De twee opiniestukken die vandaag in De Standaard stonden tonen weer eens mooi aan hoe het debat over de hoofddoeken in de Antwerpse scholen vakkundig in één richting gestuurd worden. De ene stond bol van de kromme redeneringen, voor zover ze al de naam redenering waard waren, terwijl de andere van zo'n anekdotisch/naïvistisch niveau was dat je je afvraagt of de redactie van de krant soms denkt dat haar lezers allemaal complete idioten zijn.

Beginnen we met het stuk van Hugo van Assche, elders reeds vakkundig aangepakt door collega Marc Vanfraechem. Volgens hem hebben de hoofddoeken ook voordelen, want ze maken relaties en gezinnen stabieler. Wie het stuk niet al te oplettend doorleest zou zelfs beginnen vermoeden dat de opgedrongen hoofddoek al ettelijke meisjes uit de prostitutie heeft gered. Wie het stuk vervolgens wat aandachtiger doorneemt, kan die indruk trouwens niet van zich afschudden. (En sinds wanneer is prostitutie trouwens een oneerbaar beroep geworden in het progressieve wereldje? Ik dacht immers dat prostituees mondige vrouwen waren, die zich door niemand de les lieten spellen – een kenmerk dat ze blijkbaar gemeen hebben met die mondige moslimmeisjes met de hoofddoek.)

Ik vrees dat de man een beetje last heeft van het beruchte Stockholmsyndroom. In zijn stuk bewijst hij dat hij ervaring genoeg heeft om te weten dat de groepsdruk waar niemand het over wil hebben wel degelijk bestaat. En dat die groepsdruk zelfs zo sterk is, dat ze ook buiten de eigen religieus-etnische groep voelbaar is, zoals hij met een voorbeeld aantoont. Maar vervolgens schrijft hij dan weer klinkklare onzin, zoals bijvoorbeeld dat onze wetten zouden garanderen dat die meisjes later sowieso hun eigen keuzes zouden kunnen maken. Die Nederlands-Congolese vrouw uit zijn restaurant kan er van meespreken! Een kwart van de Marokkaanse vrouwen in België is daarover trouwens ook een heel andere mening toegedaan, klonk het, nota bene, helemaal vanuit Rabat. Over die Algerijnse in Marseille gaan we het dan niet hebben, want die valt natuurlijk onder de Franse wetgeving, en dat maakt de zaak voor haar natuurlijk helemaal anders.

Maar wat mij, alweer, het meest verbaast, is dat die brief door de redactie van de «kwaliteits»-krant De Standaard aanvaard en ongecensureerd gepubliceerd werd. Van dat voorrecht konden bijvoorbeeld Johan Sanctorum e.a. nochtans niet genieten toen het over de affaire-Gounod/Dillen ging, om over de systematische behandeling van de opiniestukken van de hand van Vlaams Belang-mandatarissen nog maar te zwijgen. Merkwaardig toch: aantoonbare, ja zelfs stuitende ongerijmdheden gaan zonder problemen de krant in, maar een open brief ondertekend door een stuk of dertig intellectuelen, daar gaat men met de rode pen doorheen, zonder voorafgaande afspraken of verwittigingen zelfs!

Over naar het andere opiniestuk over de hoofddoekenkwestie, geschreven door de twee helden Filip Buntinx en Kris Gysels. Ik schrijf helden, want de twee bestuursleden van de Open Vld Groot-Antwerpen schreven het politiek correcte stuk, stel je voor, in eigen naam. Als koning Albert II nog niet weet wie hij volgende maand moet belonen met een baronnen- of graventitel voor getoonde heldenmoed, ziehier twee uitstekende kandidaten. Maar of ze ook iets zinnigs te vertellen hebben, dat is natuurlijk een andere zaak.

Het naïvisme van de twee druipt er in ieder geval langs de vier kanten van het stukje van af. Alleen hun bewondering voor de moslimmeisjes die de laatste dagen voor de camera's opgevoerd werden overtreft dat naïvisme nog. Zij kunnen het allemaal «haarfijn» uitleggen en zouden in hun «discours» zelfs «staalharde» argumenten hanteren, alstublieft. Dat er op het thuisfront voor sommigen van die moslimmeisjes af en toe wel eens even «staalharde» vuistslagen te rapen vallen als ze hun hoofddoek niet opzetten, en dat ze riskeren op straat «haarfijn» verkracht te worden als ze niet goed opletten, zijn natuurlijk twee bijkomstigheden waar deze twee helden geen weet van hebben, of willen hebben. Alsof het ook de slachtoffers van nachtelijke laagvliegers zijn die telkens weer het hardst op straat staan te roepen dat die flitspalen compleet overbodig zijn, en het verkeersreglement alleen maar gemaakt is voor de voorzichtige weggebruikers die zelf al blij zijn als ze weer eens zonder kleerscheuren thuisgeraakt zijn. Het hoofddoekenverbod is er niet voor de sterke, mondige meisjes, maar net voor hen die in een zwakke positie staan. En trouwens met een bang hartje de zomervakantie afwachten, want ze weten nooit of ze wel ongehuwd terug uit vakantie zullen komen, maar ook dat is waarschijnlijk een fenomeen waar dit koppel nog nooit van gehoord heeft…

