De «Vlamingen» die vinden dat Vlaanderen grootmoedig moet zijn en voor nog één keer, deze keer de allerlaatste keer, grondgebied moet afstaan aan de Franstaligen, moeten het kaartje hiernaast eens goed bekijken, want dat is de consequentie van hun voorstel: een grote hap uit Vlaanderen die nooit nog hersteld zal kunnen worden. De Franstaligen weten immers verduiveld goed waarom ze Brussel-Halle-Vilvoorde niet willen splitsen zonder compensaties die internationaal gebruikt zullen kunnen worden om nog zoveel mogelijk grondgebied van Vlaanderen af te snoepen bij een eventuele onafhankelijkheidsverklaring. Philippe van Parijs toonde dat vandaag duidelijk aan in De Standaard.

Als Brigitte Raskin verleden week al iets bewees, dan wel dat zij absoluut geen kaas gegeten heeft van geo-politiek in het algemeen en de Belgische communautaire zaken in het bijzonder. Ofwel is zij volkomen naïef, ofwel crimineel naïvistisch, maar hoe dan ook zou zij zich in de toekomst beter onthouden van welke commentaar dan ook over dingen die niet rechtstreeks iets te maken hebben met haar schrijfmachine of vulpen. Dat laatste geldt ook voor Jan Segers, die eerder in Het Laatste Nieuws al een even crimineel voorstel lanceerde om Linkebeek over te leveren aan het «tweetalige» Brussel.

Aan de andere zijde treffen we dan weer Philippe van Parijs aan die vandaag in De Standaard de Vlamingen probeert wijs te maken dat ze een groot deel van Vlaams-Brabant zullen verliezen bij een eventuele onafhankelijkheid. (De krant vergat overigens toevallig te vermelden dat hij één van de twee woordvoerders van de beruchte Paviagroep is.) Hij probeert het bovendien zo voor te stellen dat er «geen enkel geloofwaardig geweldloos scenario voor de opsplitsing van België bestaat waarin Vlaanderen met Brussel zou vertrekken». Misschien begrijp ik hem wel helemaal verkeerd, maar zou hij werkelijk menen dat hij verwacht dat als Brussel voor Vlaanderen zou kiezen, de Franstaligen desnoods geweld zullen gebruiken om dat tegen te houden? Of wat probeert hij eigenlijk te suggereren?

Hoe dan ook, de twee scenario's die hij uitwerkt zijn, in een internationale context gezien, klinkklare onzin, die geen ander doel kunnen hebben dan de Vlamingen de daver op het lijf te jagen en te doen plooien voor de huidige Franstalige eisen, namelijk een status quo. Het eerste scenario is er één waarbij zo'n zestig procent van de inwoners van België zich zou afscheuren van de overige veertig procent, en daarvoor door de Europese Unie verplicht zouden worden om zware financiële compensaties te betalen. Het getuigt in ieder geval van weinig respect voor het zelfbeschikkingsrecht der volkeren wanneer volkeren dat recht moeten afkopen met miljarden euro's, a fortiori wanneer het gaat over een meerderheid die zich «afscheurt» van een minderheid. Maar het wordt nog gekker: aangezien Vlaanderen in dat geval het zelfbeschikkingsrecht der volkeren heeft gebruikt, zou de Europese Unie Vlaanderen verplichten in de grensgemeenten referenda te organiseren, zeg maar het zelfbeschikkingsrecht der dorpen en gemeenten in de praktijk te brengen. Philippe van Parijs werkt dit deel van zijn scenario echter niet verder uit, maar het ware interessant geweest te weten of dorpen en gemeenten die er zouden voor kiezen bij «België» te blijven ook recht zouden geven op een korting op de financiële compensaties die Vlaanderen verplicht zou worden te betalen aan dat «België». En waarom stopt Philippe van Parijs bij dorpen en gemeenten, daarbij het zelfbeschikkingsrecht der wijken, gehuchten, straten, steegjes en woningblokken zomaar naast zich neer leggend? Ik ben geen zeventalige professor in Louvain-la-Neuve én Harvard, en moet het er dus wel met de paplepel ingegeven krijgen.

