In een interview met Luk Alloo op Kies 2007 zegt Yves Leterme dat hij er altijd al van gedroomd heeft federaal Minister van Financiën te zijn. Merkwaardig dat iemand die vandaag de eerste man in Vlaanderen is droomt van een plaatsje als tweede man in België.

Plutarchus schreef dat Cæsar, toen hij door een miserabel dorpje reed op weg naar Spanje, als reactie op het gehoon van één van zijn reisgezellen zei dat hij nog liever de leider in het dorpje zou zijn dan de tweede in Rome. Yves Leterme deelt Cæsars mening niet: hij is blijkbaar nog liever de tweede in een ellendige federale regering dan de eerste in Vlaanderen. Zou hij die uitspraak eerst eens goed doorgepraat hebben met zichzelf? En wat zouden ze daar bij de N-VA van vinden? Hoewel, misschien is hun grootste bekommernis op dit ogenblik wel hun kansen schoon te houden om volgende maand een derderangs postje te mogen bekleden in diezelfde federale regering…

Een ander punt is de schijnbare ambitie die Yves Leterme aan de dag wil leggen voor de verkiezingen van 10 juni. Hij heeft ondertussen al een paar keer herhaald dat hij de CD&V voor de derde maal naar een overwinning zou willen loodsen, en legt daarom de lat op 27%. Een nuchtere blik op de resultaten van de vorige twee verkiezingen leert echter (i) dat er alleen in 2003 van een verkiezingsoverwinning sprake was, want een jaar later gingen CD&V en N-VA samen zelfs 0,1% achteruit, zeg maar een status quo dus, en (ii) dat een score van 27% vandaag moeilijk omschreven zal kunnen worden als een nieuwe kletterende overwinning, want daarvoor moet je toch al meer vooruitgaan dan een klein procentje. Eigenlijk merkwaardig hoe hij erin slaagt een ter plaatse trappelen van zijn kartel in te pakken met een «een mens moet nu en dan eens ambitie hebben,» zonder dat ook maar één journalist het slappe ballonnetje van Yves Leterme zelfs nog maar durft te doorprikken.

Neen, dan heeft hij beter begrepen waar het gevaar voor hem werkelijk schuilt: in zijn eigen partij. Als CD&V nog geen 26% haalt, netto een achteruitgang dus, en hij persoonlijk de kaap van de 400.000 stemmen niet haalt, dan zal hij «zijn verantwoordelijkheid nemen» en zijn mandaat als Minister-President van de Vlaamse regering uitdoen, zegt hij. Volgens mij is dat echter geen «verantwoordelijkheid nemen», maar zich vastklampen aan de macht, terwijl de partij (of het kartel) aanhang verliest, zelfs terwijl ze federaal nog in de oppositie zit en de huidige regering de perceptie tegen heeft op alle mogelijke vlakken. Hij zal in dat geval trouwens al heel blij mogen zijn als hij zijn mandaat zal mógen uitdoen, misschien nog het meest van al omdat er op dit moment eigenlijk niemand klaar staat om het roer over te nemen. Maar een federale ministerpost, en zeker de portefeuille van Eerste Minister, zou in dat geval inderdaad totaal uitgesloten zijn. Elio di Rupo zou zich waarschijnlijk een breuk lachen moest hij die post toch proberen op te eisen. Terecht trouwens.