De Conferentie van Burgemeesters van Halle-Vilvoorde verspreidde verleden vrijdag een persmededeling waarin zij stelden zich niet neer te leggen bij de niet-splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Tot een boycot van de aanstaande Europese verkiezingen willen ze echter niet overgaan, omdat de provincie dan toch maar de verkiezingen in hun plaats zou organiseren. Wapenverkopers kennen het argument maar al te goed.

Het is weer eens aandoenlijk te moeten lezen hoe een groep Vlaamse burgemeesters denkt de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde te kunnen afdwingen door zich als de braafste leerlingen van de klas te gedragen, met dan nog de uitdrukkelijke verwijzing naar die drie Franstalige stouteriken uit de Rand waar zij absoluut niet mee willen geassocieerd worden. Inderdaad, de voltallige Franstalige politieke klasse is er niet te beroerd voor allerlei rapporteurs en inspecties naar Vlaams-Brabant te commanderen om «schendingen van mensenrechten» te moeten vaststellen, en schuwt daarbij de staalharde leugen en het vuil spel niet – niet omdat mensen letterlijk sterven omdat zij in hun eigen streek nog geen beroep kunnen doen op ambulancepersoneel dat de streektaal spreekt, maar omdat enkele arrogante inwijkelingen die de lokale taal weigeren te leren hun kiesbrieven niet onmiddellijk in hun eigen taal toegestuurd krijgen! Onze Vlaams-Brabantse burgemeesters echter vragen eens te mogen spreken met hun gouverneur om hun hart eens kunnen te luchten, de toelating hun standpunt eens te mogen komen toelichten in één of andere Europese raad, en een onderhoud met de Duitstalige Gemeenschap om hen te doen afzien van het inroepen van een nieuw belangenconflict.

Ja, een gesprek met de Vlaams-Brabantse gouverneur, ik kan me voorstellen dat ze bij het FDF al zitten te bibberen en beven uit schrik voor wat daar wel eens bedisseld zou kunnen worden! Misschien wel dat er deze keer in de buurt van de stemlokalen niet één maar wel twee spandoeken zullen opgehangen worden? Verder is die Europese raad niet meer dan een kalf dat al lang geleden vakkundig verdronken werd door een «Bretoense» burgemeester die zich opmerkelijk welkom voelde in de Belgische Franstalige media. Veel meer dan zich daar eens hopeloos belachelijk te maken kan men daar dus niet gaan doen. Hetzelfde geldt trouwens voor de Duitstalige Gemeenschap, of moet ik nu werkelijk denken dat ze daar ook maar één seconde zullen aarzelen om een belangenconflict in te roepen als de Franstalige partijen eens ernstig met hun vingers knippen? Ik hoop werkelijk dat deze burgemeesters zichzelf niet geloven, want anders zit de bevolking van Halle-Vilvoorde met een enorm probleem.

Wat is er dan werkelijk aan de hand in Halle-Vilvoorde? De verklaring is eenvoudig: waar bij de vorige verkiezingen CD&V federaal nog in de oppositie zat, zit die partij nu zowel regionaal als federaal mee aan de vetpotten. Inderdaad, in 2004 werd de kiezer verzocht op de CD&V te stemmen opdat ze door een weigering om in de Vlaamse regering te stappen haar paarse coalitiepartners in spe ertoe zou kunnen dwingen de kieskring te splitsen. De verlokking van de macht was te groot, de CD&V stapte onder leiding van Yves Leterme toch maar in de Vlaamse regering, en de kieskring bleef ongesplitst. In 2007 werd de kiezer dan opnieuw verzocht op de CD&V te stemmen, opdat ze door een weigering om in de federale regering te stappen haar Franstalige coalitiepartners in spe ertoe zou kunnen dwingen een splitsing van de kieskring te aanvaarden. Helaas, opnieuw was de verlokking van de macht te groot, stapte de CD&V onder leiding van –raad eens– Yves Leterme toch maar in de federale regering, en de kieskring is nog steeds ongesplitst. Meer zelfs, de huidige Eerste Minister, Herman van Rompuy, helpt actief mee om die splitsing zo lang mogelijk uit te stellen! Misschien kan de CD&V dit jaar de kiezer vragen om Yves Leterme naar het Europese Parlement te sturen, zodat hij daar de kieskring kan splitsen door te weigeren zitting te nemen in één of andere obscure Europese commissie? Ze zouden het nog durven ook.

Laten we het daarom maar zeggen zoals het is: indien de CD&V dat zou willen, zou ze zonder veel problemen de komende Europese verkiezingen danig in de war kunnen sturen, met gegarandeerde Europese media-aandacht voor het probleem. Burgemeesters die weigeren mee te werken aan de organisatie van Europese verkiezingen zijn geen alledaags fenomeen. De burgemeesters hebben echter schrik van hun eigen schaduw, en bovendien was de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde voor de partij nooit een doel, doch hoogstens alleen maar een middel om campagne te kunnen voeren en aan de macht te komen. Vandaag is de partij aan de macht, en is de splitsing van de kieskring alleen nog maar een belofte van gisteren en eergisteren waar de partij liefst niet meer aan herinnerd wordt. Het probleem is dat die oude verkiezingsbelofte een eigen dynamiek heeft gecreëerd, en nu de partij als een nachtmerrie achtervolgt, ofwel tot de kieskring eindelijk gesplitst zal zijn, ofwel tot de CD&V voor het oog van iedereen openlijk verraad zal gepleegd hebben. De partij probeert koortsachtig dat verraad uit te stellen tot na de verkiezingen van juni – de vraag is echter of de kiezer ook deze keer naïef genoeg zal zijn om nog maar eens te geloven dat de partij woord zal houden.