Hoe dan ook, stel dat we de fusie van 1977 dan toch als een fait accompli zouden beschouwen, en de referenda dus wel degelijk per gemeente worden georganiseerd, dan is het zeer de vraag of de Europese Unie daar wel zo opgezet mee zou zijn. Dat de regeringen van meerdere lidstaten uit vrees voor de eigen minderheden niet bepaald een gat in de lucht zullen springen wanneer Vlaanderen dan toch eindelijk zijn onafhankelijkheid uitroept staat buiten kijf, maar onaanvaardbaar zal die onafhankelijkheid geenszins zijn. Integendeel: die onafhankelijkheid erkennen en zo snel mogelijk tot de orde van de dag weerkeren is al een veel realistischer scenario. Referenda in grensgemeenten daarentegen, vergeet dat maar. Als er één ding is waar de Europese Unie zich zal voor willen hoeden, dan wel dat het een precedent zou scheppen dat door een Hongaarse burgemeester in een Roemeense grensgemeente (om maar iets te noemen) aangegrepen zou kunnen worden om ook een referendum te organiseren. Als Vlaanderen onafhankelijk wordt, dan zal het wel degelijk volgens de huidige gewestgrenzen zijn, en niet anders, tenzij enkele idioten (en ik druk me dan werkelijk heel vriendelijk uit) van het slag van een Brigitte Raskin of een Jan Segers eer het zover is die gewestgrenzen nog zouden weten te veranderen.

Is het eerste scenario met referenda in de grensgemeenten weinig realistisch, ook al zullen de Franstaligen wel degelijk een poging wagen en weten ze wat ze doen als ze de randgemeenten op één of andere manier aan Brussel willen binden, het tweede scenario dat Philippe van Parijs voorstelt is echt helemaal te gek om los te lopen: gemeenten die kunnen kiezen tussen een aanhechting bij Brussel, Vlaanderen of Wallonië, en waarbij na een eventuele overgang de nieuwe grensgemeenten op hun beurt een referendum kunnen organiseren. En, «als we niet opletten, zou het domino-effect de grenzen van Brussel wel eens verder dan Leuven of Louvain-la-Neuve kunnen verleggen,» droomt hij lustig verder. Welke paddestoelen hij dit week-end gegeten heeft weet ik niet, maar ik kan me voorstellen dat een paar Europese regeringen hem bijzonder graag zullen zien afkomen met zulk scenario. Tjonge toch. Ik krijg de laatste dagen mails van Franstaligen die mij aanraden een nieuwe atlas te kopen en klagen dat mijn kaartjes niet realistisch zijn aangezien ze de randgemeenten consequent bij Vlaanderen houden, maar dit scenario van Philippe van Parijs slaat werkelijk alles met meerdere lengtes voorsprong.

Helemaal gênant wordt het trouwens op het einde, wanneer de Pavia-kat op de koord komt en Philippe van Parijs een derde scenario voorstelt, iets beters dan dat verderfelijke separatisme: «het scenario van een federaal België met drie gewesten die van een grote autonomie genieten, trots zijn op zichzelf en respect hebben voor elkaar, en met een slanke maar krachtige federale overheid die electoraal verantwoordelijk is voor het hele land». En welke autoriteit heeft daar eerder ook al op gewezen? Collega-professor Marc Hooghe. Heeft hij waarschijnlijk Philippe van Parijs in het oor gefluisterd tijdens één van de Pavia-vergaderingen, want ook Marc Hooghe is natuurlijk lid van die «denktank». Het zal alleen niet de bedoeling zijn dat de lezer dat verband tussen Marc Hooghe en Philippe van Parijs kent, want het verraad meteen de échte agenda van de twee heren, en dat is er geen van het brengen en objectief verkennen van realistische scenario's voor de toekomst van België.