De Nederlandse Tweede Kamer debatteerde gisteren, 3 september, over de toepassing van de Islamistische Sharia-wetgeving in het land. Die is illegaal, want een rechtsstaat kan geen “wettelijke apartheid,” of het bestaan van twee rechtssystemen voor twee bevolkingsgroepen, tolereren. Iedereen moet immers gelijk zijn voor de wet.

De Nederlanders hebben echter tot hun ontzetting vastgesteld dat de Sharia in hun land reeds volop wordt toegepast. Zo worden huwelijken met minderjarigen, en veelwijverij door de gemeentelijke administraties gewoon geregistreerd.

Ik heb Annemie Turtelboom, de Belgische minister van Binnenlandse Zaken, op 8 augustus gevraagd of dergelijke registraties ook in ons land gebeuren. Al heeft de minister daarop nog niet geantwoord, we kennen het antwoord reeds. Het Antwerpse OCMW liet immers aan VB-gemeenteraadslid Wim Van Osselaer weten dat in Antwerpen 45 mannen met twee of meer echtgenoten geregistreerd staan als steuntrekkers van het OCMW.

Intussen riep de Nederlandse minister van justitie, Ernst Hirsch Ballin, zijn landgenoten gisteren in de Nederlandse Tweede Kamer op om aangifte te doen van “buitenwettelijke islamitische huwelijken.” Dit soort huwelijken wordt vaak in moskeeën gesloten. Het feit dat de minister de burgers vraagt om dit fenomeen te helpen bestrijden, wordt helemaal niet gezien als “verklikken,” zoals bij ons het geval zou zijn, maar als een teken van burgerzin.

Volgens de Nederlandse minister is vooral onder tweede-generatie Marokkanen en bekeerde Nederlanders zo'n informeel huwelijk op basis van sharia wetgeving populair. Dit blijkt uit onderzoek van de Universiteit Leiden in opdracht van minister Hirsch Ballin. De Nederlandse bewindsman is geschrokken van de bevindingen van het onderzoek dat hij liet voeren en “vreest voor het ontstaan van een parallelle samenleving wanneer moslims hun eigen sharia wetgeving hanteren bij bijvoorbeeld huwelijkszaken en voogdijkwesties.”

Vermoedelijk zal een praktijk die onder Marokkanen en islamitische bekeerlingen in Nederland wijdverspreid is, ook in ons land onder deze bevolkingsgroepen voorkomen. Daarom heb ik minister van justitie Stefaan De Clerck vandaag gevraagd of hij weet of ook in ons land dergelijke islamitische huwelijken in moskeeën worden gesloten, en of, indien hij het niet weet, hij er onderzoek naar zal laten verrichten, zoals zijn Nederlandse collega.

Zal De Clerck, naar Belgische politieke gewoonte, een nietszeggend antwoord geven, zoals eerder gebeurde toen ik premier Herman Van Rompuy vroeg of de Belgische regering zich, zoals de Franse, achter een verbod op de boerka schaart? Van Rompuys antwoord was min of meer dat de kwestie van de boerka de Belgische regering niet interesseert. Interesseert ook de kwestie van Sharia-huwelijken onze regering niet?

Het blijft opvallend – en kenmerkend voor het verschil in politieke cultuur tussen respectabele landen en een land dat ooit door een van zijn bewindslieden als een “apenland” werd omschreven – dat terwijl de Franse regering de boerka gaat verbieden en de Nederlandse regering in het parlement de burgers vraagt aangifte te doen van toepassingen van de Sharia-wetgeving, het bij ons oorverdovend stil is rond het prangende probleem van de islamisering. Naar goede Belgische gewoonte gaat de kop in het zand. Islamisering? Nog nooit van gehoord.