Wie de berichtgeving van de laatste weken over de nieuwe regularisatieronde een beetje gevolgd heeft, kan niet anders dan versteld staan door de tendentieuze leugenachtigheid en achterbaksheid die het establishment daarbij aan de dag gelegd heeft. Inderdaad, de samenwerking tussen pers, elite en politici om deze nieuwe ronde door de strot van de bevolking te duwen is stuitend voor wie zich nog herinnert wat een «illegale vreemdeling» eigenlijk is.

Vandaag kwam het bericht binnen dat de Liga voor Mensenrechten naar de Raad van State trekt om een recente rondzendbrief over de identificatie van illegale vreemdelingen te laten intrekken. Stel je voor, die rondzendbrief vroeg expliciet dat onder meer buren illegalen zouden gaan aangeven bij de politie, en volgens de Liga zou dat een «gevaar voor de democratie» betekenen. Maar wat zou die Liga ervan denken als diezelfde buren de overburen bij de politie zouden aangeven wegens een racistische opmerking over diezelfde illegalen, hun armen niet breed genoeg openhouden om de illegalen te verwelkomen of niet hoog genoeg in de lucht springen om hun vreugde uit te drukken over zoveel multi-culturele rijkdom in hun straat? Hun verdomde burgerplicht?

Voor wie het alweer vergeten was: de Liga voor Mensenrechten was één van de initiatiefnemers voor het proces tegen het Vlaams Blok, en het de facto verbod dat die partij toen opgelegd kreeg was uitdrukkelijk geen gevaar voor de democratie, integendeel. Meer zelfs, als het over de verklikking van racisten gaat, gaande van bedrijven die hun quota allochtonen niet snel genoeg opvullen –het woord «competentie» in dat verband nog maar aanhalen getuigt al van een ingebakken racisme bij de bedrijfsleiding– tot cafés en dancings waar de buitenwippers niet breed genoeg glimlachen wanneer een groepje Noord-Afrikanen zich aandient, ook al zorgde een gelijkaardig indien niet hetzelfde groepje de avond voordien alleen maar voor problemen, dan kunnen er niet genoeg call centers en gratis telefoonlijnen ingericht worden. Dan mag er zelfs uitgelokt worden, wat zeg ik, móet de overheid zelfs nietsvermoedende bedrijven, cafés en dancings teisteren met fictieve werkzoekenden en klanten om na te gaan of er misschien toch geen racismeproces uitgewrongen kan worden. Misschien kan de Liga voor Mensenrechten nu al een task force oprichten, om na te gaan of ze in bepaalde buurten geen fictieve illegalen kunnen laten neerstrijken om een pand te kraken, om dan te wachten tot één van de buren het in zijn hoofd haalt de politie op te bellen. Om de democratie te redden, dat spreekt voor zich.

Mogen we ondertussen eens even terugspoelen, en een beetje stilstaan bij wat een «illegale vreemdeling» ook al weer was? Laten we er geen doekjes om winden: wie een beetje kan aantonen dat hij in zijn thuisland vervolgd wordt, of vervolgd zou kunnen worden, krijgt wel degelijk en zelfs zonder veel problemen asiel in België. Wie dat niet krijgt, heeft vaak al van in het begin de vertragingsmanœuvres ingezet, met alle bekende en onbekende truken van de foor, om de zaak zo lang mogelijk te kunnen rekken en zich ondertussen zo veel mogelijk te «verankeren» in het nieuwe vaderland. Sommigen doen zelfs de moeite niet om asiel aan te vragen, en duiken onmiddellijk onder in de illegaliteit omdat ze weten dat ze geen schijn van kans maken asiel te verkrijgen – niet omdat de Belgische staat zo onbarmhartig zou zijn, maar omdat ze gewoonweg helemaal niet vervolgd werden in hun thuisland. Ik zou ze trouwens niet te eten willen geven, de asielzoekers die pas politiek actief werden nadat hun asieldossier afgewezen werd, en dan nog alleen maar ageerden tegen… de Belgische staat, of wat dacht u? Ondertussen trachten de media echter een sfeer te scheppen waardoor het lijkt alsof zelfs de dalai lama in België nog geen asiel zou kunnen verkrijgen – al moet ik wat dat concrete geval betreft misschien toch mijn woorden wat wikken en wegen omwille van de zo belangrijke handelsrelaties met Rood-China…

