Een bekende Turkse cartoonist heeft het hele drama volmaakt in vier prentjes getekend. Pa zegt in prentje 1 tegen dochter:”Als je geen hoofddoek draagt, vermoord ik je.” Ma zegt in prentje 2 tegen dochter: “Ik giet kokend water over je kop als je je haar niet bedekt.” Broer zegt tegen zus in prentje 3: “Ik steek je ogen uit als je je kop niet bedekt.” En het meisje zelf zegt vervolgens in prentje 4 tegen een tv-journalist: “Ik draag een hoofddoek om mijn geloof te tonen.”

Je zou dus de sijsjes krijgen van dat complot tussen politici, media en politiekcorrecte hotemetoten om het kind toch maar niet bij zijn naam te noemen. Marc Van Peel, die als Antwerps schepen van Personeel van wanten moet weten, liegt dat het gedrukt staat in de Kwack van 28 maart: “Het stoort mij enorm dat de dienstnota over de dresscode gereduceerd wordt tot het hoofddoekverbod op het werk.” Wat een lammeling. Natuurlijk is die “dresscode” er alleen gekomen omdat het gevaar dreigde dat fanatieke moslimdames (of door hun familie geterroriseerde meisjes) aan het loket zouden zitten.
Zou er één mens in Antwerpen geloven dat het verbod op speldjes en doeken en kruisjes uitgevaardigd werd omdat Patrick Janssens de laatste tijd opgemerkt had dat er een paar bediendes met een Antwerp- in plaats van een Beerschot-speldje zaten? Komaan zeg! Ik wil er vergif op innemen dat Janssens en Van Peel en hun staf lakeien in het lang en het breed gepraat hebben over die hoofddoekjes en de onaanvaardbare gevolgen ervan. Ze weten perfect waarom ze dat niet toelaten.

Het mogen dan alleen maar loketbedienden zijn voor Peeters en van Pimperzele, maar voor de moslims zijn ze dat niet. Zulke dames zijn “zusters” en worden ook op die manier aangesproken. En “zusters” worden verondersteld meer dan hun stinkende best te doen. “Broeders” mogen aan “zusters” niet alleen vragen het mogelijke te doen, maar ook het onmogelijke. Ze mogen dat zelfs eisen, want een moslim moet altijd een geloofsgenoot anders en beter behandelen dan een ongelovige hond. “Zusters” die niet bereid zijn om een oogje dicht te knijpen, om eisen te bespreken die normaal niet bespreekbaar zijn, lopen het gevaar dat de “broeders” de familie aanspreken op hun gedrag.

Dat leidt dan tot het bij vele islamitische allochtonen beruchte geschonden eergevoel omdat hun eer niet afhangt van hun eigen gedrag, en zelfs niet van het werkelijke gedrag van hun vrouwelijke familieleden maar alleen van het feit dat er over die vrouwen niet mag gesproken, laat staan geroddeld worden. Kortom, burgemeester en schepenen van Antwerpen laten “zusters” niet aan het loket zitten om deze dames tegen zichzelf en vooral tegen andere moslims te beschermen, om te verhinderen dat deze dames soms met en soms tegen hun zin gaan discrimineren en Vlamingen anders zullen behandelen dan bijvoorbeeld Marokkanen.

Ze weten daarenboven dat een agressieve ideologie als de islam nooit stopt en dat men dus best geen vinger geeft want de hand zal vlug volgen. In dit geval bijv. de volgende eis dat men geen mannen meer mag helpen. Beter dus de korte pijn dan de ellende die men geregeld in de Nederlandse kranten leest omdat sommige dames plots (en dikwijls met handtastelijke hulp van mannelijke familieleden) zeer diep gelovig worden en allerlei onaanvaardbare eisen gaan stellen.

De Vlaamse collega’s aan het loket zullen daar misschien niet gelukkig mee zijn want hoofddoekjes naast hen zouden een en ander vergemakkelijken. Het werk in de grote steden is al zwaar genoeg met vele onbeschofte allochtonen die hier soms tientallen jaren wonen en nog altijd geen behoorlijk Nederlands kunnen of willen leren, die niet willen begrijpen dat er regels zijn die de loketbediende niet zelf heeft uitgevonden. Die geen zier van computers kennen en dus ook geen idee hebben van de informatie die beschikbaar is.

