Twee landen voeren hun eigen landkaart in hun vlag, als om te zeggen: “Geen morzel gronds zal men ons ontwringen.” Cyprus beheerst niet eens het op zijn vlag afgebeelde grondgebied, want één derde ervan vormt een aparte staat, de Turkse Republiek van Noord-Cyprus. En nu is er Kosovo, welks vlag naar die van de EU lonkt, blauwe vlag en een rij sterren, maar het geel kleurt er niet de (witte) sterren, wel de vormeloze vlek die het land voorstelt. Als de Serviërs verstand hadden, was Kosovo nooit met dié grenzen tot stand gekomen of zou het er spoedig op moeten inleveren.

Tal van flaminganten juichen de afscheiding van Kosovo uit Servië toe. Waar “Kosova” treedt, zal Vlaanderen gaan, nietwaar? Nou goed, melk de precedentwaarde van dit separatistisch succes maar uit tegenover de belgicisten, samen met de Basken, Bretoenen en andere machteloze nationalisten. Maak je echter niet wijs dat de krachten die de fragmentatie van Joegoslavië voltooid hebben, ook de staatvorming in Vlaanderen zullen bevorderen.

Wie zich nationalist noemt, moet alvast beseffen dat de VS en een aantal internationale instellingen de afscheiding van Kosovo gesteund hebben bij wijze van straf voor het van nationalisme verdachte Servië. In zijn onafhankelijkheidsrede schilderde Kosovaars president Hashim Thaçi zijn piepjonge staat als multicultureel en tolerant. Het was een echo van Mohammed Ali Jinnahs rede bij de onafhankelijkheid van Pakistan, ontstaan uit de weigering van de moslims om als minderheid in een seculiere multiculturele staat te wonen. Terwijl de niet-moslims bij miljoenen verjaagd of vermoord werden, verklaarde Jinnah doodleuk dat in zijn op religieuze identiteit gebouwde staat religieuze identiteit van geen belang meer zou zijn.

Jinnah kon met zijn leugens weg geraken omdat hij in één beweging ook aansloot bij het Brits-Amerikaanse kamp, dat in die regio een uitkijkpost tegen de USSR en China kon gebruiken. In dezelfde geest is Thaçi gastheer voor een Amerikaanse basis. Servisch president Vojislav Kostunica is dat niet, en wie niet horen wil, moet voelen. De onafhankelijkheid van Kosovo is allerminst een overwinning voor het zelfbeschikkingsrecht der volkeren, maar juist een strafoefening van de nieuwe wereldorde tegen een vermeend bolwerk van nationalisme.

Men herinnere zich hoe VS-generaal Wesley Clark in 1999 de bombardementen op Servië rechtvaardigde met de stelling dat mono-etnische staten niet meer geduld kunnen worden. Brutaal duidelijk, brutaal eigengerechtig, maar ook brutaal leugenachtig. In feite was verenigd Servië natuurlijk een multi-etnische staat, terwijl juist het mede door Clark verknipte Servië van vandaag dat nauwelijks nog is. Thaçi en de Kosovaarse grondwet betuigen ten gerieve van hun internationale sponsors ook wat lippendienst aan dat multi-etnische ideaal, maar voor alle praktische doeleinden is Kosovo nu het soort mono-etnische staat dat niet meer geduld mag worden.

De brave flaminganten kunnen hier best uit leren dat gelijk hebben absoluut niet helpt om bij degenen die er toe doen ook gelijk te krijgen. De Serviërs zijn van vernedering naar nederlaag gestrompeld omdat zij de dominante opiniemakers tegen zich hadden, en voor de Vlamingen ziet het er niet veel beter uit. Een glanspapieren magazine voor buitenlanders in Brussel bloklettert: “Francophones’ moving stories” (Together, jan.-feb. 2008). Noteer de woordspeling: “moving” staat hier zowel voor “roerend” als voor “verhuizen”, i.c. vluchten. Bij deze hartbrekende getuigenissen van verdrukte en vluchtende Franstaligen staat een foto van een dreigende avondhemel achter prikkeldraad met bijschrift: “Flemish Region hostility towards the Francophone majority has grown”, d.w.z.: “Vijandigheid van Vlaams gewest tegen Franstalige meerderheid toegenomen”. Binnen de gezapige Belgische verhoudingen gaat dat al een heel eind in de richting van de onzinpropaganda over een “genocide” op een kwart miljoen Albanezen die het terrein moest effenen voor de bombardementen op Servië. Dát is wat Euro- en Navocraten over de Vlaamse strijd te lezen krijgen. Dáárdoor zullen zij zich laten beïnvloeden de dag dat zij een standpunt moeten bepalen tegenover een uiteenvallend België. Zouden Vlaamse politici beter doen dan Kostunica in het neutraliseren van dit soort haatzaaierij?

“Leve Kosova”? Flaminganten zouden toch maar best voor ogen houdan dat Kosovo veel meer op België dan op Vlaanderen gelijkt. Eerst en vooral: Sire, il n’y a pas de Kosovars. Wie het, dom dan wel arglistig, over “Serviërs en Kosovaren” heeft, bedoelt “Kosovo-Serviërs en Kosovo-Albanezen”. Het vlagvertoon bij de onafhankelijkheidsrede was niet van de pas ineengeflanste internationalistische vlag van Kosovo, wel van de Albanese tweehoofdige adelaar. Zoals de Belgische separatisten van 1830 eigenlijk liever bij Frankrijk hadden willen aansluiten, zo wilden de “Kosovaren” eigenlijk bij Albanië.

De naam “Kosova”, verhaspeling van het Slavische “Kosovo”, wordt al decennia gebruikt door solidaire Vlaamse volksnationalisten. Precies zoals het FDF van “Rhode-Saint-Genèse” spreekt. Zoals de Franstaligen de rand veroverd hebben door Unterwanderung, zo hebben de Albanezen de hand gelegd op Kosovo middels een demografisch voldongen feit. Zoals de internationale gemeenschap de Servische aanspraken op Kosovo straal negeerde, zelfs die op de alleen door Serviërs bewoonde gedeelten ervan, zo zal zij in geval van de opheffing van België ook het Vlaamse gestamel en gebedel bij de poort van tafel vegen. Ook Vlaanderen, dat zich vleit met een “eigen” buitenlands beleid, heeft zijn kans gemist om zich internationaal te onderscheiden door een redelijk compromis voor te stellen, namelijk de splitsing van Kosovo tussen haar Servische en Albanese bevolking. Waren onze politici bang dat dat, veel meer dan de huidige afscheiding van Kosovo met behoud van bestaande absurde grenzen, een suggestieve voorafspiegeling zou zijn van de splitsing van België?

Vandaag zien we het zielige machteloze protest van de Serviërs tegen de onomkeerbare roof van hun grondgebied door de Albanezen. Maar wat hebben zij de voorbije jaren gedaan, terwijl de Albanezen samen met EU en NAVO de secessie voorbereidden? Wat zijn de Vlamingen aan het doen nu de Franstaligen hun positie in de rand demografisch steeds verder versterken en openlijk een bod doen op gebieden waarvan men de overdracht sinds de vastlegging van de taalgrens onmogelijk waande? De geschiedenis zal niet mild zijn voor volkeren die hun prioriteiten verkeerd leggen.