In de media maakt men er blijkbaar geen probleem van om de PS te laten toetreden tot een federale coalitie zonder dat ook sp.a-SPIRIT aan die coalitie deelneemt, maar ik heb daar toch wel enkele vragen bij. Bovendien zou zo'n asymmetrische coalitie de komende jaren enkele heel «interessante» situaties kunnen opleveren, en dat is op zich al een argument tegen.

Voorlopig blijft partijvoorzitster Caroline Gennez bij haar standpunt dat zij oranje-blauw niet wil depanneren, en daarom niet wil toetreden tot een federale regering indien er geen «sociale accenten» gelegd worden. Dat is natuurlijk een legitiem standpunt, want zelfs al is de partij socialistisch, wil zij toch niet al te openlijk de indruk wekken dat ze voor een paar postjes tot alles bereid zou zijn.

Anderzijds moet opgemerkt worden dat Caroline Gennez ook één ding niet zegt, maar het wel impliciet suggereert, al dan niet gewild: blijkbaar zou de PS wel bereid zijn toe te treden tot een federale regering zonder zulke «sociale accenten», enkel en alleen om de Waalse/Franstalige/Belgische belangen te verdedigen. Dit lijkt mij een bijzonder opmerkelijke stelling die best wel eens wat nader verklaard zou mogen worden, maar het zou ook kunnen dat Caroline Gennez zich niet helemaal bewust is van de implicaties van haar uitlatingen en standpunten.

Maar er is meer. Ik vraag me werkelijk af of men bij de sp.a ten volle beseft in wat voor avontuur men zich zal storten als men aan de kant blijft staan wanneer de PS wél deel uitmaakt van de federale regering, en zij niet. Gaat bijvoorbeeld de sp.a dan werkelijk een harde oppositie voeren tegen maatregelen die de PS wel zal goedkeuren, ja zelfs zal verdedigen? En zal de sp.a de PS-ministers in de Kamer het vuur aan de schenen leggen over hun asociale beleid? Om nog maar te zwijgen over de socialistische vakbond, met, laten we het niet vergeten, een Waalse vleugel die veel militanter is dan de Vlaamse, maar dus wel vertegenwoordigd zal zijn in de regering. Dat wordt dus nog lachen!

Het is duidelijk, indien sp.a werkelijk zou passen voor deelname aan een federale regering terwijl PS wel toehapt, dan zou dit leiden tot een toch wel bijzondere schizofrene situatie binnen de gemeenschappelijke socialistische actie. Bovendien is dit totaal andere koek dan wat het Lambermontakkoord voor de christen-democraten was – met de moeilijke regeringsvorming van vandaag tot gevolg trouwens. Deze schizofrene situatie zou immers niet gelden voor één cruciale stemming, maar minstens voor een jaar indien niet de volle vier jaar, en bovendien tot rechtstreekse conflicten leiden rond enkele van de kernthema's van de socialistische partij. Ik betwijfel dus sterk of het huidige standpunt van Caroline Gennez werkelijk helemaal doordacht is, en stel me evenzeer vragen bij de huidige strategie van Elio di Rupo die zich blijkbaar niet veel aantrekt van de houding van de sp.a.