van lidstaat Servië toe.  Niets om van wakker te liggen?  Toch wel, het is weer eens één stap in de ontmanteling van de moeizaam opgebouwde internationale rechtsorde, die parallel verloopt met de binnenlandse ontmanteling van de vrijheden via muilkorfwetten, antiterreurwetten die de vrijheid van vereniging aantasten, en Patriot Acts die de ongrondwettige bevoegdheden van de veiligheidsdiensten uitbreiden. 

Tegen Servië is alles geoorloofd omdat het land nog steeds aan de schandpaal staat.  Terwijl de Serviërs na 1991 gewoon hun eigen woongebieden in het verbrokkelende Joegoslavië trachtten te behouden, werden zij beschuldigd van het nastreven van een “groot-Servië”.  Zij hebben het vervolgens ook wel voor zichzelf verbrod door zich, zonder acht te slaan op de camera’s, inderdaad ernstig te misdragen tegenover niet-Serviërs die in diverse enclaves van Kroatië en Bosnië onder hun gezag kwamen.  Terwijl de moslimse geheelonthouders in Sarajevo hun beperkte middelen met maximale efficiëntie inzetten en met behulp van New-Yorkse PR-firma’s een buitengewoon succesrijk propaganda-offensief ontplooiden, gooiden de aanvankelijk zegevierende Servische zuipschuiten hun eigen ruiten in.

Een noodlottige vergissing was de Servische “genocide” op Bosnische moslims in Srebrenica in juli 1995, met volgens de media 8000 slachtoffers.  De Canadese generaal-majoor Lewis McKenzie (“The real story behind Srebrenica”, The Globe and Mail, 14 juli 2005), oud-bevelhebber van de VN-vredesmacht in Sarajevo, rekent voor dat 2 à 3.000 een veel realistischer schatting is: “Bewijsmateriaal dat op het oorlogsmisdadentribunaal in Den Haag gegeven is, trekt het cijfers van ‘tot 8000’ gedode Bosnische moslims ernstig in twijfel.  In dat cijfer zijn ‘tot 5,000’ mannen begrepen die als ‘vermist’ geklasseerd zijn.  Er zijn ruim 2,000 lijken teruggevonden in en rond Srebrenica, met daarbij slachtoffers van de hele drie jaar strijd in de regio.  Het rekenwerk ondersteunt de schatting van 8.000 niet.” 

Maar die onjuiste schatting heeft allang haar werk gedaan.  De Bosnische moslims hadden duizenden strijders in de “safe haven” van Srebrenica geïnfiltreerd om van daar uit de omliggende Servische dorpen aan te vallen.  Na de dooi in 1995 verwachtten zij een Servisch tegenoffensief, waarop de meesten de enclave tijdig verlieten.  De Bosnische regering had correct ingeschat dat de Servische inname van een onverdedigde stad onder VN-bescherming, zeker in opgeklopte versie, tot internationale mobilisatie tegen de Serviërs zou leiden.  Enkele weken later maakten NAVO-bombardementen gecombineerd met een Kroatisch grondoffensief een eind aan de Servische posities in Kroatië en een deel van Bosnië.  VS-buitenlandminister Madeleine Albright drong de vredesregeling van Dayton op, waarin de Bosnische Serviërs niet eens gehoord werden, want de Servische handtekening was die van rest-Joegoslavisch president Slobodan Milosevic.  Deze had nochtans altijd beweerd dat hij niet bij de oorlog in Bosnië betrokken was, hetgeen in een recent vonnis van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag (een oude en eerbiedwaardige instelling, niet te verwarren met het Joegoslavië-schertstribunaal van Carla Del Ponte) ook erkend wordt.  Maar onder Amerikaanse druk was hij bereid om zijn volksgenoten in Bosnië in de rug te schieten.

Het heeft zijn land weinig opgeleverd.  In 1999 werd het scenario nog eens overgedaan binnen Milosevic’ eigen staat, in de provincie Kosovo.  De Westerse media gonsden van verhalen over een Servische “genocide” op de Albanezen.  Een kwart miljoen slachtoffers in massagraven, zo werd beweerd, genoeg om een militair offensief tegen Servië te rechtvaardigen.  Vandaag houdt alleen Mark Eyskens dit indianenverhaal nog vol, maar het heeft destijds wel zijn werk gedaan.  Kosovo is de facto aan de Servische soevereiniteit onttrokken.  De Albanese meerderheid, zelf het product van de anti-Servische bevolkingspolitiek van Mussolini en Tito en van recente Albanese terreur, is er vastbesloten om zich volledig van Servië los te maken.  Het VN-plan van Marti Ahtisaari willigt haar wensen bijna volledig in. De louter papieren band die nog met Servië zal bestaan, zal niet kunnen verhinderen dat de eigen bestuursinstellingen van Kosovo straks een referendum organiseren en, daardoor democratisch gelegitimeerd, de formele onafhankelijkheid uitroepen. 

’t Is allemaal niet eerlijk, wat de “internationale gemeenschap” Servië aandoet, maar hoe kunnen de Serviërs er concreet het beste van maken?  Zij mogen zeker niet opnieuw de fout maken die in de jaren ’90 tot de hele Joegoslavische burgeroorlog geleid heeft, namelijk vasthouden aan de bestaande grenzen.  Men moet de mens centraal stellen, niet de grenzen, dus de grenzen hertekenen in functie van de menselijke, ook de etnische realiteit. 

Nu zij wettelijk nog in het bezit zijn van Kosovo, zouden de Serviërs een genereus gebaar kunnen stellen door een deel van Kosovo de onafhankelijkheid te schenken.  Gebiedsdelen waar nog een Servische meerderheid overblijft, plus het fameuze Merelveld waar de Serviërs graag hun nederlaag tegen de Turken komen herdenken, blijven bij Servië, en de rest wordt afgestoten, naar schatting driekwart van het grondgebied.  Zo kunnen de Serviërs nog redden wat er realistisch te redden valt.  De Albanezen zullen teleurgesteld zijn dat ze niet het volledige grondgebied in handen krijgen (waaruit zij de resterende Serviërs wel zullen verjagen), maar ook blij dat ze dan meteen onbetwist de onafhankelijkheid in handen hebben.  Als de VN-instanties van de redelijkheid van deze opsplitsing overtuigd kunnen worden, zullen zij de Albanezen wel onder druk zetten om haar te aanvaarden. 

Vandaag zijn de machtsverhoudingen nog niet volledig in het nadeel van de Serviërs.  Maar zij worden gestadig slechter, vooral door de demografische ontwikkeling.  Zoals Mon Detrez eens opgemerkt heeft, hebben de Kosovo-Albanezen het hoogste geboortecijfer in Europa, de Serviërs het hoogste abortuscijfer.  Men rekent vooruit dat de Kosovo-Albanezen bij behoud van het huidige staatsverband binnen enkele decennia zelfs de meerderheid zullen vormen in heel Servië.  Alle overwegingen over “historische rechten” terzijde latend, kunnen de Serviërs met het oog op de toekomst maar best de schade beperken en Kosovo loslaten, en als ze het handig spelen daarbij zelfs de niet-Albanese delen van Kosovo voor Servië behouden.