Liegen de media er op los, dan zorgt de «elite» voor een stemmingmakerij waar diezelfde media dan gretig over kunnen berichten. Zo een kardinaal Godfried Danneels bijvoorbeeld, die de nieuwe regularisatieronde begroet omdat ze «een einde maakt aan de onzekerheid en kwetsbaarheid van heel wat mensen». Onzekerheid? Kwetsbaarheid? Als ik morgen op de autosnelweg geflitst word omdat ik bewust de gaspedaal stevig heb ingedrukt, zit ik ook met een enorme onzekerheid. Zou de flitspaal mijn nummerplaat hebben kunnen lezen? Welke snelheid werd er geregistreerd? Hoe hoog zal de boete zijn, of verlies ik mijn rijbewijs? Niet dat ik veel sympathie heb voor laagvliegers, maar de ene bewust gezochte onzekerheid is blijkbaar de andere niet. Misschien heb ik als blanke katholiek wel de verkeerde huidskleur of het verkeerde geloof om op de sympathie van de kardinaal te mogen rekenen?

En tot slot zijn er dan nog de politici van de meerderheidspartijen. Sommigen, in het bijzonder cdH en PS, kunnen hun euforie over het bereikte akkoord amper onderdrukken. Bij CD&V denkt men dan weer blijk gegeven te hebben van het toppunt van moed en verantwoordelijkheidszin tegelijk door de Franstaligen partijen volledig op hun wenken te bediend te hebben, een voorafspiegeling trouwens van wat men daar van plan is te doen in de dossiers staatshervorming en Brussel-Halle-Vilvoorde. Open Vld is plat op de buik gaan liggen, en de kleine schare kiezers die de partij nog rest heeft opnieuw kunnen constateren dat de partij werkelijk tot alles bereid is om er toch maar bij te mogen blijven. Guy Verhofstadt hoopt dan weer dat PS en cdH zijn persoonlijke bijdrage tot de «doorbraak» in het dossier ten gepaste tijde zullen herinneren, dat wil zeggen, wanneer er één of ander goed betaald prestigieus Europees postje bezet moet worden van waarop hij de wereld kan afreizen op kosten van de belastingbetaler om met zijn gek brilletje overal zijn wereldvreemde onzin te kunnen rondspuien, en waarop België misschien wel aanspraak zou kunnen maken. Bij de MR trekt men zich van het hele dossier weinig aan: niet dat men er zo dol is op illegale vreemdelingen, maar men heeft er aan de rechterzijde toch geen concurrentie van beduidende omvang, en bovendien helpen alle beetjes om Brussel verder en blijvend te ontvlaamsen. Alle vragen van de oppositie over hoeveel illegalen geregulariseerd zullen worden, of nog, hoeveel dit allemaal gaat kosten, worden ondertussen afgewimpeld. Vragen over hoe het na de vorige –wie herinnert het zich nog, «eenmalige»– regularisatieronde worden zelfs koudweg onontvankelijk verklaard. Opmerkelijk, en waarschijnlijk daarom ook dat de media er met geen woord over repten.

Dat PS en cdH opperbest tevreden zijn met hun Vlaamse regeringspartner CD&V, bleek trouwens vandaag op een wel heel subtiele wijze: Laurette Onkelinx die in La Libre Belgique haar opvolger Stefaan de Clerck in verband met de vele recente ontsnappingen wat uit de wind probeerde te zetten, en iedereen opriep tot «kalmte». Iedereen weet natuurlijk dat de verantwoordelijkheid van Laurette Onkelinx voor het falen van justitie op alle mogelijke vlakken oneindig veel groter is dan die van Stefaan de Clerck, maar zij had natuurlijk even goed de kiezen stevig op elkaar kunnen houden en van de vakantie gebruik kunnen maken om een complete radiostilte in te lassen. Niets daarvan dus: en de PS roept zelfs op tot kalmte. De partij zit immers op rozen: op één maand tijd tienduizenden nieuwe kiezers bijgeproduceerd en het vooruitzicht dat ze de komende twee jaren zonder veel moeite alles gedaan zal kunnen krijgen van de Vlaamse regeringspartners, dan kan er wel een kleine vriendendienst van af voor een veelgeplaagde sukkelaar als een Stefaan de Clerck.