Elio di Rupo schreeuwt, na de niet-benoeming van enkele Franstalige burgemeesters-recidivisten door Marino Keulen, moord en brand, en gaat zelfs een lijstje opstellen van eden die de Vlamingen aan hem en zijn volksgenoten zullen moeten betuigen om het «respect tegenover de Franstaligen» te herstellen. Maar hoe zit het eigenlijk met zijn respect voor de grenzen van de Vlaamse Gemeenschap en het Vlaamse Gewest?

Elio di Rupo was donderdagochtend te gast bij RTBf om commentaar te geven bij de actualiteit. Tijdens het persoverzicht (La Revue de la Presse Belge) kwam uiteraard de zaak van de burgemeesters uit de Rand ter sprake, en liet hij diep in zijn kaarten kijken wat betreft zijn respect voor de territoriale integriteit van het Vlaamse Gewest en de Vlaamse Gemeenschap. Kort samengevat: Elio di Rupo beschouwt zowel de Rand als Voeren nog steeds als een onderdeel van Wallonië, zoals duidelijk op te maken valt uit zijn emotionele uitval (te horen [MP3] na ongeveer 4 m 40 s):

Et quand on parle des francophones en général, qu'ils soient de Bruxelles, de Wallonie, de la Périphérie, des Fourons, ce sont des belges, des gens qui parlent leur langue dans leur pays, dans notre pays, et donc ils ont des droits, des droits démocratiques. Ce qui est terrible avec les bourgemestres, c'est que, ils ont été élus, élus par les citoyens dans notre propre pays et ils parlent notre langue, ils n'ont rien, ils ne font mal à de personne et ils ne peuvent pas exercer leur fonction avec la nomination, c'est quelque chose inimaginable, et ça, ont doit pouvoir l'expliquer aux démocrates flamands, parce que je reste convaincu que de l'autre côté de la frontière il y a encore quelques personnes raisonables, il faut discuter avec ces personnes raisonables.

Is het aan deze man, die nog niet eens de taalgrenzen wenst te respecteren («notre propre pays»), dat wij ons respect zullen moeten betuigen in de hoop dat we zijn Sociale Zekerheid verder zullen mogen blijven betalen? (Zal dat ook op zijn lijstje staan?) Het valt trouwens op hoe taalnationalistisch («notre langue») Elio di Rupo is: het volstaat blijkbaar Franstalig te zijn om waar dan ook in de wereld speciale «democratische» rechten te verwerven, namelijk het recht om overal en steeds Frans te mogen spreken. Of de Vlamingen die zich de laatste jaren in Waals-Brabant zijn gaan vestigen evenveel democratische rechten hebben om Nederlands te spreken is waarschijnlijk een domme vraag – het democratische recht om verfranst te worden en nooit nog een woord Nederlands te spreken zullen zij in ieder geval wel hebben. Dat een ambtenaar aan het gemeenteloket ergens in Wallonië plots zijn Nederlands zou moeten bovenhalen voor zo een boerke dat niet gesnapt heeft dat hij in «notre propre pays» is komen wonen, is waarschijnlijk een krenking van de mensenrechten van… die ambtenaar, of wat had je soms gedacht?

Elio di Rupo schijnt echter de hoop nog niet opgegeven te hebben dat er in Vlaanderen nog idioten te vinden zouden zijn die met plezier de rode loper uitrollen voor Franstalige kolonisten wanneer zij ergens komen neerstrijken in een Vlaamse gemeente. Hij heeft natuurlijk gelijk: zowel Brigitte Raskin als Jan Segers zijn zelfs bereid een paar Vlaamse gemeenten te verkopen, pardon, gratis weg te geven aan de Franstaligen, maar waarom of wat hij met deze collaboristen zou willen discussiëren ontgaat mij volledig: die zitten immers al volledig in zijn zak. Erger voor Elio di Rupo is echter dat er van dit soort collaboristen steeds minder exemplaren rondlopen. Zelfs Mia barones Doornaert is hem spuugzat, in die mate zelfs dat ook zij stilaan begint in te zien dat er met de Franstaligen geen land meer te bezeilen valt. De volgende passage van haar hand zou eigenlijk ingekaderd moeten worden om naar Laken te sturen, al vrees ik dat men daar de boodschap niet zal willen begrijpen ook al komt ze van een barones:

En wat ik spuugzat ben –ras-le-bol– zijn de voortdurende Franstalige beschuldigingen, die overigens niet beperkt blijven tot de PS, over het zogenaamde imperialisme van de Vlamingen. Bij mijn weten zijn het niet de Vlamingen die de taalgrens voortdurend negeren en aanvechten.

Ik ben het spuugzat dat vele Franstaligen zich wetens en willens in Vlaanderen blijven vestigen,maar dan niet het elementaire respect voor afspraken en hun omgeving opbrengen door Nederlands te leren. Neem bijvoorbeeld Dilbeek, waar steeds meer Franstaligen zich vestigen. Het stoort me telkens weer hoe ze, als in veroverd terrein, winkels binnenkomen en in het Frans beginnen, zonder zelfs de elementaire beleefdheid om ten minste te vragen «spreekt u Frans»? En voor we het weten, is er een beduidende Franstalige «minderheid» die faciliteiten en later aansluiting bij Brussel gaat eisen. En die dan de Vlamingen voor imperialisten of fascisten zal uitmaken als zij respect voor de taalgrens vragen.