Tot slot dan nog het argument dat het precies het hoofddoekenverbod is dat de moslimmeisjes er zou toe aanzetten met zoveel hardnekkigheid vast te willen houden aan dat stukje stof. Een puberale revolte noemen ze het. Ziedaar misschien de oplossing voor de verfransing van de Vlaamse Rand rond Brussel: verplicht alle Franstalige leerlingen in de lokale basisscholen op de speelplaats Frans te spreken. Misschien kunnen de faciliteiten dan in de loop van één generatie afgeschaft worden via zo'n puberale revolte, en Brussel-Halle-Vilvoorde alsnog zonder compensaties gesplitst worden? N-VA en Vlaams Belang kunnen er een puntje aan zuigen!

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit een politiek debat, aangericht door het bestuur van de Open Vld Groot-Antwerpen, heb mogen meemaken, maar veel heb ik daar vermoedelijk niet aan gemist. De twee heerschappen erkennen immers dat ze zelden zo'n hoogstaand publiekelijk debat hebben mogen meemaken als wat zich de jongste dagen heeft afgespeeld in de Vlaamse media. Ja, een dolgedraaide imam die de moslimmeisjes oproept thuis te blijven als ze op school hun hoofddoek niet mogen aanhouden, dat valt inderdaad niet alle dagen voor. Maar hoogstaand? Of zelfs nog maar «debat» tout court? Die twee hebben een wel heel subtiele vorm van humor die mij volledig ontgaat, of geen flauw benul van hoe een politiek debat in een normaal, democratisch land gevoerd wordt. Om maar iets te zeggen: tegenstanders, ja zelfs uitgesproken tegenstanders worden daar gewoonlijk ook al eens aan het woord gelaten, in plaats van die ene enkele eenzame zwaluw van een Bart de Wever. En die laatste wordt dan nog alleen maar –gewillig– opgevoerd om toch maar een beetje de wind uit de zeilen van het Vlaams Belang te houden, en laten we daar maar niet onnozel over doen.

Alvast twee zaken hebben deze twee opiniestukken met mekaar gemeen. Vooreerst is er de dhimmitude, die beide stukken zwaar uitademen. Het is duidelijk dat alle drie de auteurs afbuigen voor het recht van de sterkste, en de sterkste in Antwerpen, dat is op dit ogenblik de islam. Maar bovendien is het duidelijk dat het debat op dit ogenblik gestuurd wordt door de krantenredacties. Wie zich uitspreekt tegen het hoofddoekenverbod, krijgt alle plaats toegemeten, zelfs al kraamt men alleen maar onzin uit, terwijl tegenstanders slechts met mondjesmaat tot het debat toegelaten worden. Een diepere analyse dan hoe mondig en moedig die moslimmeisjes toch wel zijn wordt absoluut niet toegelaten, vermoedelijk uit vrees hierdoor op een hellend vlak terecht te komen waarbij het vroeg of laat over de multi-culturele maatschappij zelf dreigt te gaan. Over de rol van de moslimjongens wordt daarom zedig –en misdadig– gezwegen.

Bovendien wordt op deze manier de druk op de Karin Heremans, de directrice van het Koninklijk Atheneum Antwerpen, opgevoerd om haar beslissing terug te draaien. Het is duidelijk dat het hoofddoekenverbod in bijzonder slechte aarde is gevallen bij links Vlaanderen, en dat alle zeilen, ook de zotste, nu bijgezet worden. Dit eenrichtingsdebat is dus nog lang niet over. Hopelijk is zij zelf niet zo naïef te denken dat ze ooit nog promotie zal kunnen maken, tenzij om op een zijspoor gezet te worden. Hoewel… er is natuurlijk hoop. Nu Patrick Janssens in het geheim getrouwd is –let trouwens op de platte leugen in het artikel, namelijk dat de vonk pas nà haar promotie overgesprongen zou zijn– heeft hij misschien wel tijd voor een nieuwe maîtresse?