Op het bureau van kamervoorzitter Herman De Croo ligt nog steeds een dossier over Elio Di Rupo. Het gaat over de beschuldiging dat Di Rupo wel eens wat heeft gehad met minderjarige jongetjes en zou zwaarder wegen dan het verhaal waarmee een fantast in 1996 uitpakte. Wat er in het dossier staat komen we allicht nooit te weten want De Croo vertelde enkele jaren geleden in een interview in Humo (5 juni 2001) dat hij het dossier niet wil openen zodat hij ook niet weet wat er in staat.

Elio Di Rupo is zonder twijfel de machtigste man van het land. Hij liet zich onlangs tot minister-president van Wallonië consacreren en combineert die functie sindsdien met het voorzitterschap van de Parti Socialiste. Volgens de statuten van de PS kon dat niet, maar voor Di Rupo werden de statuten opzij gezet. Daarmee combineert hij de functie van partijvoorzitter met regeringsleider, iets wat een andere Italiaan, Benito Mussolini, ooit ook deed.

Mussolini begon als socialist en werd daarna een corporatist, wat in wezen niet veel verschil maakt. Het zijn twee varianten van het etatistische model. Di Rupo is de machtigste man van het Belgische sociaal-corporatistische model. Daar houdt de vergelijking met de Duce niet op. Mussolini had destijds de koning van Italië in zijn zak en ook de koning der Belgen weet dat zijn positie afhankelijk is van de leider der Franstalige socialisten.

Symbolisch

Het feit dat Di Rupo zich tot minister-president van Wallonië heeft benoemd was onvermijdelijk. Buiten hem had de PS niemand in huis voor de job. Het zou voor Di Rupo trouwens gevaarlijk geweest zijn iemand anders te benoemen want hij gunt niemand een machtspositie in de partij en wilde dus ook niet het risico lopen iemand te benoemen die het minister-presidentschap zou kunnen gebruiken als een springplank naar de top. Maar door zelf naar Namen te trekken loopt Di Rupo ook risico’s. Indien hij niet succesvol is, zal zijn magische glans verbleken. In dat geval kan hij zijn droom om het premierschap van België wellicht vergeten.

Als Di Rupo wil slagen, dan moet zijn Marshall-plan voor Wallonië een succes worden. Daarvoor is ook federaal (dus Vlaams) geld nodig. Lukt het Di Rupo niet en leiden de volgende verkiezingen tot een verdere groei van het Front National in Wallonië, dan zal dat op het conto van Di Rupo worden geschreven.

Volgende week ontvangt Di Rupo de Vlaamse minister-president Yves Leterme op zijn kabinet. Die ontmoeting wordt symbolisch. Leterme en Di Rupo zijn de twee machtigste politici van het land geworden. Het rijk van Verhofstadt is uit. Iedereen weet het, behalve Verhofstadt zelf. De toekomst is aan Leterme en Di Rupo. Van deze twee mannen hangt de komende vijf jaar de toekomst van het koninkrijk af. Wallonië heeft reeds een rood-rooms kabinet. De volgende Belgische regering zal eveneens een coalitie zijn met rooms en rood als spil, mogelijk met blauw als reservewiel. Leterme zowel als Di Rupo weten dat ze tot elkaar gedwongen zijn.

Ferrari

Bart Dewever, die tot Leterme gedwongen is, weet dat ook. In Menzo zegt hij deze maand dat “de Vlaamse democratie de Franstalige democratie tegen komt waarin de PS alles overheerst.” Bijgevolg zal er tussen die twee gepraat moeten worden. Uiteraard kan je erover redetwisten of Vlaanderen en Wallonië niet eerder particratieën zijn dan democratieën, maar ze zijn in elk geval beide iets meer “democratie” dan België, dat helemaal geen democratie is omdat de meerderheidsregel er niet geldt. Volgens Dewever komt het er voor Vlaanderen op aan “na de volgende federale verkiezingen ervoor te zorgen dat we de instrumenten die voor de arbeidsmarkt van belang zijn in eigen handen krijgen. Daar tikt de klok tegen ons. Onze problemen zijn anders dan die in Wallonië en we moeten ze zo snel mogelijk oplossen. Dat is cruciaal.”

Voor Di Rupo tikt de klok echter ook. Hij moet ervoor zorgen dat de Vlamingen zolang mogelijk blijven betalen en dat hijzelf de instrumenten in eigen handen houdt. Ik vrees dat Leterme en Dewever een maatje te klein zullen zijn voor de machiavelli die Di Rupo is. Per slot van rekening heeft hij Italiaans bloed in de aderen, het bloed van de Duce en het bloed van Machiavelli, terwijl de Vlamingen van machtspolitiek nooit veel kaas hebben gegeten. En zelfs als er tegen de klok geraced moet worden, speelt het Italiaans bloed in Di Rupo’s voordeel. De Ferrari komt inderdaad al evenmin uit Vlaanderen.

Advertentie

Ook op een ander vlak is de Italiaanse afkomst van Di Rupo merkbaar: in zijn flamboyance. Italianen hebben vaak alleen praatjes te verkopen, maar ze slagen er wel in om die ook effectief te verkopen. In het invloedrijke internationale weekblad The Economist prijkt reeds enkele weken een opvallende advertentie waarin “Wallonia” zich aan de wereld probeert te verkopen als een groeiende regio in het hart van Europa: de toegang tot een markt van 453 miljoen consumenten. Ik was vorige week in Washington en kreeg die advertentie daar onder de neus geschoven door een vriend die vier jaar op het Witte Huis en vervolgens bij de SEC, de Amerikaanse beurswaakhond, had gewerkt. Hij had de pagina voor me uitgescheurd maar verkeerde onder de indruk dat het om een advertentie van de Belgische overheid ging en wees me er verontwaardigd op dat Flanders niet vermeld wordt en Wallonia wel.

Het gaat echter wel degelijk om een advertentie van de Waalse regio. De Vlaamse overheid geeft zijn geld uit aan een kwartaalblad Flanders in een soort Neder-Engels dat gevuld wordt met artikels over Jan Fabre en andere Vlaamse “artiesten.” Neen, als het erop aan komt zichzelf te verkopen, dan heeft de Duce van Wallonië eveneens de knack en de flair daarvoor in huis. Hij moet er nu alleen voor zorgen dat de trends nog een tijd goed blijven zitten. En daarvoor heeft hij, zoals al gezegd, nog een hele tijd de Vlaamse cash nodig.