Ga maar eens naar een loket van Electrabel en luister (soms kan je niet anders) naar de smoesjes die daar te horen zijn om niet of minder te moeten betalen. Een meisje van Marokkaanse origine (euh… met hoofddoekje, moet ik erbij vertellen) zei me onlangs in het Postkantoor van Mechelen dat het soms hopeloos is. Ze vergezelt al eens andere Marokkaanse dames om hen te helpen en iedere keer gebeurt hetzelfde. De dames hebben haar iets op de mouw gespeld en als de bediende van Electrabel dan met de echte cijfers, het echte verbruik en de echte betalingen op de proppen komt, moet zij haar kennissen met de realiteit confronteren en dan blijven ze nog meestal keihard liegen en ontkennen. Inmiddels groeit de rij wachtenden aan en wordt het gegrom al maar luider.

In datzelfde postkantoor had ik vorig jaar trouwens nog een amusante ervaring. Een jonge Marokkaan ging niet akkoord met het tarief voor een pakje en haalde tenslotte het ultieme argument boven: “racisme !” Zelfs dat kon de loketbediende niet overtuigen en de Marokkaan betaalde dan maar. Hij draaide zich om, schoot in een lach en zei: “mislukt” en liep naar buiten. Ik vroeg me onmiddellijk af hoe dikwijls het dan al wel “gelukt” was.

Niet iedere allochtoon heeft zo’n cynisch gevoel voor humor dat op een perfecte integratie wijst. Velen gebruiken dat woord maar al te graag omdat ze door de “weldenkenden” aangemoedigd worden. Het literair blaaskaakje Tom Lanoye bestond het om bij een vorige verkiezing in Humo te verklaren dat nogal wat homo’s voor het VB stemmen omdat zij van “sterke mannen” houden. Natuurlijk kent dit leugenaartje de echte reden voor het stemgedrag van vele door moslimsnotapen gepeste homo’s, maar zijn uitleg is de volmaakte illustratie van het stuitend gebrek aan moraal bij de correcten. Ze hebben bij Lenin opgestoken dat het doel de middelen heiligt en dus is er geen morele drempel die ze niet mogen oversteken om het doel van de multikul te bereiken.

Bewust liegen is geen enkel probleem. In een artikel in De Standaard (21.5) geeft hij nog een paar staaltjes ten beste. Mia barones Doornaert heeft weer eens van jetje gegeven over de laffe houding van de weldenkenden over de islamitische vrouwendiscriminatie en ze heeft “Tommeke, Tommeke, wat doe je toch ?” geroepen. Ze heeft ook de Perzische Nobelprijswinnares Ebadi ter sprake gebracht. Dus confronteert Tommeke barones Doornaert met uitspraken van deze Iraanse, o.a. “dat een islamitische wetgeving heel goed verenigbaar kan zijn met mensensrechten”.

Nu weet knaapje Lanoye zeer goed dat Iran een gangsterstaat is geregeerd door islamitische criminelen. Ebadi moet dus zo’n uitspraken doen wil ze verder in haar eigen land blijven leven, want anders tekent ze haar doodvonnis. Je moet dus een perverte leugenaar zijn om zo’n afgedwongen uitspraak te citeren als bewijs van islamitische verdraagzaamheid. Lanoyeke maakt zich ook boos over uitspraken dat “een moslim kan geen democraat zijn” (een dogma van iedere orthodoxe moslim). Tommeke bewijst dat het wel kan met o.a. de namen van Lanjri en Temsamani, twee dames van wie hij zeker weet dat ze allang die ideologie hebben overboord gegooid, zoals ze dagelijks in de realiteit bewijzen. Natuurlijk zijn ze niet zo gek om openlijk lid te worden van een vereniging van ex-moslims, want dat kost hen stemmen. Overigens noemt Lanoye Doornaert met een sneer “een bijna gepensioneerde journaliste”. Dat heb je met de correcten. We mogen zeker niet discrimineren op afkomst; geen probleem, dan doen we het wel op leeftijd. “Chassez le neo-nazi, il revient au galop.”