Op 9 november werd in Kessel-Lo het lijkje van een boreling gevonden. Twee dagen later werd een jonge vrouw van 21 jaar, een leidster van de plaatselijke chiro, aangehouden. De ongehuwde vrouw was zwanger geraakt van een man die korte tijd later dodelijke verongelukte. Ze had haar zwangerschap verdrongen en niemand iets verteld. Een niet-begeleide, moeilijke bevalling op haar kamer thuis werd haar kindje fataal.

Na de aanhouding van de vrouw kwam ze met naam, foto en allerlei details in de pers. Er werd door de media uitvoerig geciteerd uit zaken die de woordvoerder van het parket vertelde. De vrouw die alles discreet en stil wilde houden, werd uiteindelijk voor heel het land te kijk gesteld.

Ze werd aangehouden en ook enkele dagen opgesloten. Er gebeurde een autopsie op het kinderlijkje om te zien of de moeder het niet na de bevalling had vermoord. Toen dat niet het geval bleek, werd de jonge vrouw in verdenking gesteld wegens schuldig verzuim om hulp te verlenen aan een persoon in gevaar. Ze werd vervolgens “onder strikte voorwaarden in vrijheid gesteld.” Die voorwaarden zijn dat ze in een instelling moet verblijven om zich psychologisch te laten behandelen, zodat ze in feite helemaal niet in vrijheid is gesteld.

Het is een schrijnend verhaal dat duidelijk maakt dat Justitie in ons land met wee maten en twee gewichten werkt. De kern van het probleem is dat deze vrouwen, die ongepland of onverwacht zwanger zijn, verlangen anoniem te blijven. Zij willen niet dat hun omgeving van hun zwangerschap weet. Al de miserie volgt uit dat verlangen tot geheimhouding.

Sommige vrouwen gaan naar de bestaande hulpverlening voor ongewenste zwangerschappen. Daar worden meer dan 80% van de vrouwen een abortus aangepraat. Alleen bij zwangerschapsafbreking is er immers een gegarandeerde bescherming van de privacy. De wet van 13 augustus 1990 die de evaluatie instelt van de toepassing van de fameuze abortuswet, zegt expliciet dat iedereen die bij een abortus betrokken is, verplicht is tot geheimhouding, zelfs tegenover het parket. De bestaande georganiseerde en gesubsidieerde hulpverlening is gericht op het “oplossen” van de problemen door het doden van het ongeboren kind.

Als de vrouw van Kessel-Lo haar ongeboren kind had laten doden, had niemand ooit van haar probleem geweten. Dan had de ziekteverzekering de abortus bekostigd en, in geval de wettelijke termijn voor de zwangerschapsafbreking verstreken was, hadden de “hulpverleners” haar zelfs voor een ingreep naar Nederland gebracht, eveneens op kosten van de belastingbetaler.

Omdat ze haar ongeboren kind niet liet doden, maar het eenzaam en zonder hulp ter wereld bracht, waarbij de baby stierf, kwam de jonge vrouw van Kessel-Lo met naam en toenaam in de media, legde het parket over haar verklaringen af, werden haar ouders en vriendinnen lastig gevallen door de pers, werd ze tijdelijk aangehouden op verdenking van moord en tenslotte opgesloten in een instelling om er psychologisch te worden behandeld.

Vrouwen die hun kind ter wereld brengen en een kans op leven geven, hebben geen recht op bescherming van de privacy. In hun geval wordt hun poging om hun anonimiteit te bewaren als een misdrijf beschouwd. Het gevolg is dat zij geen hulp kunnen krijgen. Zij kunnen niet veilig bevallen zonder hun identiteit te moeten prijsgeven. Zij begaan een misdrijf als ze hun kind te vondeling leggen. Het gevolg is dat zij gedoemd zijn om alleen en in het geheim te bevallen, met alle risico’s van dien voor  vrouw en kind.

Stiekem een kind aborteren, bescherming van de privacy, vergoeding door het RIZIV, de garantie dat men door het gerecht met rust gelaten wordt: dat is algemeen aanvaard in onze maatschappij. Stiekem een kind ter wereld brengen: wanneer dat ontdekt wordt, dan wordt de vrouw, die van niemand hulp kreeg, aan de schandpaal genageld en krijgt zij alle schuld over zich.

Om een einde te stellen aan deze schrijnende onrechtvaardigheid stelde de hulporganisatie Moeders voor Moeders enkele jaren geleden een vondelingenschuif ter beschikking. Dit gebeurde naar het voorbeeld van diverse andere beschaafde landen. Het moet mogelijk worden dat een ongepland zwangere vrouw die haar kind ter wereld wil brengen daar minstens dezelfde kansen toe krijgt als een vrouw die haar kind aborteert. In ons land echter wordt het initiatief van MvM door de overheid geboycot. Het is zelfs verboden om een kind te vondeling te leggen. Men weigert de wet te veranderen, want men wil ongewenst zwangere vrouwen slechts een enkele uitweg bieden: abortus.

Hierover ondervraagd antwoordde justitieminister Jo Vandeurzen (CD&V) mij op 20 november in de Kamer dat de voorbije acht jaar jaarlijks ongeveer tien soortgelijke drama’s als dat van Kessel-Lo bekend raken. Er waren 7 gevallen in telkens 2000 en 2001, 11 gevallen in 2004, 14 in 2006 en 11 in 2007.

“U begrijpt,” aldus de minister, “dat er in dergelijke toch wel bijzonder dramatische situaties ook een aantal rechten, belangen van verschillende betrokkenen spelen. Er zijn de rechten en belangen van het kind. Er is het belang en de rechten van de samenleving: een kind is dood. Er zijn ook de zorgen en belangen van de moeder, ook het lijden van de moeder. Er is uiteraard ook de mogelijke positie van de vader. Dat zijn allemaal heel bijzondere relaties. Het is steeds moeilijk, als Justitie in dat soort zaken moeten tussenkomen, om het juiste evenwicht te vinden tussen al die zorgen en na te streven belangen.”

Inderdaad, mijnheer de minister, de samenleving heeft ook belangen en rechten: een kind is dood. Maar wanneer abortus wordt gepleegd, is er ook een kind dood. Dan echter hebben volgens een schandelijke Belgische wet noch het kind, noch de vader, noch de samenleving enig recht. Dan heeft alleen de belastingbetaler een plicht, namelijk de ingreep financieren.

In Kessel-Lo stierf een boreling en werd het lijkje verstopt in een lokaal van de chiro. Dergelijke toestanden kunnen in ons land omdat vrouwen uitsluitend een recht op volledige anonimiteit wordt gegund als ze een abortus plegen. Wie niet aborteert, wordt gestraft.