Met het beetje inlevingsvermogen waarover ik beschik meen ik al bij al een behoorlijk deel van de gebeurtenissen in de politiek en de media te kunnen begrijpen, bevatten, en af en toe zelfs te duiden, maar sommige fenomenen plaatsen mij blijvend voor een compleet mysterie. Eén van die fenomenen is de column van «bruggenbouwer» Dave Sinardet in De Standaard: wat bezielt eigenlijk een krant die van zichzelf denkt dat ze een kwaliteitskrant is haar pagina's open te stellen voor iemand die voortdurend aantoonbaar ondermaats werk aflevert.

Ik heb hem zelf al vaak genoeg onder vuur genomen, en gisteren reduceerde ook Matthias Storme op zijn blog het laatste stukje van Dave Sinardet tot er niets meer van overeind bleef. Over de persoon Dave Sinardet en de inhoud van zijn stukjes wil ik vooraf twee zaken zeggen: ten eerste is hij lid van de Pavia-groep en heeft hij dus een uitgesproken communautaire agenda, en ten tweede is hij politicoloog, en zoals iedereen weet (en ook duidelijk naar voren komt in Wikipedias artikel over het vakgebied) is politicologie van alle wetenschappen de minst wetenschappelijke. Concreet betekent dat laatste dat politicologen het zich kunnen veroorloven in hun artikels onzin te schrijven, ja zelfs aantoonbare onzin, zonder dat dat gevolgen heeft voor hun academische carrière. Een natuurkundige of een farmaceut heeft die luxe niet, en zou trouwens snel mensenlevens in gevaar kunnen brengen indien hij zich die luxe zou proberen te nemen.

Dat Dave Sinardet met de regelmaat van de klok onzin schrijft –en laat het duidelijk zijn, ik beschuldig hem dus niet van leugenachtigheid– is op zich geen mysterie, maar redelijk eenvoudig te verklaren. Hij is trouwens de enige niet die in dat bedje ziek is. Wat echter wel een mysterie is voor mij, is dat een krant als De Standaard Dave Sinardet niet al lang geleden bedankt heeft voor bewezen diensten, om uit te kijken naar iemand die meer verstand van zaken heeft. De Standaard gaat er immers prat op dat zij kwaliteit levert, en ik kan me dus met de beste wil van de wereld werkelijk niet voorstellen dat men in Groot-Bijgaarden echt niet zou snappen dat er iets schort aan de stukjes van Dave Sinardet. Zeker, ook De Standaard heeft haar politieke agenda, en de toon en de boodschap die Dave Sinardet in zijn stukjes poogt te brengen sluiten perfect bij die politieke agenda aan. Maar wanneer de kwakkels in de stukjes van Dave Sinardet mekaar zo snel opvolgen dat je er al na een paar paragrafen de tel bij kwijt raakt, dan wordt de geloofwaardigheid van de politieke boodschap niet bepaald versterkt. En daar zit ik dus strop, want niets is zo dodelijk voor een politieke boodschap als een medestander die voortdurend klinkklare nonsens verkondigt, en dat moet men toch ook bij De Standaard beseffen? Ondertussen blijf ik dus met ergernis, maar vooral ook veel verwondering, kennis nemen van nieuwe stukjes van Dave Sinardet in De Standaard.